Turkiyaning zilzila boʻlgan hududida yashovchi dugonam yozyapti (Sizlar uchun tarjima qilib beryapman):“...Koʻchada qolgan boshpanasiz odamlarning yonidan boshimizni baland koʻtarib oʻtib ketardik yoki insof qilsak, mayda pul berib oʻtardik. Zilziladan keyin, hokimiyat tarqatayotgan yemaklardan olish uchun ular bilan bir qatorda navbatga turishga majbur boʻlib qoldik... Yoʻq, men bundan nolimayapman. Senga boshqa narsani aytmoqchiman.
Koʻchada olov atrofida isinib oʻtirganimizda keksa bir kishi: «Ol, qizim, shunga oʻranib oʻtir”, - deb qalin koʻrpa koʻtarib keldi. Keyin: “Oʻgʻling tirikmi, jabr koʻrmadimi?” - deb soʻradi. Hayron boʻldim. Butunlay notanish odam. “Xudoga shukr, oʻgʻlim sogʻ-omon” - desam, xursand boʻlib ketdi. Biroz gaplashdik. Bilsam, bu odam koʻchada yasharkan. Qachondir oʻgʻlim ikkimiz unga toʻrtta nonga yetgulik pul bergan ekanmiz... Unutmagan ekan... Oʻpkam toʻlib ketdi... Bu zilzila shaxsan men uchun xayrli boʻldi. Oʻz qobigʻimga oʻralib, odamgarchilikdan chiqib qolayotgan ekanman. Oʻzimga keldim. Koʻzim ochildi!..
Sen shuni yoz. Toki, boshqalarning ham koʻzi ochilishi uchun boshiga bir balo kelishi shart boʻlmasin. Odamlar koʻzini ochsin!..»
© Dilfuza KomilKanalga ulanish : 👇https://t.me/joinchat/AAAAAENGa0LOtOOEyZ8AKw