مشق تاریخ

⭕️ پیشنهاد به معاونت اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران

بسیاری از مفاخر فرهنگی‌ای که در آرامستان‌های تهران و شهر ری به خاک سپرده شده‌اند سنگ قبرهای ناخوانا، شکسته و نامناسبی دارند و تعداد زیادی از مشاهیر سیاسی در این آرامستان‌ها به کلی فاقد سنگ قبرند (حتی سنگ قبر ساده‌ای که حاوی نام و نام خانوادگی‌شان باشد هم ندارند). این مفاخر فرهنگی و معاریف تاریخی و سیاسی (صرف نظر از موضعی که نسبت به خط‌مشی سیاسی‌ و کارنامه‌شان داریم) بخشی از تاریخ معاصر ایران‌‌اند و خفتگان هر شهر هم از جاذبه‌های فرهنگی و تاریخی‌اش. بعد از گذشت چهل سال از انقلاب ۵۷، این میزان فاصله‌گیری تاریخی و بلوغ سیاسی در نهادهای حکمرانی و فرهنگی‌مان باید حاصل شده باشد که منکر نشوند این چهره‌ها از تاریخ فرهنگی و سیاسی‌مان قابل حذف نیستند.

انجمن آثار ملی ایران در دهه‌ی ۴۰ برای ده‌ها تن از مفاخر فرهنگی‌ و تاریخی‌مان یادمان‌ها و آرامگاه‌هایی زیبا بنا کرد. اگر نمی‌خواهیم برای بسیاری از مفاخر دهه‌های اخیر یادبودی بنا کنیم، کاش لااقل از یک سنگ قبر ساده دریغ نشود. در بسیاری از شهرهای جهان هم در کنار قبر و محل زندگی مفاخر و مشاهیرشان بشقاب‌هایی شکیل با ذکر نام و عنوان‌شان نصب شده است که جزء هویت و شناسنامه‌ی شهر شده‌اند. آرامستان‌هایی مثل ظهیرالدوله، ابن‌بابویه و امامزاده عبدالله در تهران و ری هم می‌توانند مشابه هایگیت لندن و پرلاشز پاریس یکی از جاذبه‌های شهری و فضاهای عمومی دلپذیر مهم شهر شوند.

پیشنهادکردنی است که معاونت اجتماعی و فرهنگی تهران در طرحی سبک و کم‌خرج و با استفاده از چند کارشناس آرامستان‌های تهران (مثلا فرزانه ابراهیم‌زاده، حمیدرضا حسینی و امیرحسین آزاد) اولا مفاخر فرهنگی و مشاهیر تاریخی‌ای که در تهران خاک شده‌اند را شناسایی کنند، ثانیا برای قبرهایشان شناسنامه‌ای ساده و کوتاه تهیه کنند و ثالثا در یک سایت سبک مکان دقیق (با آدرس جی‌پی‌اسِ) دفن هر کدام در آرامستان‌های تهران و ری را مشخص و روی نقشه‌ی گوگل هم ثبت‌ و قابل جستجویش کنند.

اگر علاقه‌مندید، امروز عکس سنگ قبر ‌تعدادی از مفاخر فرهنگی و مشاهیر سیاسی آرامستان‌های شهر ری را در استوری‌های این صفحه‌ی اینستاگرام (و های‌لایتِ تهران‌گردی) گذاشته‌ام:
https://www.instagram.com/stories/m.jalaeipour/

@jalaeipour