ﺑﻠﻪ. اﻟﺒﺘﻪ در آن ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ دﻧﯿﺎﯾﯽ از آرزوﻫﺎی ﻗﺸﻨﮓ داﺷﺘﻢ، ﻣﺜﻞ آرزوی ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮدم، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺘﻔﺎوت از آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪم. اﻟﺒﺘﻪ آﺳﻤﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻓﺮوغ ﻧﺒﻮد ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎدری ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺗﺎﺑﻨﺪه، ﺷﺐ ﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﺮا روﺷﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎرﻗﻪ ﻫﺎی اﻣﯿﺪ را در دﻟﻢ
زﻧﺪه ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ. در دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻓﻘﺮ و ﺳﺮﻣﺎ در ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ، آﻏﻮش ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﮐﻨﺎرم ﻣﺎدری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ درس آدم ﺑﻮدن را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ آﻣﻮﺧﺖ…
*ﻣﺎدرﺗﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ رﻧﺞ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺮدی ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ و ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد.
ﺑﻠﻪ .ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻣﻦ، ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯾﮏ زن ﻣﻈﻠﻮم و ﻧﺠﯿﺐ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻮد. او زﻧﯽ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻋﺖ ﻃﺒﻊ و ﭘﺎﮐﯿﺰﮔﯽ ﻓﮑﺮ و روان ﺧﻮد، ﻣﻦ را ﺑﺮای درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن و آدم ﺑﻮدن راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎدر ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺳﻮاد ﻧﺪاﺷﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎدی داﺷﺖ و ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﺧﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻣﺮا در ﺳﻦ ۷ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻼت روزاﻓﺰون زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن ﺷﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻓﺪاﮐﺎر و ﻧﺠﯿﺐ ﺑﺮای ﺑﻬﺮوزی ﻣﻦ، اﯾﻦ اﯾﺜﺎر را ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺬﯾﺮا ﺷﺪ. ﻣﺎدر ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﮐﺎر ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺰرگ ﮐﻨﺪ.
*ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺎدران ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻓﺪاﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺎدر ﺷﻤﺎ رواﯾﺘﮕﺮ و ﻧﻤﻮﻧﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﺎی ﻣﻬﺮ ﻣﺎدری ﺑﻮد.
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻋﺖ و ﻣﻬﺮ ﻣﺎدرم ﮔﺬﺷﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ اش در ﻧﺒﻮد ﻧﺎن و ﺳﺮﭘﻨﺎه ﻧﺒﻮد. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﮐﺎر ﻣﺪاوم ﺗﮑﻪ ﻧﺎ ﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻮد ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻣﺎ را ﺑﺎ آن ﺗﺎب آورد و اﺗﺎﻗﮑﯽ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﻢ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ، ﺣﺮف ﻫﺎ، ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎ و ﺑﯽ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ وﻟﯽ ﺑﺎز اﯾﻦ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺑﺮای دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻮدﮐﺶ ﺑﻮد.
*آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻓﺪاﮐﺎر ﺳﺎل ﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻮد؟
ﻣﺎدر در ﺳﺎل ۱۳۴۸ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. او ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ روزﻫﺎ و ﺷﺐ ﻫﺎﯾﻢ در ﺟﺎده ﭘﺮ ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ زﻧﺪﮔﯽ ام ﺑﻮد. اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از آن ﺳﺎل ﻫﺎی ﺳﺨﺖ و ﺟﺎﻧﮑﺎه، ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ را ﺑﺮای آن ﻣﺎدر ﻧﻤﻮﻧﻪ، آﺳﺎﯾﺸﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﻢ.
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﺪن ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎی ﻣﻦ او را ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﺧﺒﺮی دﯾﮕﺮ، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد. اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ دارم، ﺣﺎﺻﻞ ﻓﺪاﮐﺎری ﻫﺎی آن زن ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﻦ از ﺟﺎن ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﺜﺎرﻫﺎی او و ﺑﻪ ﺣﻮل و ﻗﻮه اﻟﻬﯽ، ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ در زادﮔﺎه آن ﺑﺎﻧﻮی ﺑﺰرﮔﻮار اﺣﺪاث ﮐﺮده ام ﮐﻪ در راه ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ
ﻣﺤﺮوﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. آن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﯾﺎدﺑﻮد ﻣﺎدرم، ﻣﺮﺣﻮﻣﻪ ام ﻟﯿﻼ اﻣﯿﻨﯽ ﻧﺎم ﮔﺬاری ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﻤﺎم اﻓﺘﺨﺎر و ارزش ﻫﺎﯾﻢ در آن ۷ ﺳﺎل اول زﻧﺪﮔﯽ ام اﺳﺖ و اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ».
اوﻟﯿﻦﮐﺎر ﺻﻨﻌﺘﯽ
*آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﭘﺸﺘﮑﺎر ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ داد، ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻫﺪﻓﯽ ﺑﺰرگ و اﻧﮕﯿﺰه ای ﻗﻮی داﺷﺘﯿﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ در ﺗﻼش و ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺷﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﯾﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﺪ در دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻢ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ واﮐﺲ زدن ﮐﻔﺶ ﻣﺮدم، درآﻣﺪی ﺣﻼل ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﺪ.
ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ای داﺷﺘﻢ ﺑﺎ واﮐﺲ ﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ و ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻗﯽ ﮐﻔﺶ ﺷﺎن را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ در ﭼﺮﺧﯿﺪن ﭼﺮخ ﺻﻨﻌﺖ و ﺗﻮﻟﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺳﻬﻢ داﺷﺘﻨﺪ، ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮﯾﺶ، ﻣﻨﺸﺎء ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺰرﮔﯽ در ﮐﺸﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از آﻧﺎن، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روزی ﻫﻢ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ، در ﺻﻨﻌﺖ ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﺎﺷﻢ و در ﺧﻮد ﺗﻮان آن را ﻣﯽ دﯾﺪم… درﺳﯽ ﮐﻪ از آن ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮔﺮﻓﺘﻢ
*از ﮐﯽ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺟﺪی ﺗﺮ را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﺪ؟
در اﺑﺘﺪای ﺟﻮاﻧﯽ، اوﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮد را در ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺟﺪی ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﻓﺮش ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﺪم اﻣﺎ ﻓﺮش ﻓﺮوﺷﯽ آﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روح ﭘﺮﺧﺮوش ﻣﺮا راﺿﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد ﻓﻀﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺸﻮم. ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ، واﺣﺪ ﺗﺮاﺷﮑﺎری ای را راه اﻧﺪازی ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﻮزاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮوﻫﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد. در آن روزﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﯽ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎری ﭘﻮﺷﺶ ﺳﻮﻟﻪ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ. در اﯾﻦ ﮐﺎر وارد ﺷﺪم اﻣﺎ ﺳﻮاﻟﯽ ﻣﻬﻢ، ذﻫﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد درﮔﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.. ﺳﻮال ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻣﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﯽ دﻫﯿﻢ؟…
ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺗﻐﯿﯿﺮ داد… در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮی ﭘﺎﺳﺦ، ﺑﻪ ﺳﻮﻟﻪ رﺳﯿﺪم و ﺗﻼش ﮐﺮدم ﻓﻦ آوری آن را ﺑﯿﺎﻣﻮزم و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﻮﺷﺶ را ول ﮐﻦ، ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺳﻮﻟﻪ ﺳﺎزی ﺑﺮو
*آﯾﺎ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن را داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ و وارد اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻮﯾﺪ؟
زﻧﺪه ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺖ. در دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻓﻘﺮ و ﺳﺮﻣﺎ در ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ، آﻏﻮش ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﮐﻨﺎرم ﻣﺎدری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ درس آدم ﺑﻮدن را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ آﻣﻮﺧﺖ…
*ﻣﺎدرﺗﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ رﻧﺞ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎ ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺮدی ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ و ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد.
ﺑﻠﻪ .ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻣﻦ، ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯾﮏ زن ﻣﻈﻠﻮم و ﻧﺠﯿﺐ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻮد. او زﻧﯽ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻋﺖ ﻃﺒﻊ و ﭘﺎﮐﯿﺰﮔﯽ ﻓﮑﺮ و روان ﺧﻮد، ﻣﻦ را ﺑﺮای درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن و آدم ﺑﻮدن راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎدر ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺳﻮاد ﻧﺪاﺷﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎدی داﺷﺖ و ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﺧﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻣﺮا در ﺳﻦ ۷ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﮑﻼت روزاﻓﺰون زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن ﺷﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ زن ﻓﺪاﮐﺎر و ﻧﺠﯿﺐ ﺑﺮای ﺑﻬﺮوزی ﻣﻦ، اﯾﻦ اﯾﺜﺎر را ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺬﯾﺮا ﺷﺪ. ﻣﺎدر ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﮐﺎر ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺰرگ ﮐﻨﺪ.
*ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺎدران ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻓﺪاﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺎدر ﺷﻤﺎ رواﯾﺘﮕﺮ و ﻧﻤﻮﻧﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻫﺎی ﻣﻬﺮ ﻣﺎدری ﺑﻮد.
ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻋﺖ و ﻣﻬﺮ ﻣﺎدرم ﮔﺬﺷﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ اش در ﻧﺒﻮد ﻧﺎن و ﺳﺮﭘﻨﺎه ﻧﺒﻮد. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم آﻧﻬﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﮐﺎر ﻣﺪاوم ﺗﮑﻪ ﻧﺎ ﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻮد ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻣﺎ را ﺑﺎ آن ﺗﺎب آورد و اﺗﺎﻗﮑﯽ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﻢ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ، ﺣﺮف ﻫﺎ، ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎ و ﺑﯽ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ وﻟﯽ ﺑﺎز اﯾﻦ ﻣﺎدر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺑﺮای دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻮدﮐﺶ ﺑﻮد.
*آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻓﺪاﮐﺎر ﺳﺎل ﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻮد؟
ﻣﺎدر در ﺳﺎل ۱۳۴۸ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. او ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ روزﻫﺎ و ﺷﺐ ﻫﺎﯾﻢ در ﺟﺎده ﭘﺮ ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ زﻧﺪﮔﯽ ام ﺑﻮد. اﻣﺎ اﻣﺮوز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﺗﻮﻓﯿﻖ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ از آن ﺳﺎل ﻫﺎی ﺳﺨﺖ و ﺟﺎﻧﮑﺎه، ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯽ را ﺑﺮای آن ﻣﺎدر ﻧﻤﻮﻧﻪ، آﺳﺎﯾﺸﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﻢ.
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﺪن ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻫﺎی ﻣﻦ او را ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﺧﺒﺮی دﯾﮕﺮ، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد. اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ دارم، ﺣﺎﺻﻞ ﻓﺪاﮐﺎری ﻫﺎی آن زن ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﻦ از ﺟﺎن ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻪ ﯾﻤﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﺜﺎرﻫﺎی او و ﺑﻪ ﺣﻮل و ﻗﻮه اﻟﻬﯽ، ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ در زادﮔﺎه آن ﺑﺎﻧﻮی ﺑﺰرﮔﻮار اﺣﺪاث ﮐﺮده ام ﮐﻪ در راه ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ
ﻣﺤﺮوﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. آن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﯾﺎدﺑﻮد ﻣﺎدرم، ﻣﺮﺣﻮﻣﻪ ام ﻟﯿﻼ اﻣﯿﻨﯽ ﻧﺎم ﮔﺬاری ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﻤﺎم اﻓﺘﺨﺎر و ارزش ﻫﺎﯾﻢ در آن ۷ ﺳﺎل اول زﻧﺪﮔﯽ ام اﺳﺖ و اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ».
اوﻟﯿﻦﮐﺎر ﺻﻨﻌﺘﯽ
*آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﭘﺸﺘﮑﺎر ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ داد، ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻫﺪﻓﯽ ﺑﺰرگ و اﻧﮕﯿﺰه ای ﻗﻮی داﺷﺘﯿﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ در ﺗﻼش و ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺷﯽ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و در ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﯾﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﺪ در دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻢ اﺑﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ واﮐﺲ زدن ﮐﻔﺶ ﻣﺮدم، درآﻣﺪی ﺣﻼل ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﺪ.
ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ای داﺷﺘﻢ ﺑﺎ واﮐﺲ ﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ و ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻗﯽ ﮐﻔﺶ ﺷﺎن را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ در ﭼﺮﺧﯿﺪن ﭼﺮخ ﺻﻨﻌﺖ و ﺗﻮﻟﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﺳﻬﻢ داﺷﺘﻨﺪ، ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮﯾﺶ، ﻣﻨﺸﺎء ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺰرﮔﯽ در ﮐﺸﻮر ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از آﻧﺎن، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روزی ﻫﻢ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ، در ﺻﻨﻌﺖ ﺳﺮزﻣﯿﻨﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﺎﺷﻢ و در ﺧﻮد ﺗﻮان آن را ﻣﯽ دﯾﺪم… درﺳﯽ ﮐﻪ از آن ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮔﺮﻓﺘﻢ
*از ﮐﯽ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺟﺪی ﺗﺮ را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﺪ؟
در اﺑﺘﺪای ﺟﻮاﻧﯽ، اوﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﻮد را در ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺟﺪی ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم و ﻣﺸﻐﻮل ﻓﺮش ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﺪم اﻣﺎ ﻓﺮش ﻓﺮوﺷﯽ آﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ روح ﭘﺮﺧﺮوش ﻣﺮا راﺿﯽ ﮐﻨﺪ .ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد ﻓﻀﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﺻﻨﻌﺖ ﺑﺸﻮم. ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ، واﺣﺪ ﺗﺮاﺷﮑﺎری ای را راه اﻧﺪازی ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﻮزاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮوﻫﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد. در آن روزﻫﺎ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﯽ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎری ﭘﻮﺷﺶ ﺳﻮﻟﻪ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ. در اﯾﻦ ﮐﺎر وارد ﺷﺪم اﻣﺎ ﺳﻮاﻟﯽ ﻣﻬﻢ، ذﻫﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد درﮔﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.. ﺳﻮال ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻣﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﯽ دﻫﯿﻢ؟…
ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺗﻐﯿﯿﺮ داد… در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮی ﭘﺎﺳﺦ، ﺑﻪ ﺳﻮﻟﻪ رﺳﯿﺪم و ﺗﻼش ﮐﺮدم ﻓﻦ آوری آن را ﺑﯿﺎﻣﻮزم و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﻮﺷﺶ را ول ﮐﻦ، ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺳﻮﻟﻪ ﺳﺎزی ﺑﺮو
*آﯾﺎ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن را داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ و وارد اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻮﯾﺪ؟