وقتی با ظهور عکاسی، تکثیر فنی آثار هنری ممکن شد، وقتی مارسل دوشان، هنرمند آوانگارد، توالت خریداری‌شده از فروشگاه رو با عنوان «فواره» به نمایش گذاشت، وقتی واقعیت مجازی و واقعیت در تصاویر گرافیکی کامپیوتری (CGI) و واقعیت ترکیبی (MR) با هم ترکیب شدن تا حس جدیدی ایجاد کنن، دسته بندی هنرذاتی با هر فرصت برای این جهش، دائماً تغییر و گسترش پیدا کرده.

اثر دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» واضحه. اونایی که طرف دیگه سیستمی هستن که از طریق فرآیند ترهینی به خلق هنرمند می‌پردازن، «هنرمند واقعی» نامیده میشن. به عبارت دیگه، سیستم هنرمند جهانی غرب به عنوان یک هنر طبیعی و واقعی، تثبیت و عادی‌سازی میشه. در این دیسکورس، کی-پاپ به یک «کیر» عجیب تبدیل شده، نه هنر، و به حاشیه‌ی صنعت موسیقی جهانی رانده میشه.

مثل مصاحبه‌ی RM با رسانه‌ی اسپانیایی، شرایطی که خواننده‌های کی-پاپ در مصاحبه با رسانه‌های خارجی، بیشتر با سوالات در مورد فرهنگ کی-پاپ مواجه میشن تا موسیقی فردی، جاییه که درایو محرکه‌ی دیسکورسی که کی-پاپ رو به عنوان یک ژانر منحصر به فرد نزدیک به صحنه طبقه‌بندی می‌کنه، تایید میشه. RM از BTS به عنوان یک هنرمند کی-پاپ طبقه‌بندی میشه، اما دریک به عنوان یک رپر کانادایی طبقه‌بندی نمیشه. این به این دلیله که معمولاً عملیه که در یک ساختار سلسله‌مراتبی اتفاق می‌افته تا با طبقه‌بندی یک شیء، کلیشه ایجاد کنه. ‌

در این زمان، دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» نه سوالی در مورد اخلاق صنعتی یا زیبایی هنری هست، بلکه به وسیله‌ای برای بازی‌های قدرت در اطراف هژمونی فرهنگی محبوب جهانی تقلیل پیدا کرده.

دیسکورس، که به معنای فرآیند تعاملی تفکر و ارتباط و نتایج اون هست، یک فرآیند اجتماعی هست که معناهای جهان رو می‌سازه، حفظ می‌کنه و تغییر می‌ده. این فرآیند دیسکورس اجتناب‌ناپذیر شامل یک شخصیت طبقاتی و یک شکل از قدرت هست، و همیشه یک تنش و رقابت در اطراف هژمونی وجود داره. انتقاد غربی از کی-پاپ همیشه حول دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» ساخته شده. آرایش و لباس‌های خنثی آیدل‌های مرد، کمبود مردانگی هست، و سیستم ترهینی به عنوان «کمبود هنرذاتی» که چیزهای یکسانی رو مثل کارخانه چاپ می‌کنه، خونده میشه، و در مقالات خارج از کشور که با خودکشی آیدل‌های کی-پاپ سروکار دارن، لحن «یک تراژدی ایجاد شده توسط سیستم کارخانه‌ی کی-پاپ که باید روزهای ترهینی رو از کودکی طی کنه» بدون کم و کاست ظاهر میشه.


البته صنعت کی-پاپ نسبت به این انتقاد آزاد نیست، و بخشی وجود داره که باید پذیرفته بشه و روی اون تأمل بشه. با این حال، مشخصه که لازم هست به یاد داشته باشیم که اثر عملیات هژمونیک این دیسکورس، با تأیید ضمنی هنرذاتی هنرمندان غربی و حاشیه‌سازی کی-پاپ همراهه.