یادداشت های بین راهی

چرا سخن عراقچی بیراه نیست؟!

فکر می کنم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران یکی از بلوغ یافته ترین دوره های حرفه ای خود را سپری می کند. دوره ای که بیراه نیست بخاطر پیوند وثیق آن با توافق هسته ای، آن را " دوره برجامی" سیاست خارجی ایران بنامیم. مسئله برجام تمرین خوبی برای سیاست ورزی حرفه ای دستگاه دیپلماسی بود. ساعت ها گفتگو برای رسیدن به یک توافق خوب، نشانگر دور هم جمع آمدنِ تیمی حرفه ای و کارکشته در دستگاه دیپلماسی کشور پس از چهل سال پیگیری ایدولوژیک مسائل خارجی بود.

🔹بختِ بد روحانی و ظریف بخاطر بر سر کار آمدن ترامپ اگر چه دست دولت را در پیشبرد شعارهای تبلیغاتی خویش خالی گذاشت اما زمینه‌ای دیگر برای استمرار مُجدانه کارهای کارشناسی و دیپلماتیک فراهم آورد و به قول معروف برجام اگر برای شاخص های اقتصادی دولت روحانی آب نشد برای دستگاه سیاست گذاری خارجی کشور نان که شد.

🔸با خروج یک طرفه آمریکا از برجام، ایران همانند چهل سال گذشته دست به اقدامی انقلابی و نسنجیده نزد و گفتگوها و مذاکرات پیچیده دیگری را آغاز کرد تا مناسب ترین تصمیم ممکن در شرایط موجود را بگیرد. ایران تمام راههای ممکن در این زمینه را بررسی کرد و با کار کارشناسی صورت گرفته که حاصل هفته ها مذاکره با منتقدین داخلی و رؤسا و کارشناسان پنج کشور اروپایی باقی مانده در برجام بود به جمع بندی نهایی رسید.

🔹اگر چه به دلیل حساسیت های موجود هیچ گاه تصمیم نهایی در این خصوص به صورت رسمی اعلام نگردید اما اقدام ایران به خروج تدریجی از برجام و اتخاذ سیاست های مهاجرتی اخیر نشانه هایی از این تصمیم می باشد.

🔸ساعت ها کار کارشناسی در کنار تصمیمات هماهنگ سیاسی در مجموعه نظام و استفاده از تمام ظرفیت های حقوقی(پیمان مودت و دیوان بین المللی) و سیاسی(مذاکره با کشورهای مختلف) موجود سبب می شود تا به جرات بگویم که به نظرم دستگاه سیاست خارجی ایران، هم اکنون در ایده آل ترین وضعیت تاریخی خویش قرار دارد و قرارِ بر چنین رویکردی نوید بخش آینده ای روشن برای سیاست خارجی ج.ا.ا خواهد بود.

🔹ممکن است گفتن این جمله کمی ناخوشآیند به نظر آید اما من تصمیم اخیر دستگاه سیاست خارجی مبنی بر اخراج اتباع افغانستانی را نیز در همین راستا می بینم و البته آن را کاملا در محدوده سیاست های اعلامی ایران می دانم که به هیچ وجه اراده ای جدی پشت سر آن وجود ندارد و هرگز عملیاتی نخواهد شد.

🔸متوجه هول و هراسی هستم که این سیاست در دل خانواده های افغانستانی ایجاد کرده است. چنانچه بر کسی پوشیده نیست که چه پیوندهای عمیق و دیرینه ای میان این دو ملت همسایه وجود دارد. محمد کاظم کاظمی شاعر خوب افغانستانی اخیرا در یادداشتی با عنوان "مهاجران افغانستان و شمشیر داموکلس" به برخی از این پیوندهای دیرینه اشاره کرده است که به دلیل جلوگیری از تطویل یادداشت از ذکر مجدد آنها خودداری می کنم.

🔹با این حال و در کمال تاسف باید اذعان کرد که این تصمیم یکی دیگر از همان ناگزیرهایی است که به قول "رضا بابایی" دو دهه ای می شود که دومینویی از آنها ج.ا.ا را در دام خود گرفتار کرده است. و در واقع حاکی از عدم تدوین سیاست مهاجرت در این چهل سال می باشد که مانع از ادغام اجتماعی صحیح مهاجران و سیاست گذاری های درست در این زمینه شده است.(محمد فاضلی) اما هیچکدام از اینها به نظرم به معنای اشتباه بودن مواضع اخیر دولت نمی باشد.

