ما هممون تنهاییم. یعنی از روزی که به دنیا اومدیم تنها شدیم. همه ما نمیتونیم تنهایی بخندیم و گریه کنیم. ما تنهایی رو حتی اگر انتخاب هم کرده باشیم دوست نداریم. ازش می ترسیم. از این که با ذهن و افکار خودمون تنها باشیم. مثلا اگر تنهایی از یه چیزی لذت ببرید بعد از یه مدت به خودتون میگید واقعا دارم لذت میبرم؟ واسه همین با بقیه هم می خواید که تقسیمش کنید انگار بهتون نمی چسبه.
مثل رقصیدن جلوی آینه میمونه. هر چقدر هم که زیبا برقصی اگر تماشاچی نباشه که برات دست بزنه بعد یه مدت خسته میشی، با خودت میگی کاری که می کنم درسته؟ اصلا چرا این داره منو خوشحال میکنه؟
آدمای اطراف ما باعث میشن ما ساخته بشیم و یا عوض بشیم اما مهم اینه که اگر دیگران نباشن حتی کلمه " ما " وجود نخواهد داشت. ما بخاطر همدیگه می خندیم گریه می کنیم خوشحال میشیم می ترسیم نگران میشیم و این باعث میشه احساسات ما رشد کنند. 🌱
امروز دوستم گریه میکرد و من دقیق نمی دونم چرا. نتونستم کنارش باشم. چون من مثل یه رهگذر توی زندگی اون و خیلی ها هستم. این یعنی تو هر چقدر هم بخوای توی زندگی یه نفر پر رنگ باشی بازم نمیتونی همیشه کنارش باشی. و فکر میکنم اون یکی از آدمای پر رنگ زندگیش رو امروز از دست داد. مثل اینکه این تاریخ رند روز نحسی بوده براش. 98/8/8
روز تولد خواهر من و روز از دست دادن یه نفر ... ترسناکه.
نمیدونم اگه الان بهش پیام بدم باید چی بگم چون من آدم کمرنگی هستم پس فقط صبر می کنم.
#غزلیات_غزل #ghazal
@Hayahoyekhamosh