وز سایه‌ی خود رمیده.

بازنشر

می‌تراود مهتاب،
می درخشد شبتاب.
نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک،
غم این خفته ی چند،
خواب در چشم ترم می شکند.
نگران با من استاده سحر،
صبح می خواهد از من،
کز مبارک دم او، آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر،
در جگر لیکن خاری،
از ره این سفرم می شکند.

نازک آرای تن ساق گلی،
که به جانش کِشتم،
و به جان دادمش آب،
ای دریغا ! به برم می شکند.
دست ها می سایم،
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم،
که به درکس آید،
در و دیوار بهم ریخته شان،
برسرم می شکند.
می تراود مهتاب
می درخشد شبتاب.
مانده پای آبله از راه دراز،
بر دَمِ دهکده مردی تنها،
کوله بارش بردوش،
دست او بر در، می گوید با خود:
غم این خفته ی چند،
خواب در چشم ترم می شکند.

-نیما یوشیج

Down on the road the world is floating by
The poor and undefended left behind
While you're somewhere trading lives for oil
As if the whole world were blind

من از کجا پند از کجا، باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را، برریز بر جان ساقیا

بر دست من نِه جام جان، ای دستگیر عاشقان
دور از لب بیگانگان، پیش آر پنهان ساقیا

نانی بده نان خواره را، آن طامع بیچاره را
آن عاشق نانباره را، کنجی بخسبان ساقیا

ای جانِ جانِ جانِ جان، ما نامدیم از بهر نان
برجَه گدارویی مکن، در بزم سلطان ساقیا

اول بگیر آن جامِ مِه، بر کفهٔ آن پیر نِه
چون مست گردد پیر ده، رو سوی مستان ساقیا

رو سخت کن ای مرتجا، مست از کجا شرم از کجا
ور شرم داری، یک قدح بر شرم افشان ساقیا

برخیز ای ساقی بیا، ای دشمن شرم و حیا
تا بخت ما خندان شود، پیش آی خندان ساقیا

-مولانا

غریبگی منزوی می‌کند، و الا ما کجا و انزوا کجا.

‍ 《ستایش سنگ》

وقتی پرنده
      در میان بال هایش
                     وعده را می برد
و سرود 《اوپانیشادها 》
                                آواز سنگها می شد
از ارتفاع خواب های شرقی من
                         تب می چکید
                                  قطره قطره
                                       در دهان سنگ.
●        ●        ●
بت !
بذر چشمهاي تو بود
                که در گرمسار های هندی
کلام ستایش سنگ را
                   در دهان من افشاند.

من تمام خاکستر ها را می شناسم
(آتش ها و پیام ها )
که در تخیل غریب چشمهای تو می سوختند.
تو همان سنگی
که در اسطوره دل فرهاد می شکست
تو جوانی
             همچون سنگ
که کوه در اقتدار لحظه ئي
                      چشمهاي مرا پیر می کند
در صلابت شن ریزه ئي که
                          تا هزار سال پس از من.
●           ●            ●
سارا !سارا،سارا !
تکرار نام مذهبي ات
             اوراد پرستشي نهاني را
                           در من به زمزمه می آرد

وقتی می خندی
                      من در عطر مي سوزم
و همچون آهی مکتوم
             در فضاي خنده هاي تو مي لغزم.
●              ●             ●
بت !
ای توء تمام خطاب
تو شبی تاریکی
            که سایه را در جسم می غلطانی
تو سرنوشت مقدری
گل گرداب
             و تابش عقیق
تو زخم منی
که شیوع ادراک حرارت را 
             در آخرین جسم من ضربه می زنی.

تو مادر خوب خواب های منی
که بیداری ام را
          در نوازش یک لبخند
              در حریری از عطر و رویا می پیچی
تا در تکامل فصل بلند خواب
پنجره ها را
         به روی رقص باز کنم

حسن کرمی - مهر ماه 1347
چاپ شده در نشریه خوشه، سال 1347 به سردبیری احمدشاملو

جنس انزوای کلیم رو توی هیچ شاعری تا قرن ۱۱ نمی‌بینید.

بر نازک میانت شیشه ساعت کمر بسته
ز شرم آن سرین آئینه دکان هنر بسته

بهم پیوستگان را سخت باشد محنت دوری
کمر تا از میان رفته، سرین بار سفر بسته

سکوت من سخن چین از حدیثم بیشتر داند
بجانان می فرستم نامه ننوشته سر بسته

شکاری نیست تیر کج، گر الماسش بود پیکان
دعا کاری نسازد خویش را گر بر اثر بسته

ز صوفی دیده پوشیدن، بهست از خرقه پوشیدن
کسی را دان کمر بسته، که از دنیا نظر بسته

براه عقل می پویم، چو دست از عشق می شویم
بلی رفتار را داند غنیمت مرغ پر بسته

ز سوز اشک حسرت، خانه چشمی بود ما را
نمک مانند آن لبها بروی یکدگر بسته

نشان مایه داریهای معنی چیست، خاموشی
متاعی بیگمان باشد، سرائی را که در بسته

کلیم از خویش خواهد چید گل در گوشه عزلت
بخارستان پاها آبی از دامان بر بسته

تشتی فتاد.