🔸اقدام اخیر ایران سیاستی قابل درک در چارچوب دولت- ملی و نگاه رئالیستی به سیاست می باشد. اگر چه البته ج.ا.ا هرگز حاضر نشده است چنین رویکردی را رسما بپذیرد و بارها آن را منافی با آرمان های دینی و انسانی خویش عنوان کرده است. اما این دقیقا وجه ممیزه حکومت های ایدئولوژیکی و رئالیستی از هم می باشد و همان چیزی است که از آن تعبیر به کار کارشناسی و پختگی سیاست خارجی می شود.

🔹واقع‌گرایی یکی از نظریه‌های روابط بین‌الملل است که سیاست‌های جهانی را بر اساس رقابت دولت‌ها بر سر منافع ملی خود تعریف می‌کند. واقع‌گرایی، مهم‌ترین و پایدارترین نظریهٔ روابط بین‌الملل محسوب می‌شود. معمولاً جاذبه این نظریه به دلیل نزدیکی آن با عملکرد سیاست‌مداران و همچنین فهم متعارف از سیاست بین‌الملل، دانسته می‌شود(حمیرا مشیرزاده)

♻️کسانی که مخالف اتخاذ چنین رویکردی از جانب دستگاه سیاست خارجی می باشند چه نوع سیاستگذاری خارجی را در حال حاضر مفید فایده تر از سیاست اتخاذی دولت می دانند؟ مقابله فیزیکی با آمریکا؟! تسلیم؟! انفعال و زندگی در شعب ابی طالب؟! و یا تحت فشار قرار دادن کشورهای اروپایی و سازمان های بین المللی جهت پایبندی عملی به برجام و قبول سایر تعهدات بین المللی خویش؟

اکبر محمدی/یادداشتهای بین‌راهی


جان آگه با #فرهیختگان
http://kherad.org

‍ ✍️ اکبر محمدی

🖊 معلمی به نام ''رضا بابایی''


✅با خودم خیلی فکر کردم که چرا من دلیل موجهی برای تشکر و قدردانی از این روز گرامی ندارم و چرا این روزها علم و معلم واژه های خنثای ذهن من شده اند!؟ این روزها با خودم می گویم ای کاش بین علم بهتر است یا ثروت کسی برایم می گفت زندگی از هردوي اینها و بلکه از هر چیز دیگری در این جهان هستی بهتر است.

🆔 @sokhanranihaa
✅آری این روزها می بینم آنچه آموخته و اندوخته ام مرا با زندگی آشتی نمی دهد و ذره ای از رنج بودنم را نمی کاهد، ای کاش یکی از معلمانم می گفت دانش نه برای ارتزاق نه برای پرستيژ نه برای تفنن بلکه برای تمدن و مدنی زیستن است، دانش را باید با توان تاثیر وتوان اداره امورش شناخت، از خودم می پرسم آیا آنچه تا کنون در مدارس و دانشگاه و حوزه آموخته ام مرا به دامان زندگی آرام هدایت کرده است!؟ گره کورِ بودنم و چگونه زیستنم را می گشاید؟ احساس زنده بودن و زندگی کردن و شکوفا شدن را به من می دهد؟

✅بگذریم! این روزها نمی دانم روز معلم را باید به که و چرا تبریک بگویم، شاید با نوشتن از رضا بابایی بهانه و خاطره خوب معلمی را به یاد آورم. راستش را بخواهید من در چگونه زیستنم تا حدودی متاثر از بابایی بوده ام و زیاد پیش آمده که به سبک زندگی او فکر کنم. به نظرم بابایی از خصوصیات متمایزی برخوردار است. دغدغه مندی، خوش ذوقی ، علاقمندی به فرهنگ دینی و ادب فارسی تنها برخی از ویژگی های ممتاز او به شمار می آید.

