TABIBlikni da'vo qilgan odam, tabobatdan so'z ochilganda, lom-mim deyolmasa,
DEHQONman desayu, yerga bir dona urug' qadamagan bo'lsa,
Yaxshi HAYDOVCHI-yu, birgina kamchiligi ulovni hayday olmasligi,
Qalami o'tkir SHOIR, faqat to'rt qator she'r yozmagan,
O'zi mohir USTA ekan, qo'lidan tuzatish kelmas ekan xolos,
Yaxshi QURUVCHI-yu, ammo bir aybi bor- imorot qurishni bilmaydi,
Qo'li shirin OSHPAZ, faqat taom tayyorlashga biroz "yoʻqroʻq"-da...
Notabiiy jaranglayabdi-ya?
Bugun MUSULMONMAN deb da'vo qilayotganlarning ahvoli shunday emasmi?
Namozni ado qilmaydiganlar,
Ro'za tutmaydiganlar,
Hijob farzligini bilmaydigan, yoki bilsa ham uni bajarmaydigan musulmonlar...
"Namoz o'qimasam ham, ro'za tutmasam ham, ja unchalik o'ranvomasam ham qalbimda bor" deydilar.
Endi bir tasavvur qilib ko'ring:
Yiqilib jarohat orttirdingiz, yarani zudlik bilan tikish kerak. Yon qo'shningiz bog'bon. Oldingizga kelib jarohatni tikib qo'yishi aytib, "hech qachon bu ishni qilmagan bo'lsam ham, QALBIM JARROHNIKIDEK" desa, unga o'zingizni tugul qo'yingizni ham ishonib topshirmagan bo'lardingiz.
Ajabo, bunday holatda qalbdagining ahamiyati "nol" ga teng-u, moʻminlikni daʼvo qilganda, oʻsha narsa amalning oʻrninida qoplayveradi-ya?!
Amalsiz so'z - hech narsaga teng!
Tashqimizni ham qalbimiz bilan uyg'unlashtirsakgina natija bo'ladi.
©Ziyaa
━━━۩❀ ❅ ❀۩━━━
@AHLI_ISLOMIY
