زمانی که پریکلیس در آتن ساختار دمکراسی که رای اکثریت بر اقلیت بود را پایه گذاری کرد، در همان دمو کراسی، زنان، مردم عادی و بردگان هیچ حقی در این اظهار نظر نداشتند، فقط ثروتمندان و ملاکان میتوانستند نظر بدهند، این یعنی اریستوکراسی، یعنی هرچه بخش خاص و ثروتمند و اشرافی بخواهند. در واقع مثلا دمکراسی که صحبتش را میکردند، بین خودشان بود، نه همگان. این نخستین دروغ اتن و غرب در ادعای دمکراسی بر پایه اکثریت است، حتی امروز هم در ساختارهای سیاسی غرب همان اریستوکراسی اجرا میشود اما با نام دمکراسی پوشیده و پنهان شده است.
در همان زمان پادشاهی هخامنشی بر پایه فرهنگ و اموزه های زرتشت بزرگ که پایه گذار نخستین اندیشه دیالکتیک جهان بود، یعنی گفتگو و کنار امدن و همگرایی و همراهی، همزیستی مسالمت امیز که اینرا در جشنهای ملی خود میتوانیم شاهد باشیم، همزیستی با طبیعت، اینرا در قانون اشا میتوانیم مشاهده کنیم، یعنی همزیستی با هم نوع و طبیعت و جانوران و گیاهان و احترام به همه انها، نخستین سیستم سیاسی دولت-ملت را کوروش بزرگ پایه گذاری کرد و در تسخیر بابل، نخستین منشور حقوق بشر جهانی را پدید اورد.
این همان جامعه ای است که با اندیشه های نیک، گفتار نیک، کردار نیک, همچنین هفت ساختار اندیشه ای ایرانشهری رشد و همزیستی همگانی داشت و به حقوق همگانی احترام میگذاشت.
در همان زمان چیزی بعنوان برده در ایران وجود نداشت و کارگران از بالاترین حقوق کارگری و دست مزد برخوردار بودند، بانوان ما دارای احترام و مقام بودند، حتی به مقام پادشاهی و فرمانده ای ارتش میرسیدند، ایزدان ما ایرانیان ایزدبانوانی همچون اناهیتا و میترا بودند و این مقام بانوان را در اندیشه ایرانی نشان میدهد.
تفاوت بین این دو اندیشه ریشه ای و شناخت ان، میتواند راهگشای یک ساختار مدنی و پیشرفته برای آینده مان در ایران زمین باشد.
پاینده ایران
رنسانس ایرانی
#جاویدشاه
#بگوبرگردشاه
#رستاخیز_فیروزه_ای
https://t.me/Kiuomars_Aryaee/11407
