‹ آبی من ›

همه چيز از غم‌های كوچك شروع می‌شود؛
همين كه دست‌تان بلرزد و ليوان آب سر بخورد، همين كه درِ ورودی خانه را محكم ببندی، همين كه يكی از دكمه‌های پيراهن هر روز جا بماند، همين كه يادت نباشد كليد را كجا گذاشتی، همين كه مدتی طولانی در جمع حرف نزنید؛
اين شروع فاصله است، بينِ خودتان و اميد.
مهم نیست چه اتفاقی در حال وقوع است، شما نابودش كنيد...
زندگی بدون نشانه‌های وابسته‌اش، شبيه به مرگی تدريجی‌ست!
از چيز‌های كوچك بيشتر بترسيم!
بوسيدن هر روزه قبل از خروج از در برای كارهای روزمره،
به اندازه فراموش نكردن سالگرد مهم است.
- صابر ابر 🌱

تمام ما انسان‌ها در زندگی‌مان، باید یک نفر را داشته باشیم...
+ یک رفیق
نه از آن رفیق‌هایی که فصلی‌اند، یک روز هستند و یک عمر نه؛
نه از آن رفیق‌هایی که وقتی زندگی‌ات بهار است کنارت هستند و‌ در زمستان زندگی تنهایت می‌‌گذارند؛
نه از آن رفیق‌هایی که فقط وقتی زندگی‌شان تاریک می‌شود به سراغ‌تان می‌آیند و وقتی زندگی‌شان پر نور است فراموش‌تان‌ می‌کنند؛
نه منظورم این رفیق‌ها نیستند!
رفیق‌هایی را می‌گویم که اگر از آسمان سنگ هم ببارد چتر هستند؛
خنده‌هایت را دوست دارند و در روزهای سخت می‌توانی بدون هیچ توضیحی در آغوششان اشک بریزی.
آن‌هایی که بدون قضاوت و‌ سرزنش کنارت می‌مانند تا روزهای سخت بگذرد؛
رفیق‌هایی که بودنشان همیشگی‌ست حتی اگر بعضی از روزها تو همان آدم همیشه نباشی...
رفیق‌هایی که تو را بلدند و کنارشان خودت هستی، با تمام خوبی‌ها و بدی‌هایت؛
بگذارید همه چیز در دنیا ناعادلانه تقسیم شود، اما هر آدمی باید یک نفر را داشته باشد...
+ یک رفیق
[ حسین حائریان ✉🌱 ]

اگر پایانم را می‌دانستم،
هیچ‌گاه آغاز نمی‌کردم..
- نزار قبانی 🌱

‹ @Hoo_Zhin ، اینجا صمیمی‌تریم :)🌱 ›

روزی به تلافیِ تمامِ قوی بودن‌ها، آغوشی خواهم گُزید و روی چهارخانه‌ی پیراهنی، گریه خواهم کرد.
روزی انصراف خواهم داد از ادامه دادن و جنگیدن، جایی میانه‌ی مسیر، خواهم ایستاد و به همه‌ی آن چیزی که هست، اکتفا خواهم کرد.
روزی خودم را به یاد خواهم آورد و به حرمتِ هیچ قوی بودنی؛ بغض‌هایم را نخواهم بلعید، اشتیاقم را کتمان نخواهم کرد، بیش از توانم نخواهم جنگید و خودم را برای تمام تلاش‌هایی که کرده‌ام، در آغوش خواهم کشید.
روزی اعتراف خواهم کرد خسته‌ام، دیگر به خودم سخت نخواهم گرفت، به شانه‌ای تکیه خواهم زد، نفسِ راحتی خواهم کشید و نگرانِ چیزی نخواهم بود...
- نرگس صرافیان‌طوفان‌ 🌱

« شبِ اندوهِ ما را روز گردان ... »

‏بیایید آدمها را از خوب بودنشان
خسته نکنیم :)

- گونتر گراس 🌱

شب‌ها بیشتر فکر می‌کنم؛
به این‌که پروانه‌ها کجا پناه می‌گیرند؟
درخت‌ها را که بریدند، سنجاب‌ها چه‌کار می‌کنند؟
کرم ابریشم، نفس کم نمی‌آورد در پیله؟
شب‌ که می‌شود، بیشتر فکر می‌کنم؛
به این‌که آدمی، چرا باید آدمی دیگر را شکنجه کند؟
به این‌که چرا دست بر نمی‌داریم؟
حتی وقتی که مرگ تا یک قدمیِ خانه‌هامان رسیده؟!
شب‌ که می‌شود بیشتر فکر می‌کنم؛
به این‌که چرا دوستت دارم‌ها را نمی‌گوییم و خوشبختی را به تعویق می‌اندازیم؟
به این‌که وقتی همه این‌قدر غمگینیم؛
چطور دلمان می‌آید برنجانیم و با هم بد باشیم؟!
- نرگس صرافیان‌طوفان 🌱

دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌كنم هر شب.

- محمدعلی بهمنی🌱

من نشسته‌ام کنار پنجره، پسرک افغان وسط، خانمی با عطر مزخرف آن گوشه.
من هدفون به گوش دارم و غرقم در صدای شاملو، اما از همان لحظه حرکت حواسم هست که زن راحت و رها ولو شده روی صندلی ولی هنوز دارد غرولند می‌کند.
راننده هم با سرنشین جلویی که مردی میانسال است در حال حل کردن مشکلات متعدد خاورمیانه‌اند.
صدای شاملو را بلند می‌کنم که نشنوم هیچ‌کدام را.
میانه‌های بزرگراه، صدای زن بالا می‌رود و شروع می‌کند به پیچیدن به پروپای پسرک افغان که دیده‌ام از لحظه حرکت عملا به من چسبیده و تمام تلاشش را کرده که به زن نزدیک هم نشود.
هدفون را در می‌آورم. به زن نگاه می‌کنم. ماده گرگ نافرمیست!
راننده که احتمالا مثل اکثریت مطلق مردان ایرانی هر زنی غیر از همسر خودش را می‌پرستد به پسرک افغان بدوبیراه می‌گوید.
پسرک که خانه پرش پانزده شانزده ساله است، تقریبا گریه‌اش گرفته.
راننده توقف می‌کند. به پسرک می‌گوید پیاده شو. به پسرک نگاه می‌کنم، بغض کرده، غربتش هولناک است.
سگ درونم هار می‌شود. به زن نگاه می‌کنم و کوتاه برایش توضیح می‌دهم که به عنوان یکی از سه سرنشین صندلی عقب، حق طبیعی او یک سوم صندلی است و اگر اذیت می‌شود می‌تواند جلو بنشیند، و بقیه موظف نیستند وجود نداشته باشند که او راحت باشد.
راننده انگار تعجب کرده باشد از زبان باز کردن ناگهانی من، نگاهم می‌کند.
نگاهش می‌کنم و می‌گویم اگر این آقا را پیاده کنی من هم پیاده می‌شوم و کرایه هم نمی‌دهم.
پسرک در خود فرورفته و لال شده.
به راننده می‌گویم من عجله دارم، اگر می‌خواهی زیاد همین‌جا بمانی پیاده شوم. راننده راه می‌افتد.
زن به من نگاه می‌کند و می‌گوید متاسفم برات.
نگاهش می‌کنم و لبخند می‌زنم و می‌گویم ممنونم.
راننده در آینه به من نگاه می‌کند. هدفون را دوباره در گوشم می‌گذارم.
پسرک افغان بی‌صدا گریه می‌کند.
شاملو برایم می‌خواند:
‹ روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد :) ›
- حمید سلیمی ✉🌱