✅علاقه به فرهنگ دینی حاکی از تعلق خاطر بابایی به حقیقت جویی بوده و شعر و ادبیات منشا الهام بابایی و مرهم زخم های روح رنجورمان می باشد. دغدغه مندی و دردمندی ، او را از طیف آکادمسین جدا می سازد که به دنبال تکمیل رزومه و ارتقای رتبه علمی خویش اند. اما او در فکر رزومه نبوده و ترجیح می دهد ایده های خویش را تنها در چند پاراگراف کوتاه به مخاطبانش عرضه کند. درست به همین خاطر است که یادداشت های بابایی بجای خاک خوردن در لابلای مجلات و گوشه کتابخانه ها، خیلی زود نُقل محافل شده و آرامش خاطر خوانندگان و علاقه مندان به یادداشت هایش را در مواجهه با مسائل جاری فراهم می آورد. بابایی به عنوان یک جستارنویس حرفه ای، نغز و کوتاه می نویسد و اسم آن را یادداشت می گذارد.

✅او درد انسان دارد وآیینه تمام نمای آموخته ها و اندوخته های خویش و از نظر روحی یک انسان سالم و طبیعی است. انسان طبیعی احساسات خود را در لحظه بروز می دهد. به اندازه ای که تعداد انسانهای طبیعی یک جامعه بیشتر باشد جامعه از سلامت و آمادگی بیشتری جهت توسعه برخوردار خواهد بود.

✅روحیه حساس بابایی حاکی از پیوند وثیقی است که با شعر و ادبیات دارد. معمولا شاعر و ادیب زود رنج می شود چرا که قلب او نیرومندتر از مغز اوست و باصطلاح از آن دسته از انسانهای خوش قلبی است که اصلا به دنیا آمده اند برای دوست داشته شدن! چنین انسانهایی سیگنال رفتار و گفتار خود را از قلب و احساس خویش می گیرند و بیشتر دلی رفتار می کنند. حساب چنین افرادی از همه جداست و به قول قیصر "چگالی وجودشان بالاست". بابایی برای من از این سنخ انسانهاست؛ آنهایی که "یادت نمی رود هست هایشان را"

✅اما انسان های باهوش حاضرند برای رسیدن به خواسته های خویش هر چیزی از جمله ارزش های انسانی را نادیده بگیرند. بابایی اینگونه نیست او یک انسان سالم اجتماعی است.کسی که دغدغه جامعه و کشورش را دارد و خود را شریک رنج و مرارت هایی می داند که مردمان کشورش متحمل می شوند. او صریح است و راحت می نویسد و دلبسته هیچ مرام و مسلکی نیست و اگر اشتباهی کند اِبایی از گفتن آن ندارد.

✅بابایی کسی نیست که اخبار ناگوار سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تاثیری بر او نداشته باشد. دیده ام که برخی اخبار او را تا مرز ویرانی پیش می برد. رضا بابایی حساس است؛ چیزی که همه باید باشند. مگر نه اینکه همه باید نسبت به آنچه دور و برشان اتفاق می افتد حساس باشند؟

✅او حقیقتا یک نویسنده است و به قول چسلا و میلوشِ شاعر: "وقتی نویسنده ای در یک خانواده متولد می شود فاتحه آن خانواده خوانده است". آنها چون حاضر نمی شوند بخاطر قضاوت دیگران یا جلب منافع مادی زندگی، روش و منش خویش را تغییر دهند عموما مورد بی مهری قرار می گیرند. اما هیچ چیزآنان را از برج ارزش های اصیل انسانی پایین نمی آورد و همچنان معلم وار در هر موقعیتی می آموزند و می آموزانند.

✅بابایی علیرغم همه توانمندی های بی همتایش در حوزه فرهنگ دینی، ادبیات، ویراستاری و مثنوی خوانی، عضو هیات علمی دانشگاهی نیست و ریاست موسسه ای را بر عهده ندارد و هیچ عنوانی جز"رضا بابایی" را با خود یدک نمی کشد.

✅مرور اندکی از زندگی این جنس آدم ها کافی است که روز ارزشمندی به نام معلم بهترین روز بهار و سالمان باشد.


🆑کانال سخنرانی ها
🆔 @sokhanranihaa
🆔 @sokhanranihaa
🆔 @MostafaTajzadeh
🌹

📝📝📝معلمی به نام ''رضا بابایی''

✍🏻اکبر محمدی
✅با خودم خیلی فکر کردم که چرا من دلیل موجهی برای تشکر و قدردانی از این روز گرامی ندارم و چرا این روزها علم و معلم واژه های خنثای ذهن من شده اند!؟ این روزها با خودم می گویم ای کاش بین علم بهتر است یا ثروت کسی برایم می گفت زندگی از هردوي اینها و بلکه از هر چیز دیگری در این جهان هستی بهتر است.
✅آری این روزها می بینم آنچه آموخته و اندوخته ام مرا با زندگی آشتی نمی دهد و ذره ای از رنج بودنم را نمی کاهد، ای کاش یکی از معلمانم می گفت دانش نه برای ارتزاق نه برای پرستيژ نه برای تفنن بلکه برای تمدن و مدنی زیستن است، دانش را باید با توان تاثیر وتوان اداره امورش شناخت، از خودم می پرسم آیا آنچه تا کنون در مدارس و دانشگاه و حوزه آموخته ام مرا به دامان زندگی آرام هدایت کرده است!؟ گره کورِ بودنم و چگونه زیستنم را می گشاید؟ احساس زنده بودن و زندگی کردن و شکوفا شدن را به من می دهد؟
✅بگذریم! این روزها نمی دانم روز معلم را باید به که و چرا تبریک بگویم، شاید با نوشتن از رضا بابایی بهانه و خاطره خوب معلمی را به یاد آورم. راستش را بخواهید من در چگونه زیستنم تا حدودی متاثر از بابایی بوده ام و زیاد پیش آمده که به سبک زندگی او فکر کنم. به نظرم بابایی از خصوصیات متمایزی برخوردار است. دغدغه مندی، خوش ذوقی ، علاقمندی به فرهنگ دینی و ادب فارسی تنها برخی از ویژگی های ممتاز او به شمار می آید.
✅علاقه به فرهنگ دینی حاکی از تعلق خاطر بابایی به حقیقت جویی بوده و شعر و ادبیات منشا الهام بابایی و مرهم زخم های روح رنجورمان می باشد. دغدغه مندی و دردمندی ، او را از طیف آکادمسین جدا می سازد که به دنبال تکمیل رزومه و ارتقای رتبه علمی خویش اند. اما او در فکر رزومه نبوده و ترجیح می دهد ایده های خویش را تنها در چند پاراگراف کوتاه به مخاطبانش عرضه کند. درست به همین خاطر است که یادداشت های بابایی بجای خاک خوردن در لابلای مجلات و گوشه کتابخانه ها، خیلی زود نُقل محافل شده و آرامش خاطر خوانندگان و علاقه مندان به یادداشت هایش را در مواجهه با مسائل جاری فراهم می آورد. بابایی به عنوان یک جستارنویس حرفه ای، نغز و کوتاه می نویسد و اسم آن را یادداشت می گذارد.
✅او درد انسان دارد وآیینه تمام نمای آموخته ها و اندوخته های خویش و از نظر روحی یک انسان سالم و طبیعی است. انسان طبیعی احساسات خود را در لحظه بروز می دهد. به اندازه ای که تعداد انسانهای طبیعی یک جامعه بیشتر باشد جامعه از سلامت و آمادگی بیشتری جهت توسعه برخوردار خواهد بود.
✅روحیه حساس بابایی حاکی از پیوند وثیقی است که با شعر و ادبیات دارد. معمولا شاعر و ادیب زود رنج می شود چرا که قلب او نیرومندتر از مغز اوست و باصطلاح از آن دسته از انسانهای خوش قلبی است که اصلا به دنیا آمده اند برای دوست داشته شدن! چنین انسانهایی سیگنال رفتار و گفتار خود را از قلب و احساس خویش می گیرند و بیشتر دلی رفتار می کنند. حساب چنین افرادی از همه جداست و به قول قیصر "چگالی وجودشان بالاست". بابایی برای من از این سنخ انسانهاست؛ آنهایی که "یادت نمی رود هست هایشان را"
✅اما انسان های باهوش حاضرند برای رسیدن به خواسته های خویش هر چیزی از جمله ارزش های انسانی را نادیده بگیرند. بابایی اینگونه نیست او یک انسان سالم اجتماعی است.کسی که دغدغه جامعه و کشورش را دارد و خود را شریک رنج و مرارت هایی می داند که مردمان کشورش متحمل می شوند. او صریح است و راحت می نویسد و دلبسته هیچ مرام و مسلکی نیست و اگر اشتباهی کند اِبایی از گفتن آن ندارد.
✅بابایی کسی نیست که اخبار ناگوار سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تاثیری بر او نداشته باشد. دیده ام که برخی اخبار او را تا مرز ویرانی پیش می برد. رضا بابایی حساس است؛ چیزی که همه باید باشند. مگر نه اینکه همه باید نسبت به آنچه دور و برشان اتفاق می افتد حساس باشند؟
✅او حقیقتا یک نویسنده است و به قول چسلا و میلوشِ شاعر: "وقتی نویسنده ای در یک خانواده متولد می شود فاتحه آن خانواده خوانده است". آنها چون حاضر نمی شوند بخاطر قضاوت دیگران یا جلب منافع مادی زندگی، روش و منش خویش را تغییر دهند عموما مورد بی مهری قرار می گیرند. اما هیچ چیزآنان را از برج ارزش های اصیل انسانی پایین نمی آورد و همچنان معلم وار در هر موقعیتی می آموزند و می آموزانند.
✅بابایی علیرغم همه توانمندی های بی همتایش در حوزه فرهنگ دینی، ادبیات، ویراستاری و مثنوی خوانی، عضو هیات علمی دانشگاهی نیست و ریاست موسسه ای را بر عهده ندارد و هیچ عنوانی جز"رضا بابایی" را با خود یدک نمی کشد.
✅مرور اندکی از زندگی این جنس آدم ها کافی است که روز ارزشمندی به نام معلم بهترین روز بهار و سالمان باشد.
@IRANINtellectuals
🆔@MostafaTajzadeh
http://up.upinja.com/kmva4.jpeg

