شواهد مجازی و نشانگرهای آلودگی✍
حملات سایبری چیزی جز تلاش مهاجمان برای ورود به سیستم نیستند. افزایش پیچیدگی و تعداد حملات سایبری باعث سردرگمی بسیاری از مدافعان امنیت و کسب و کار ها شده است. برای شناسایی تهدیدات سایبری پیشرفته، تحلیلگران امنیت نیازمند شناسایی و بررسی انواع داده هایی هستند که بیانگر حمله یا حضور مهاجم در زیرساخت شبکه یا سامانه است. شواهد مجازی و نشان های نفوذ مهاجم از جمله عناصر حیاتی در تشخیص تهدیدات و هوشمندی امنیتی هستند. کارشناسان هوشمندی تهدید و شکار باید با انواع شناسه های تهدید و عناصر اطلاعاتی تحلیل آشنا بوده و قدرت تفکیک هر یک را داشته باشند. در این نوشته عناصر اطلاعاتی قابل مشاهده یک رفتار مخرب تعریف شده و انواع نشان های تهدید برای شناسایی تهدیدات سایبری را مورد بررسی قرار می دهیم .
شواهد مجازی، عنصر قابل مشاهده(observable) و نشانگرها(Indicators)
شواهد مجازی(Artifacts) داده های تولید شده بواسطه فعالیت یک شی یا فرد در یک سیستم یا فضای اطلاعاتی هستند که ممکن از دربردارنده اطلاعات مرتبط با تهدید باشند(یا نباشند). به طور خاص در فضای سایبری، عنصر قابل مشاهده(Observable) نوعی از شواهد مجازی است که اساس کار هوشمندی تهدیدات را تشکیل می دهد. برای درک بهتر انواع نشانه های تهدید ابتدا لازم است با واژه Observable یا عنصر قابل مشاهده آشنا شویم.
موارد قابل مشاهده پایین ترین سطح اطلاعات مورد استفاده در هوشمندی تهدیدات هستند. این اصلاح شامل هر رویداد قابل سنجش(measurable events) یا صفات حالتمند(Stateful properties) است که در فضای سایبری قابل شناسایی است. حذف یک فایل، ایجاد یک کلید رجیستری و فعال شدن یک قانون(Rule) در سامانه تشخیص نفوذ، نمونه هایی از موارد قابل مشاهده مبتنی بر رویداد هستند(قابل اندازه گیری هستند). تغییر مقدار کلید رجیستری یا تغییر در مقدار هش فایل موجود بر روی یک سیستم، مثال هایی از موارد قابل مشاهده ی وابسته به صفات حالت هستند(ویژگی های حالت هستند). پس عناصر قابل مشاهده را می توان دو نوع رویداد یا صفات حالت یک چیز توصیف نمود.
نشانگرها
نشانگر(Indicator): یک نشانگر عنصر قابل مشاهده ای است که بر یکی از موارد زیر دلالت دارد:
یک حمله سایبری قریب الوقوع
یک حمله سایبری در حال وقوع در سامانه
مورد نفوذ قرار گرفتن سامانه در زمان گذشته
به عبارت دیگر می توان گفت: نشانگر، حالت یا رویداد قابل سنجش در سیستم است که یک رفتار مخرب را توصیف می کند.
تغییر مقدار هش یک فایل می تواند مثالی از نشانگر مخرب باشد(بیانگر فایل بدافزار). همچنین، هشدار یک سامانه تشخیص نفوذ را نیز میتوان نشانگر یک رفتار ناخواسته یا فعالیت مخرب در شبکه دانست.
دو دسته کلی از نشانگرها وجود دارند: نشانگرهای نفوذ(Indicator of Compromise) و نشانگرهای حمله(Indicator of Attack). در ادامه هر یک از این نشانگرها و تفاوت های آن ها را بیان می کنیم.
به طور خلاصه، نشانگرها(indicators) رویدادها یا حالت های قابل مشاهده ای هستند که بر وجود یک حمله سایبری(در حال وقوع یا پایان یافته)، آلودگی سیستم یا رفتار غیر متعارف دلالت می کنند. دو نوع نشانگر مهم در تحلیل نفوذ و شناسایی حملات سایبری وجود دارد: نشانگرهای نفوذ و نشانگر حمله. نشانگر نفوذ از وجود حمله پس از وقوع اشاره می کند. نشانگر حمله پیش کنشانه عمل می کند و با مشاهده رفتار سیستم، حمله را قبل از وقوع یا در حین انجام تشخیص می دهد.
