کتابی نادر و بدیع در فلسفه‌ی تعلیم و تربیت (و نیز مرتبط با فلسفه‌ی دین) که به این پرسش مهم و مغفول می‌پردازد که: آیا آموزش دینیِ غیر تبلیغی در مدرسه‌ها (آموزش به نیت دین‌فهمی نه لزوما به نیّت متدین کردنِ دانش‌آموز/دانشجو) از نظر منطقی ممکن است؟ چنین نوع آموزش دین‌شناسانه‌ای بیش از ۶۰ سال است (از ۱۹۴۴ بدین سو) که در مدارس بریتانیا رایج است. عده‌ای در امکان چنین نوع آموزش دین‌شناسانه‌ای تردیدهای فلسفی روا داشته‌اند. از نظر این عده فهم دین بدون باور دینی ممکن نیست و در نتیجه فهماندن دین بدون تلاش برای باورمند کردنِ دانش‌آموز/دانشجو ممکن نیست. نتیجه‌ای که گرفته می‌شود عدم امکان آموزش دینی غیر تبلیغی است. آموزش دینی تبلیغی گرچه مشکل منطقی ندارد اما در کشورهای سکولار مشکلات نهادی دارد زیرا نهاد دین از نهاد حکمرانی سیاسی مستقل است و در نتیجه آموزش دینی تبلیغی سال‌ها است که در مدارس عمومی ممنوع است (مدارس ویژه‌ی مسلمان‌ها یا کاتولیک‌ها و مانند آن‌ها البته داستان جداگانه‌ای دارد). نتیجه‌ی نهایی‌ای که این عده می‌گیرند عدم امکان (و به طریق اولی عدم مطلوبیت) هر نوع آموزش دینی (حتی از نوع غیر تبلیغی) در مدارس است. نویسنده، مایکل هَند، در این کتاب از امکان فلسفی آموزشی دینی غیر تبلیغی دفاع می‌کند. این کتاب به فارسی ترجمه شده است. امیدوارم ترجمه‌ی دقیق و خوش‌خوانی از آن به فارسی صورت پذیرفته باشد. گرچه ما در ایران کنونی با آموزش دینیِ غیر تبلیغی (به این معنا که در این کتاب به آن پرداخته شده) بیگانه هستیم و آموزش دینی در ایران از جنس تبلیغی (و الزامی) است، امیدوارم این کتاب در فارسی دیده شود و به کار بحث در مورد مسیر آینده‌ی آموزش دینی در ایران بیاید. https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/image/43796