معلمی به نام ''رضا بابایی''

با خودم خیلی فکر کردم که چرا من دلیل موجهی برای تشکر و قدردانی از این روز گرامی ندارم و چرا این روزها علم و معلم واژه های خنثای ذهن من شده اند!؟ این روزها با خودم می گویم ای کاش بین علم بهتر است یا ثروت کسی برایم می گفت زندگی از هردوي اینها و بلکه از هر چیز دیگری در این جهان هستی بهتر است.

🔹آری این روزها می بینم آنچه آموخته و اندوخته ام مرا با زندگی آشتی نمی دهد و ذره ای از رنج بودنم را نمی کاهد، ای کاش یکی از معلمانم می گفت دانش نه برای ارتزاق نه برای پرستيژ نه برای تفنن بلکه برای تمدن و مدنی زیستن است، دانش را باید با توان تاثیر وتوان اداره امورش شناخت، از خودم می پرسم آیا آنچه تا کنون در مدارس و دانشگاه و حوزه آموخته ام مرا به دامان زندگی آرام هدایت کرده است!؟ گره کورِ بودنم و چگونه زیستنم را می گشاید؟ احساس زنده بودن و زندگی کردن و شکوفا شدن را به من می دهد؟

🔸بگذریم! این روزها نمی دانم روز معلم را باید به که و چرا تبریک بگویم، شاید با نوشتن از رضا بابایی بهانه و خاطره خوب معلمی را به یاد آورم. راستش را بخواهید من در چگونه زیستنم تا حدودی متاثر از بابایی بوده ام و زیاد پیش آمده که به سبک زندگی او فکر کنم. به نظرم بابایی از خصوصیات متمایزی برخوردار است. دغدغه مندی، خوش ذوقی ، علاقمندی به فرهنگ دینی و ادب فارسی تنها برخی از ویژگی های ممتاز او به شمار می آید.

🔹علاقه به فرهنگ دینی حاکی از تعلق خاطر بابایی به حقیقت جویی بوده و شعر و ادبیات منشا الهام بابایی و مرهم زخم های روح رنجورمان می باشد. دغدغه مندی و دردمندی ، او را از طیف آکادمسین جدا می سازد که به دنبال تکمیل رزومه و ارتقای رتبه علمی خویش اند. اما او در فکر رزومه نبوده و ترجیح می دهد ایده های خویش را تنها در چند پاراگراف کوتاه به مخاطبانش عرضه کند. درست به همین خاطر است که یادداشت های بابایی بجای خاک خوردن در لابلای مجلات و گوشه کتابخانه ها، خیلی زود نُقل محافل شده و آرامش خاطر خوانندگان و علاقه مندان به یادداشت هایش را در مواجهه با مسائل جاری فراهم می آورد. بابایی به عنوان یک جستارنویس حرفه ای، نغز و کوتاه می نویسد و اسم آن را یادداشت می گذارد.

