Ассалому алайкум, Онажон!
Бундан йигирма йил бурун, университетга тайёрланаётган; Эшболта Қобиловга тарих фанидан қатнаётган пайтларда ушбу дилизҳорни битгандим. Миср фиръавнлари шажарасини ёдлаётиб, тахтга ўтирганию ўлгани... Эрудит машғулотдан силлам қуриганди.
Абитуриент отлиғ сулукка қўл силтаб, эмин бир қуйма хотиротлардан энтикиб ёзгандим. Ўша пайтлар, билмайман, балки уялгандирман, балки ўсмирликка хос аҳмоқона хаёл йўл қўймаган; хуллас Сизга етказа олмадим...
Аммо бу кунлар довруқ ясовули сочларимга эринмай оқ сочаркан, "Нега аввалроқ юбормадинг?!" деб қиличини кўксимга сермагандай туюлаверади. Мана, кундалигимдан узилган парча!(таҳрирладим)
ҚЎРҚМАДИМ, ОНА!
Мактаб-интернатдаги синфхонамиз деразаси рахига тувакли гуллар қўйишимиз керак экан. Синф раҳбаримиз жума куни битталаб тайинлади: душанба куни ҳар бир ўқувчи биттадан тувакли гул опкелсин! Шахсан ўзим текшираман...
... Онажон, бу воқеа 6-синф пайтим эди. Яхши эслайсиз. Мактаб-интернатдан ҳар ҳафта жума кечқурун қайтар ва душанба азонда жўнардим. Беш кун ётоқхона қолиб ўқиймиз.
Кечагидек ёдимда: азонлаб уйғотдингиз, жувозда эзилган кунжут мойда тухум қовуриб бергандингиз. Кейин гулларингиз ичидан саралаб сопол тувакли, эндигина ғунчалаётган гулни ажратиб бергансиз. Тераскамиз узра қаторлаган гултувакларга боқиб, ҳали ҳеч бири ғунчаламаганини, айнан сиз ажратганингиз ғунчали экани эътиборимни тортган, уйқусираган кўзларим порлаб кетганди. "Энг яхшиси меники" дея кўнгилдан ўтказгандим. Аммо сиз қишбўйи не бир азобларда шу гулни қараб чиққанингиз ва ҳеч бир монеълик, иккиланишларсиз айнан ўша гулни интернатнинг қаровсиз синфхонасида икки кунга қолмай сўлиб қолишини билсангизда бажонидил қўлимга тутқазгансиз...
Ўша куни саҳарда тун чодирини йиғиштирмаганди; ғира-ширалик ичида катта асфальт йўлда гўёки машъала тутгандек, қўлимда гул, шахдам қадамларла кетяпман. Сиз ички кўчадан мени катта йўлга чиқариб қўйганингиз ( сизни уйга қайтиб кетди, деб ўйлаганман) эсимда. Бирор 200 метрча юрдим. Йўл четидаги ҳовлилар биридан кесими бўрибосардек келадиган бир ит вовуллаганча ирғиб чиқди. Шу кўчада фақат бир одам кечаси қопарини бўшатиб қўярди...
Қизиқ бўлган. Ит сапчиб келиб, мени йиқитган, икки панжасини мағлубининг кўксига қўйиб ириллаётганди.
Шунда...
Шунда узоқдан сизнинг чинқириғингиз эшитилган. Жуда баланд эди.
Ит устимда тураркан, хумдек бошини ўнгга буриб қараган, кейин дабдурустдан менга ҳеч бир зиён етказмай уйига кириб кетганди.
Тувак чил-чил бўлган. Ичидаги қора тупроқ тулумдек бир четда ётар, ғунчалаган гул томирлари тупроқ ора оқариб кўринарди...
- Болам! Қўрқма, болам.
Ўша пайтда вақт сизга бўйсунмаган деб ўйлайман. Сабаби, қачон етиб келганингизни сезмай ҳам қолдим.
Йиғлаб юбордим!
- Тур болам, қўрқма! Бошқа гул бераман, итлардан қўрқма...
Онажон, ўшанда ростан қўрқмовдим, қўрқишга фурсат ҳам бўлмаганди, нима бўлганини чамалай ҳам олмагандим. Жуда ғўр эдим...
Бугун эса қўрқаяпман. Ўқишга киролмай қолишимдан қўрқаяпман...