🕊کشوری را میشناسم که مردمانش بطور کامل توسط حکومت کنترل میشوند؛
مردم این کشور جرأت ندارند تا همانند مردم کشورهای متمدن حرفهایشان را حتی در فضای مجازی بزنند!
آنها گاهی با هویتهای جعلی و با پنهانکاری و ترس از گرفتاری در فضای مجازی حرفهایشان را میزنند.
والدین همیشه نگران هستند که مبادا از دهان فرزندشان در مدرسه،
دانشگاه و یا محیط کار حرفی بیرون بیاید و گرفتار دستگاههای امنیتی شوند.
هنرمندان، نویسندگان، شاعران، روزنامهنگاران و خبرنگاران آزاد و حتی وزرا و وکلای مجلس نیز از این خودسانسوری در امان نیستند.
همه انرژی درآن کشور صرف کنترل،
رصد و سرکوب و مهر و موم کردن دهان مردم میشود.
ذهن و اندیشه که
کشتنی نیست جانم.
امکانات و بودجههای کلان برای نیروهای ضد محبت، تجهیز نامهربانان و
سنگدلان، شستشوی مهرو نیکویی با تنفر و دروغ!
در این کشور، مردم باید خیلی مراقب باشند تا زبان سرخ، سر سبزشان را بر باد ندهد.
در این کشور به هر قیمتی که شده، مردمانش از مطالعه و تفکر باز داشته میشوند، از سانسور و ممیزی کتابها و سینما گرفته تا امواج پارازیت و فیلترینگ.
در این کشور، مردمانش در پی یک لقمه نان صبح را به شب میرسانند و شباهنگام،
جسم بیرمقشان را گوشهای میاندازند تا برای تکرار روزمرگی یا در واقع روزمردگیشان آماده شوند.
چشمهای بیفروغ، نگاههای سرد و نگران، دستان لرزان و قلبهای ناامید...
حالی تباه و آیندهای سیاه...
سفرههای پر از خالی و دیدگان سرشار از حسرت و گلوهای تشنه به آه...
بغضهای فروخورده و دلهای پر از کینه و احساسی پر از نفرت...
این کشور را همه میشناسیم!
✨✨✨
🕊:سهم این کشور این همه درد و آه و بغض نخواهد بود هر چه بمیرد امید ما نخواهد مرد
روزی از همین روزها همان سنگدلان جوان کُش از طلسم نفرت رها می شوند و یاد می گیرند دوست بدارند
عشق بورزند
و گلوله ها را بر دیگر اعضای پیکر خود پرتاب نکنند
بالاخره خیلی زود از این خواب فریب بیدار میشوند
بی سبب نیست این رنج عظیم
در پس این ظلمت خسته
آرامی جانها در راه است.
ایران بانو دامن گل گلی می پوشد و در دشتهای لاله و سنبل و بابونه میدود
صدای خنده ی ایران بانو رو خواهیمشنید
هرآنچه بمیرد
امید نخواهد مرد.
نویسنده: ناشناس
با مقادیری ویرایش و اضافات
لطفا کافه شعر را به دوستان خود معرفی کنید.👇
@Zohal_zahrani#زحل_زهرانی
#آبان_سرخ