The voice of first winter

 و درد

 که این بار پیش از زخم آمده بود

 آنقدر در خانه ماند

 که خواهرم شد

 

 با چرک پرده ها

 با چروک پیشانی دیوار کنار آمدیم

 و تن دادیم

 به تیک تاک عقربه هایی

 که تکه تکه مان کردند

 پس زندگی همین قدر بود ؟

 انگشت اشاره ای به دوردست ؟

 برفی که سال ها

 بیاید و ننشیند ؟

 

 و عمر

 که هر شب از دری مخفی می آید

 با چاقویی کند

 ...

 ماه

 شاهد این تاریکی ست

 و ماه

 دهان زنی زیباست

 که در چهارده شب

               حرفش را کامل می کند

 و ماهی سیاه کوچولو

 که روزی از مویرگ های انگشتانم راه افتاده بود

 حالا در شقیقه هایم می چرخد

 

 در من صدای تبر می آید.

 آه ، انارهای سیاه نخوردنی بر شاخه های کاج

 وقتی که چارفصل به دورم می رقصیدند

 رفتارتان چقدر شبیهم بود

 

 در من فریادهای درختی ست

 خسته از میوه های تکراری

 

 من ماهی خسته از آبم

 تن می دهم به تو

 تور عروسی غمگین

 تن می دهم

 به علامت سوال بزرگی

 که در دهانم گیر کرده است.

 

 پس روزهایمان همین قدر بود؟

 

 و زندگی آنقدر کوچک شد

 تا در چاله ای که بارها از آن پریده بودیم

افتادیم

گروس عبدالملکیان

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند

آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد
صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع
آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند