کتاب کلاسیکِ «روح القوانین» نوشته مونتسکیو و برگردان علی اکبر مهتدی، نخستین بار در سال ۱۳۴۳، به همّت انتشارات امیر کبیر، و بعدها نیز بارها، چاپ شد و به بازار آمد.
در سال ۱۳۹۵، با افزایش مقدّمه، تصحیح و تعلیقاتی از محمد مددپور، حواری و محرمِ احمد فردید، این بار در دو مجلّد، نشر یافت.
گفتن ندارد که افزوده‌ها، گزاف‌،گواه جهل مرکّب، گستاخی و گسسته‌خِرَدیِ نویسنده است.
از این‌که بگذریم، به تازگی بخش‌های گوناگونی از ترجمه فارسی را با متن اصلی فرانسه (چاپ پِلِئیاد) و نیز  برگردان انگلیسی (در مجموعه «متون تاریخِ اندیشه سیاسی کمبریج») برابر گذاشتم و سنجیدم. نتیجه حیرت‌آور بود: نقائص و خطاها و افتادگی‌های ترجمه در شمار نمی‌گنجند. جدا از اغلاط و سوء فهم‌های بسیار در ترجمه آقای مهتدی، عیب اساسی‌تر این ترجمه، سبک تفسیری (و بل‌که تفسیر به رأی) آن است که به متن فرانسه چندان وفادار نمی‌ماند و دلبخواهانه، دست خود را در افزودن و کاستن باز می‌بیند. 
حدود نیم قرن از عمر این ترجمه می‌گذرد. نمی‌دانم آیا «روح القوانین» ترجمه فارسی دیگری هم دارد یا نه.
اگر این اثرِ بنیادی فقط با همین ترجمه مخدوش و مشوّشِ مهتدی به فارسی درآمده، باید «روح القوانین» را ترجمه‌نشده تلقّی کرد. 
امید که مترجمی کاردان، بی‌درنگ، کتاب را دست گیرد و ترجمه‌ای دقیق و دانشورانه، به فارسی‌ای فراخورِ پختگیِ امروزی این زبان، در دسترس دانشجویان و پژوهشگران علوم انسانی قرار دهد.