Бу орада Гулсевар ҳам иккита фарзандлик бўлган, ўзи ҳам тўлишиб, тўкин ҳаётнинг нусқи уриб қолганиданми кибрли аёлга айланиб бораётганди. Синфдош қизлар билан бўладиган ўтиришларга ҳар сафар янги либос кийиб келар, ярашса, ярашмаса тилла тақинчоқларга бурканиб олар, шунча йиллик қадрдонлари билан баланддан туриб гаплашарди.
Йиллар йилларни қувиб ўтди. Бу орада Сония аввал отасидан, сўнг онасидан айрилиб, эрига янаям суяниб қолди. Кекса қайнотаси вафот этгач эса турмуш ўртоғи ҳам ҳам аёлига янада меҳрибон бўлиб борди. Аслида, Қодиржон оиласига ўта ғамхўр эди.
Тўнғич қизи ўн саккизга кирганда уйларига илк совчи келди.
Совчилар Гулсевар ва турмуш ўртоғи эди. Қодиржон шошиб қолди. Сония ўйланиб, ғашланиб қолди.
—Ўзимиз ўқитамиз, — деди аёл.
—Қизимиздек кўрамиз, —деди эркак.
Сония дугонасини яхши билгани учун ҳам эрига ётиғи билан тушунтирмоқчи бўлди. Аввалига рад жавобини бердилар. Совчи бўлмишлар сира ортга тисарилмас, аксинча, борган сари маҳкамроқ ёпишиб олмоқда эдилар.
—Қиз билан йигит бир марта кўришсин! Майли, ёшлар бир-бирига ёқмаса, биз ҳам тинч қўямиз, —деди Гулсевар.
Шу жойда Сония катта хатога йўл қўйди. Кўнгли бўшлик қилиб қизини учрашувга кузатиб қолганини ўзи ҳам сезмай қолди.
Кийикдек ҳуркак Орзигул учрашувга чиқди-ю, бошқача бўлиб қайтди. Ўйчан, сал гапга қизариб кетадиган, аммо кўзлари ёниб турарди унинг. Йигит қизнинг қалбига йўл топа олди. Исмидек лочин эди у! Энди Орзигул ўқишдан чиқибоқ Лочинни пойлаб турар, ярашиқли кийимлар, совға саломлар билан қарши оладиган йигитнинг машинасида уйига қайтаркан, хатто у сепадиган атирга ҳам маст бўларди...
Патир ушатилди. Ёшлар унаштирилди. Қиш ўтиб, баҳорнинг сўнгги ойида тўй қилиш режаси тузилди. Аммо ҳаммаси ўзгариб кетди.
Ким ўйлабди, одамнинг оддий кўричакдан вафот этишини. Қирчиллама йигит шифохонада вафот этди. Кўричаги ёрилиб кетибди!
Сонияга дунёлар қоронғи бўлди.
У фарзандлари отасиз қолгани ҳақида ўйламас, ёнидаги суянчиғи, дўсти, эркаги оламдан ўтганига куйиб кетар, дунёдаги энг меҳрибон одамидан айрилганига чидолмай, дод солиб йиғларди.
Одамзот ҳамма нарсага кўнади, у ҳам йиғлаб-йиғлаб кўнди.
Севган одамининг доғи ҳижрони кетмай туриб бошига яна бир ташвиш тушди. Ёз ўтиб, куз ўтиб, қизининг фотиҳаси бузилди. "Ўламан саттор" деб остонасига ётиб олган ўртоғи юзини сидириб уйига кириб келди
—Қизингни келин қилолмаймиз. Эрим эркаги йўқ уйдан қиз олмайман,-деяптилар.
Шунақаям мантиқсиз баҳона бўладими? Шунчалик аҳмоқона қарор бўладим!? Одам дегани ҳам шу қадар юзсиз бўлиши мумкинми?!
—Менинг қизим отасиз ўсмаган, у эркаги бор уйда вояга етган, ота тарбиясини кўрган! Унинг отаси дунёдаги энг яхши одам эди! —деди Сония инграгудек бўлиб.
Без бўлиб тураверди ўртоғи.
Бироз ўтгач унинг қўшни тумандаги баланд мартабали амалдор билан қуда бўлганини эшитди.
Қизи бир тишлам бўлиб қолди. Қизгинаси сўлиб қолди. Қизи остона ҳатлаб кўчага чиқишни истамай қолди.
—Қўй, болам, —деди аёл нуридийдасини қучоқлаб,—тақдиринг эмас экан у йигит!
—Мени нега у билан кўриштирдингиз?! Нимага у бэлан учрашдим!? Нега шунча ой гаплашди мен билан! Энди нима қиламан, ойи? Мен уни кўргим келяпди, ойи, ойижоним, усиз қандай яшайман!
Шундагина Сония ўзини қўлга олиши кераклигини ўйлади. Бола-чақасини олиб, қасрдек уйини сотиб, Тошкентга кўчиб келди. Қизи ҳам аста-секин ўзига келди, аммо у азоблар ёлғиз ўзига аён. Бошидан қандай кунлар кечганини ёлғиз ўзи билади.
Davomi bor.
❤️❤️❤️
𝑬𝒏𝒈 𝒚𝒂𝒏𝒈𝒊𝒍𝒂𝒓𝒊 𝒃𝒊𝒛𝒅𝒂
@qalbimdan_sado