3 күнде қолдорбамды көтеріп 2 айлық Түркияға жұмыс сапарымен аттанамын. Ол жайлы интсаграмда бөлісетін боламыз, ал әзірше бүгінгі құптан намазынан кейін бауырлармен өрбіген шай үстіндегі әңгімеден үзінді болсын.

Алматы шаһарындағы өзімнің сүйікті Қонаев атындағы мешітім. Тұрғылықты орным бірқалыпты болмағаннан жамағатымен таныс емеспін, тек бүгін таныс адамдармен жүздесіп қалдық. Әңгімеміз жарасатын аға - бауырлар.

Жақсы отырыс болды. Жар таңдауға қатысты сүбелі сөздерін, кеңестерін айтуда. Бірақ, алдымен бұл жайлы менің ойымды сұрады. Мен де кім сұрайды деп күте жүрген адам секілді бірден төгіле кетіппін...

Қыздың көркемдігі бияздығында емес пе, қыздың ең әсемі асыл кітабымызда айтылып қойған, мен не қосайын ағалар, Алласын танығанына жетпейді ғой шіркін дей бердім. Екі нәрседе ұят болу керек: сөзінде және жүрісінде. Жігіттің төресін суреттерімен баурағысы келеді, ал оның салған суретін көріп керісінше қамығатынында шаруасы жоқ деп жалғай кеттім. Ойымдағындай бірін танимын деп мысалмен сөзімнің күшін арттырғым келді.

“Мінекей қараңызшы, әлеуметтік желілер арқылы ол туралы біраз нәрсе білуге болады, суреті жоқ болсада. Жазылған адамдарына мән берсеңіз адамның жан дүниесін түсінуге болады, парақшалардың барлығы тіл, саяхат, қаржы, ислам, даму төңірегінде. Бір еркек атаулы жоқ, себебі біледі ки өзі жақсы болса, Алла оған оны өзі - ақ нәсіп етеді. Қысқасы ағалар, көріп тұрғандарыңыздай, талғам жоғары.”

“Талғамың, талабың жақсы екен. Ойың да дұрыс, Алла қалағаныңа қауыштырсын” - деді. “Алланың маған лайық көргеніне шүкір етемін, бірақ талабымдағына лайықты бірі болу үшін күндегісін шарқ ұрып жүр емеспіз бе ағасы” - деп қайырдым.

Жә, жүректердегіні Білуші жақсырақ біледі.