در نوشته های بعدی به تشریح انواع نشانگرهای حمله و نفوذ، بیان تفاوت ها، مزایا و مثال هایی از هر کدام می پردازیم.
http://www.hypersec.ir/?p=629🌎
@hypersec
t.me/hypersec
حملات سایبری چیزی جز تلاش مهاجمان برای ورود به سیستم نیستند. افزایش پیچیدگی و تعداد حملات سایبری باعث سردرگمی بسیاری از مدافعان امنیت و کسب و کار ها شده است. برای شناسایی تهدیدات سایبری پیشرفته، تحلیلگران امنیت نیازمند شناسایی و بررسی انواع داده هایی هستند که بیانگر حمله یا حضور مهاجم در زیرساخت شبکه یا سامانه است. شواهد مجازی و نشان های نفوذ مهاجم از جمله عناصر حیاتی در تشخیص تهدیدات و هوشمندی امنیتی هستند. کارشناسان هوشمندی تهدید و شکار باید با انواع شناسه های تهدید و عناصر اطلاعاتی تحلیل آشنا بوده و قدرت تفکیک هر یک را داشته باشند. در این نوشته عناصر اطلاعاتی قابل مشاهده یک رفتار مخرب تعریف شده و انواع نشان های تهدید برای شناسایی تهدیدات سایبری را مورد بررسی قرار می دهیم .
شواهد مجازی، عنصر قابل مشاهده(observable) و نشانگرها(Indicators)
شواهد مجازی(Artifacts) داده های تولید شده بواسطه فعالیت یک شی یا فرد در یک سیستم یا فضای اطلاعاتی هستند که ممکن از دربردارنده اطلاعات مرتبط با تهدید باشند(یا نباشند). به طور خاص در فضای سایبری، عنصر قابل مشاهده(Observable) نوعی از شواهد مجازی است که اساس کار هوشمندی تهدیدات را تشکیل می دهد. برای درک بهتر انواع نشانه های تهدید ابتدا لازم است با واژه Observable یا عنصر قابل مشاهده آشنا شویم.
موارد قابل مشاهده پایین ترین سطح اطلاعات مورد استفاده در هوشمندی تهدیدات هستند. این اصلاح شامل هر رویداد قابل سنجش(measurable events) یا صفات حالتمند(Stateful properties) است که در فضای سایبری قابل شناسایی است. حذف یک فایل، ایجاد یک کلید رجیستری و فعال شدن یک قانون(Rule) در سامانه تشخیص نفوذ، نمونه هایی از موارد قابل مشاهده مبتنی بر رویداد هستند(قابل اندازه گیری هستند). تغییر مقدار کلید رجیستری یا تغییر در مقدار هش فایل موجود بر روی یک سیستم، مثال هایی از موارد قابل مشاهده ی وابسته به صفات حالت هستند(ویژگی های حالت هستند). پس عناصر قابل مشاهده را می توان دو نوع رویداد یا صفات حالت یک چیز توصیف نمود.
نشانگرها
نشانگر(Indicator): یک نشانگر عنصر قابل مشاهده ای است که بر یکی از موارد زیر دلالت دارد:
یک حمله سایبری قریب الوقوع
یک حمله سایبری در حال وقوع در سامانه
مورد نفوذ قرار گرفتن سامانه در زمان گذشته
به عبارت دیگر می توان گفت: نشانگر، حالت یا رویداد قابل سنجش در سیستم است که یک رفتار مخرب را توصیف می کند.
تغییر مقدار هش یک فایل می تواند مثالی از نشانگر مخرب باشد(بیانگر فایل بدافزار). همچنین، هشدار یک سامانه تشخیص نفوذ را نیز میتوان نشانگر یک رفتار ناخواسته یا فعالیت مخرب در شبکه دانست.
دو دسته کلی از نشانگرها وجود دارند: نشانگرهای نفوذ(Indicator of Compromise) و نشانگرهای حمله(Indicator of Attack). در ادامه هر یک از این نشانگرها و تفاوت های آن ها را بیان می کنیم.
به طور خلاصه، نشانگرها(indicators) رویدادها یا حالت های قابل مشاهده ای هستند که بر وجود یک حمله سایبری(در حال وقوع یا پایان یافته)، آلودگی سیستم یا رفتار غیر متعارف دلالت می کنند. دو نوع نشانگر مهم در تحلیل نفوذ و شناسایی حملات سایبری وجود دارد: نشانگرهای نفوذ و نشانگر حمله. نشانگر نفوذ از وجود حمله پس از وقوع اشاره می کند. نشانگر حمله پیش کنشانه عمل می کند و با مشاهده رفتار سیستم، حمله را قبل از وقوع یا در حین انجام تشخیص می دهد.
در نوشته های بعدی به تشریح انواع نشانگرهای حمله و نفوذ، بیان تفاوت ها، مزایا و مثال هایی از هر کدام می پردازیم.
http://www.hypersec.ir/?p=629🌎
@hypersec
t.me/hypersec