من نگویم که به تقدیر دلم گوش کنی
همه ی درد من این است فراموش کنی

دل من شهره دلتنگی چشمت شده است

نور چشمم به غمت، گر چه تو خاموش کنی

زده باران و غمت باز که ابهام من است
نکند بر سر این کوی, غزل نوش کنی

در گذرگاه زمان چله ی غم در راه است
غم دلتنگی ما را چه سبب گوش کنی

فرصت بودن ما در بر دل اندک بود
عقل میگفت که باید قدحی نوش کنی

این قدح های جهان باده ی بی عاری ما است
بهتر آن است که بر حرف دلت گوش کنی

دیده و دل همه خواهان تو هستند ولی
عقل گوید چه سبب زود فراموش کنی

بداهه ۱۷ آذر