"БИЗ ХОРВАТЛАРМИЗ"
ЖЧ-98 да Хорватия терма жамоаси 3-ўринни эгаллайди. Ўша вақтдаги жамоа мураббийи Мирослав Блажевичдан сўрашади: "бу муваффақиятнинг сири нимада?" Блажевич жавоб беради: "Ахир биз хорватлармиз!"
Ўша вақтларда хорватлар 1990-йиллар бошидаги Болқондаги этник қирғинларни бошдан кечирган; мамлакат вайрон, халқни ҳали кечаги даҳшатлар тарк этмаган... Бу халқнинг руҳини кўтаришга нимадир керак эди.
Бу футбол эди. Бир вақтлар Югославия термасида ўйнаган хорват йигитларидан терма жамоа тузилган, улар халқаро ўйинларда майдонга тушарди. Халқнинг руҳиятини кўтариш, келажагига ишонтириш учун ўша вақтда футболдан бошқа нарсаси йўқ эди хорватларнинг. Халқ терма жамоани шунчалар ҳурмат қилардики, ҳатто машғулотларига ҳам минглаб, баъзида ўнг минглаб мухлис йиғилар, қўллаб-қувватларди.
Евро-96'да хорватлар ўзларини эслатишди. ЖЧ-98'да дунёга Хорватия деган давлат борлигини билдириб қўйишди.
Давор Шукер, Славен Билич, Звонимир Бобан, Роберт Просинечки, Алеша Асанович... каби йигитлар бутун дунёга Хорватияни машҳур қилиб юборишди. Бу йигитлар хорватлар учун миллат қаҳрамонлари эди.
Ёш болалар шу йигитлардек бўлишни орзу қилишарди. Ўша болалар бугунги Модрич, Манжукич, Олич, Петкович, Крамарич...
Терма жамоага чақирилаётган ҳар бир ўйинчи "биз хорватлармиз!" деган шиорнинг масъулиятини ҳис қилар, табиийки, бундай дейиш учун мағлубиятга учрамаслик талаб этиларди.
Ёзилмаган қоида бор хорватлар учун. Термага чақирилдими, ютқизишга ҳаққи йўқ, ютқизса "биз хорватлармиз!" дея олмайди.
Бундай жамоани ютиш қийинлигини Бразилия ҳам исботлаб берди.
Балки, бизга ҳам шу нарса етишмаётгандир?
ЖЧ-98 да Хорватия терма жамоаси 3-ўринни эгаллайди. Ўша вақтдаги жамоа мураббийи Мирослав Блажевичдан сўрашади: "бу муваффақиятнинг сири нимада?" Блажевич жавоб беради: "Ахир биз хорватлармиз!"
Ўша вақтларда хорватлар 1990-йиллар бошидаги Болқондаги этник қирғинларни бошдан кечирган; мамлакат вайрон, халқни ҳали кечаги даҳшатлар тарк этмаган... Бу халқнинг руҳини кўтаришга нимадир керак эди.
Бу футбол эди. Бир вақтлар Югославия термасида ўйнаган хорват йигитларидан терма жамоа тузилган, улар халқаро ўйинларда майдонга тушарди. Халқнинг руҳиятини кўтариш, келажагига ишонтириш учун ўша вақтда футболдан бошқа нарсаси йўқ эди хорватларнинг. Халқ терма жамоани шунчалар ҳурмат қилардики, ҳатто машғулотларига ҳам минглаб, баъзида ўнг минглаб мухлис йиғилар, қўллаб-қувватларди.
Евро-96'да хорватлар ўзларини эслатишди. ЖЧ-98'да дунёга Хорватия деган давлат борлигини билдириб қўйишди.
Давор Шукер, Славен Билич, Звонимир Бобан, Роберт Просинечки, Алеша Асанович... каби йигитлар бутун дунёга Хорватияни машҳур қилиб юборишди. Бу йигитлар хорватлар учун миллат қаҳрамонлари эди.
Ёш болалар шу йигитлардек бўлишни орзу қилишарди. Ўша болалар бугунги Модрич, Манжукич, Олич, Петкович, Крамарич...
Терма жамоага чақирилаётган ҳар бир ўйинчи "биз хорватлармиз!" деган шиорнинг масъулиятини ҳис қилар, табиийки, бундай дейиш учун мағлубиятга учрамаслик талаб этиларди.
Ёзилмаган қоида бор хорватлар учун. Термага чақирилдими, ютқизишга ҳаққи йўқ, ютқизса "биз хорватлармиз!" дея олмайди.
Бундай жамоани ютиш қийинлигини Бразилия ҳам исботлаб берди.
Балки, бизга ҳам шу нарса етишмаётгандир?