حجة الإسلام محمدبِرمايي

تنهايى، اپيدمى خاموش

خيلى نميگذرد از تصويب تشكيل وزارت امور تنهايى در انگلستان، و من به اين مى انديشم كه " تنهايى "چقدر گريبان همه مان را گرفته است؟
اگرچه هدف از تشكيل اين وزارتخانه مهار مسئله تنهايى براى گروه هاى خاص مثل سالمندان، كسانى كه شريك زندگى خود را از دست داده اند يا كسانى كه افرادى را در زندگى خود ندارند مطرح شده است، اما در اين يادداشت مقصود، تنهايى به معناى عام آن است، تنهايى كه نه ناشى از نداشتن روابط اجتماعى يا خانوادگى ، بلكه ناشى از احساس عميق تنها بودن در ميان جمع خانواده، دوستان و به عبارت ديگر احساس تنهايى عاطفى است.

احساسى كه به نظر مى رسد نه ناشى از كميت روابط بين فردى، بلكه منتج از كيفيت روابط اجتماعى ماست.روابطى كه در بسيارى از مواقع ، به شدت شكننده شده و حاصل آن تجارب دردناك و نااميد كننده از ارتباط بين فردى و بدبينى به روابط عميق است.

احساسى كه ناشى از يادگيرى رقابت مستمر از اولين سال هاى زندگى است. يادگيرى از فرهنگى كه برنده شدن را به عنوان يك مزيت ارج مى نهد، سرعت در رسيدن به هدف را تشويق مى كند و فراموش مى كند روانِ ما به همدلى، با هم كار كردن و تشويق جمعى بيش از
" مسابقه بى پايانِ برنده بودن" نياز دارد.

تلخىِ اين احساس تنهايى، وقتى ترميم نمى شود، وقتى عزمى جمعى براى بهتر شدنِ حالش وجود ندارد، بيشتر مى شود؛
هرچه بيشتر دست و پا ميزنيم بيشتر غرق ميشويم، شبكه دوستانمان را گسترده تر ميكنيم، ساعت ها در شبكه هاى اجتماعى حضور داريم اما حالِ تنهاييمان بهتر نمى شود...
بعضى هامان يواشكى بارِ سنگين تنهايى را به دوش ميكشيم، بعضى هامان معتاد ميشويم _فرقى نميكند به كى يا چى، مهم اين است كه گرفتارِ فرار از واقعيت زندگى مى شويم- و افكار خودكشى يا اقدام به آن هم مى شود آن چيزى كه عايد بعضى ديگرمان شده است.

اما اين پايانِ ما نيست..پايانِ ما نبايد باشد؛
من مسئولِ هواىِ بى اعتمادىِ اين شهرم.

شايد بايد كمى آرام تر باشيم...اين سرعتِ لعنتى، اين مسابقه ى برنده شدن اينقدرها هم پيامدهاى خوبى ندارد.

شايد بايد كمى بيشتر قدر داشته هامون رو بدانيم، بيشتر براى آنهايى كه امروز بخشى از زندگى مان هستند وقت بگذاريم؛ كمى دقيق تر گوش كن شايد او تنها باشد!

هِى؛
اگر ميخواهيم خوب شنيده شويم، خوب گوش دهيم.

اگر ميخواهيم احساس تنهايى نكنيم، با رفتارهايمان بى اعتمادى را دامن نزنيم.

اگر ميخواهيم حالِ دلمان بهتر شود، به ديگران كمك كنيم و از ديگران كمك بگيريم.

هركداممان اشتباه مى كنيم، عذاب وجدان آنقدرها هم خوب نيست، خود را ببخشيم ، خودمان را دوست بداريم و ديگران را نيز.

باور دارم احياى دوستى هاى قديمي، كمك به ديگران، انجام فعاليت هاى اجتماعى و كار گروهى به جاى رقابت، حالِ همه مان را بهتر خواهد كرد.

راستى؛ چقدر براى كم شدنِ احساس تنهايىِ يكديگر آماده ايم؟

از مشاركت شما در بازنشر اين متن و ارائه نقطه نظراتتون پيشاپيش سپاسگزارم🍃🍊
@Na30ri