لطفا یاد بگیرید خودتون باشید. خودتون چه مشکلی داره که ادبیات، کلمات، نگاه، رفتار، لحن، و هرچیزی که به دیگران تعلق داره رو به غارت میبرید؟ قشنگ نیست. اینکه توی یک چنل با تعداد زیادی آدم، یک پیج اینستاگرامی با هزاران نفر دنبالکننده، متوجه بشی که کلمات بیچارهی تو دارن دست و پا میزنن. اینکه تقلید کنیم، یاد بگیریم، نوع مثبتی از نگاه به زندگی رو که در دیگران وجود داره دنبال کنیم، اشکالی نداره. اشکالی نداره که سعی کنیم با روش اون فرد جلو بریم. اما همیشه یادتون باشه، ما میتونیم با امضای شخص خودمون، اون نگاه رو به زندگی داشته باشیم. میتونیم عاشق صبح و شب باشیم، عاشق گیاهان باشیم، میتونیم بنویسیم، طوری که واقعیت ماست. طوری که حقیقت روح و ذات ماست. نه طوری که دیگران هستن، و ما تنها مادهی ژلاتینیای شده باشیم که کاملا و دقیقا همون فرم و شکل رو گرفته. تعلقات من، به من تعلق دارن، و تعلقات تو، به تو. لطفا یاد بگیرید برای خودتون در وهلهی اول، و در وهلهی دوم برای مخاطبتون، اونقدر ارزش قائل باشید که دست از رونوشت کردن افکار و نگاه دیگران بردارید.