او درد انسان دارد وآیینه تمام نمای آموخته ها و اندوخته های خویش و از نظر روحی یک انسان سالم و طبیعی است. انسان طبیعی احساسات خود را در لحظه بروز می دهد. به اندازه ای که تعداد انسانهای طبیعی یک جامعه بیشتر باشد جامعه از سلامت و آمادگی بیشتری جهت توسعه برخوردار خواهد بود.

🔸روحیه حساس بابایی حاکی از پیوند وثیقی است که با شعر و ادبیات دارد. معمولا شاعر و ادیب زود رنج می شود چرا که قلب او نیرومندتر از مغز اوست و باصطلاح از آن دسته از انسانهای خوش قلبی است که اصلا به دنیا آمده اند برای دوست داشته شدن! چنین انسانهایی سیگنال رفتار و گفتار خود را از قلب و احساس خویش می گیرند و بیشتر دلی رفتار می کنند. حساب چنین افرادی از همه جداست و به قول قیصر "چگالی وجودشان بالاست". بابایی برای من از این سنخ انسانهاست؛ آنهایی که "یادت نمی رود هست هایشان را"

🔹اما انسان های باهوش حاضرند برای رسیدن به خواسته های خویش هر چیزی از جمله ارزش های انسانی را نادیده بگیرند. بابایی اینگونه نیست او یک انسان سالم اجتماعی است.کسی که دغدغه جامعه و کشورش را دارد و خود را شریک رنج و مرارت هایی می داند که مردمان کشورش متحمل می شوند. او صریح است و راحت می نویسد و دلبسته هیچ مرام و مسلکی نیست و اگر اشتباهی کند اِبایی از گفتن آن ندارد.

بابایی کسی نیست که اخبار ناگوار سیاسی، فرهنگی و اجتماعی تاثیری بر او نداشته باشد. دیده ام که برخی اخبار او را تا مرز ویرانی پیش می برد. رضا بابایی حساس است؛ چیزی که همه باید باشند. مگر نه اینکه همه باید نسبت به آنچه دور و برشان اتفاق می افتد حساس باشند؟

🔸او حقیقتا یک نویسنده است و به قول چسلا و میلوشِ شاعر: "وقتی نویسنده ای در یک خانواده متولد می شود فاتحه آن خانواده خوانده است". آنها چون حاضر نمی شوند بخاطر قضاوت دیگران یا جلب منافع مادی زندگی، روش و منش خویش را تغییر دهند عموما مورد بی مهری قرار می گیرند. اما هیچ چیزآنان را از برج ارزش های اصیل انسانی پایین نمی آورد و همچنان معلم وار در هر موقعیتی می آموزند و می آموزانند.

بابایی علیرغم همه توانمندی های بی همتایش در حوزه فرهنگ دینی، ادبیات، ویراستاری و مثنوی خوانی، عضو هیات علمی دانشگاهی نیست و ریاست موسسه ای را بر عهده ندارد و هیچ عنوانی جز"رضا بابایی" را با خود یدک نمی کشد.

♻️مرور اندکی از زندگی این جنس آدم ها کافی است که روز ارزشمندی به نام معلم بهترین روز بهار و سالمان باشد.

اکبر محمدی


جان آگه با #فرهیختگان
http://kherad.org

''فروپاشی درونی''

ممکن است عبارت فوق را نشنیده باشید ولی مطمئنا آن را تجربه کرده اید.! چنانچه می دانید ساختار بدن مبتنی بر ''اسکلت'' است و با فروریختن آن می توان انسانی را مچاله کرده و درون پلاستیکی جای داد؛ ایستایی و استواری ''روان'' انسان نیز مبتنی بر تمام چیزهایی است که تاکنون با آنها زیسته و درست یا نادرست به زندگی او معنا می بخشد و بخاطر آنها مشکلات را تحمل می کند و به زندگی کردن ادامه می دهد.

