روزی به تلافیِ تمامِ قوی بودن‌ها، آغوشی خواهم گُزید و روی چهارخانه‌ی پیراهنی، گریه خواهم کرد.
روزی انصراف خواهم داد از ادامه دادن و جنگیدن، جایی میانه‌ی مسیر، خواهم ایستاد و به همه‌ی آن چیزی که هست، اکتفا خواهم کرد.
روزی خودم را به یاد خواهم آورد و به حرمتِ هیچ قوی بودنی؛ بغض‌هایم را نخواهم بلعید، اشتیاقم را کتمان نخواهم کرد، بیش از توانم نخواهم جنگید و خودم را برای تمام تلاش‌هایی که کرده‌ام، در آغوش خواهم کشید.
روزی اعتراف خواهم کرد خسته‌ام، دیگر به خودم سخت نخواهم گرفت، به شانه‌ای تکیه خواهم زد، نفسِ راحتی خواهم کشید و نگرانِ چیزی نخواهم بود...
- نرگس صرافیان‌طوفان‌ 🌱