با چشم پوشی از استثنائات، "خانواده" مطمئنا در صدر این لیست قرار می گیرد. پدر و مادر نخستین کسانی هستند که هر بچه ای به محض تولد آنها را می بیند و سالیان رشد و بالندگی خود را مدیون آنهاست. از سوی دیگر وابستگی عاطفی والدین به فرزندان خود، جای هیچ تردیدی را در این صدرنشینی باقی نمی گذارد. علیرغم برخی تلاش ها تاکنون هیچ مرام و مسلکی موفق نشده است بصورت سیستماتیک فرزندان و والدین را بر علیه همدیگر بشوراند و به آنها بقبولاند که: ''عقیده بر خون اولویت دارد''

🔹با این حال بی تردید، "اعتقادات" در رتبه دوم معنا بخشی زندگی و پایداری روانی انسان قرار دارد. مسئله ای که شاخه غیرالاهیاتی مدرنیته خواسته آن را نادیده بگیرد اما تاکنون انسانهای زیادی نتوانسته اند بدون شکلی از اعتقاد به زندگی عادی خود ادامه دهند.

شاید بتوان "دلخوشی ها"یی مانند اقوام، دوستان، و علاقه مندی های ورزشی و تفریحی را در رده بعدی استخوان بندی روان انسان قرار داد. علیرغم اهمیت بظاهر کم آنها،به نظر نقشی اساسی در تخلیه هیجانات و کنترل احساسات ایفا می کنند و به عنوان تعدیل کننده ناملایمات دیگر عرصه های زندگی عمل می کنند.

🔸بمناسبت باید افزود که نباید از نقش "تعادل بخشی" هیچکدام از وابستگی های روانی غافل گردید. این مجموعه در کنار هم هست که می تواند از عهده وظایف خود برآید. به عنوان نمونه در زمان فوت یکی از والدین یا فرزندان، دین و عقیده به همراه خویشان و دوستان فرد، تمام ظرفیت خود را بکار می گیرند تا از فروپاشی درونی او جلوگیری کنند و امید به زندگی را در انسان تقویت کنند.

لایه های محافظتی روان انسان در طول زمان بصورت انباشتی شکل می گیرند تا شدیدترین مراقبت را از حیاتی ترین بخش نامرئی انسان یعنی روان او داشته باشند.

🔹رعایت اقتضای حوصله مخاطب این اجازه را نمی دهد تا این کمربند محافظتی را در زندگی سیاسی و اجتماعی نیز بکاویم. اما ضرورت دارد از لایه های تشکیل دهنده حیات سیاسی-اجتماعی خود آگاهی یافته و نسبت به مراقبت از آنها حساس باشیم. فی الجمله باید گفت که ''ناامیدی موجود'' در جامعه نسبت به وضعیت سیاسی-اجتماعی کشور از سویی حاکی از آسیب دیدگی لایه های اصلی محافظتی بوده و از سوی دیگر نشانگر عدم ایفای نقش کنترلی و تعادل بخشی توسط دیگر لایه های مراقبتی است.

🔸در صورتی که جامعه قادر نباشد زیست سیاسی-اجتماعی خود را توجیه کند دست به انتحار خواهد زد و حاضر نمی شود در شرایطی به زیست سیاسی-اجتماعی خود ادامه دهد که هزینه های آن بیشتر از فایده ای است که می رساند. خصوصا زمانی که ''دلبستگی عاطفی'' خود را به هیات حاکمه از دست داده، ''مرام وعقیده'' در نظرش دیگر گون گشته و ناکارآمدی دولت، "دلخوشی های" عادی را نیز دور از دسترس قرار داده باشد.

#اکبر_محمدی_گل_تپه

http://kherad.org

نوری در تاریکی و رازی سر به مهر!

✅پدر همه خوبی های یک انسان سنتی را بصورت یکجا دارد. او غیور است! کم حرف می زند و سعی می کند بدون در جریان قرار دادن خانواده از پس مشکلات بر آید. پدر غصه ها را درون خود می ریزد و به تنهایی بار خانواده را به دوش می کشد. دلش نمی خواهد شرمنده اهل و عیال شود و بنابراین سخت کار می کند. بیشتر عمر پدر به دور از خانواده و به دنبال یک لقمه نان حلال می گذرد. کمتر با جزئیات روحیات بچه ها آگاه است و فراموش می کند کلاس چندم هستند و گاهی اوقات قادر به درک مطالبات آنان نیست. چون پدر اصلا خانه نیست و همیشه سر کار است.

🔹به همان اندازه که پدر را می توان نماد خوبی های یک انسان سنتی دانست مادر نیز ویژگی های انسان مدرن را داراست. مادر زیاد حرف می زند و مشکلات را با دیگران در میان می گذارد تا راه چاره ای بیابد. گویا به امکانات جمع توجه دارد. بچه ها را بیشتر می شناسد و زودتر از پدر با خواسته های آنها کنار می آید. مادر نسبی نگر است و اطرافیانش را سیاه یا سفید مطلق نمی بیند و یواشکی هم که شده باشد با بچه هایی که مورد خشم پدر قرار گرفته و از خانه دورند ارتباط می گیرد.

اما پدر غرور دارد و خطوط قرمزی را برای خود و خانواده اش در نظر گرفته است و حاضر به عقب نشینی از آنها نیست. رعایت همین خطوط است که به پدر انرژی می دهد تا برای زندگی بجنگد. برای پدر خوبی و بدی معنادارتر است، خیانت غیر قابل تحمل می باشد و اگر عقیده ای دارد احترام به آن از جانب خانواده اش مهم است.

🔹معمولا بچه ها تا سنین 20 سالگی مادرانشان را بیشتر دوست دارند و پس از آن بیشتر به پدر فکر می کنند دلشان می خواهد کاری کنند که موجب سربلندی او شوند تا گوشه ای از زحماتش را جبران کنند. وجود پدر در خانواده کمال گرایی فرزندان را ارتقا می دهد. بچه ها متاثر از رنجی که پدر کشیده، تصمیمات بزرگ می گیرند و دلشان می خواهد کاری شگفت انجام دهند.

اگر بلوغ و آگاهی فرزندان توجه آنها را از مادر به پدر معطوف می کند ازدواج تصمیمی است که محمل دیگری برای دغدغه آنان مهیا می سازد و نیازهای خانواده بیولوژیکی را به اولویت دوم تبدیل می کند. با پدر و مادر شدن خود فرزندان است که زندگی دوباره تکرار می شود و نقش های تاریخی پدران و مادران بار دیگر در کالبدی دیگر پا به حیات می گذارد.

🔹داشتم از پدر می نوشتم که رسیدم به مادر و از آنجا به فررندان و تکرار چرخه حیات و مجددا پدر و مادر! آخر هر چه از این دو موجود دوست داشتنی خدا که بنویسی باز هم کم است. انگار نه انگار که همان پسر و دختر تنبل شلوغ غر غرو هستند که زیر بار چیزی نمی رفتند و به هیچ صراطی مستقیم نبودند. ولی حالا شده اند معجزه خدا بر روی زمین!

پدر در نظر فرزندان اوصاف خداگونه دارد، کسی که محدودیت نمی شناسد و از پس هر کاری بر می آید. اگر آسیبی به خدای بچه ها برسد جهان تیره می شود و دیگر انگار هیچ چیزی سر جای خودش نیست.

🔹پدر کلا یک راز سر به مهر است. کسی که پس از رفتنش رازهایش آشکار می شود. راز اینکه چقدر سختی کشیده و چه جاهایی نزدیک بوده است که کم بیاورد ولی ایستاده و تحمل کرده است. راز دوست داشتن فرزندانش از دل و جان که هیچ گاه فرصت کافی نداشت تا خودش با آنها در میان بگذارد. و وقتی که دیگر نیست از گوشه و کنار می شنویم که او چقدر به بچه ها علاقه داشته است. و اینکه تحقیر و کوچک شدن را به جان خریده تا آسیبی متوجه خانواده و فرزندانش نشود.

او پدر است و وظایف خودش رو به خوبی می داند. می داند که نباید خانواده احساس ناامنی کنند نه اینکه مادر اینگونه نیست ولی مادر تحمل نمی کند و همه چیز را لو می دهد! او دلتنگی هایش را فریاد می زد. بدون داشتن خبری از بچه هایش چیزی از گلویش پایین نمی رود. پیش از اینکه تجهیزات ارتباطی ایجاد شود، دل مادر بود که گواهی خبری را می داد. مادر با وجود کیلومترها فاصله، با بچه هایش تله پاتی دارد و درد و رنج آنها را احساس می کند.
♻️اگر پدر سالاری ریشه در سنت ما دارد و نظام سیاسی ما ملهم از آن است و ما ناگزیر از یک رئیس و پادشاه و امامیم شایسته است روسای قوم، نقش پدری خود را به نحو احسن انجام داده و فراموش نکنند که پا جای پای چه کسی گذاشته اند.

اکبر محمدی


جان آگه با #فرهیختگان
http://kherad.org