آیا می‌دانستید؟!
می‌گویند: «آیا می دانستید:
- که شنیدنِ قرآن، تکثیرِ سلول‌هایِ سَرَطانی را مهار و سرانجام، ریشهکن می‌کند؟!
- که مکثِ بسیار در سَجده، حافظه را قوی و از سکته‌ی مغزی، پیش‌گیری می‌کند؟!
-که بلند کردنِ انگشتِ شهادت در تشهّد، روندِ پمپاژِ خون را تسریع و نارساییِ قلبی را بهبود می‌بخشد؟!
- که سجده، بارِ الکتریکیِ مثبتِ بدن را نابود می‌کند؟!»
من به عنوان کارشناس و پژوهش‌گرِ داروشناسی در زمینه‌های گوناگون، می‌گویم:
- آیا می‌دانستید که این سخنان دروغ و بی‌بنیاد است؟!
- آیا می‌دانستید که این سخنان برخی را از دین دور و متنفر می‌کند؟!
- آیا می‌دانستید که چه بسا تمرین‌های سوئدی از نماز به بدن سودمندتر باشد؟! چرا که اساسا نماز برای چنین اهدافی مشروعیت نیافته است.
- آیا می‌دانستید که دست‌وپاکردنِ فوایدِ صِحّی برای عبادات، هیچ سودی ندارد. فوایدی که هیچ دلیلی برای اثبات آن‌ها وجود ندارد. اگر مردم به فواید مادّی و دنیویِ عبادات، قانع شوند و برای چنین اهدافی به عبادات بپردازند، هیچ سود معنوی‌ای نبرده اند. چرا که در این حالت، معنای عبودیت تحقق نمی‌یابد. مهم این نیست که به هر هدفی شده نماز بخوانند، مهم این است که از سرِ بندگی و به هدف جلبِ خوشنودیِ الله متعال، نماز گزارند.
در بخشی از حدیثی که امام بخاری از پیامبر (صلی الله علیه وسلم) روایت کرده است، آمده است که ایشان فرموده اند: «هرگاه (انسانِ مسلمان) درست وضو کند و به سوی مسجد روان گردد و به هیچ هدفی جز (خوشنودیِ الله و) اقامه‌ی نماز بیرون نشده باشد، در هر گامی که بر می‌دارد، یک پله فراتر می‌رود و یک گناهش بخشوده می‌شود». دقت شود که فرمودند: «لا یُخرجه إلا الصلاة/ به هدفی جز (خوشنودیِ الله و) اقامه‌ی نماز بیرون نشده باشد». اگر هدفی جز نماز نداشته باشد به پاداشِ کامل نایل می‌گردد. اما اگر هدف بیرون شدنش این باشد که هم نماز بخواند و هم فلان کس را ببیند و هم فلان کار را اجرا کند، به پاداشِ کامل دست نمی‌یابد.
ناگفته پیدا ست که قرآن، درمانِ دردهای مادّی و معنوی ست. این حقیقتی است که برای اثباتِ آن، به هیچ پژوهش علمی نیاز نداریم. اما این که ادعا شود که: (شنیدنِ قرآن) سلول‌هایِ سرطانی را ریشهکن می‌کند و احتمالا فردا گفته شود که انسولین بدن را افزایش می‌دهد و سرانجام قند را درمان می‌کند و باکتری‌ها و ویروس‌ها را از پای در می‌آورد و در نتیجه، آماسِ نایژه را درمان می‌کند!!
اولا از ارزشِ قرآن کاسته می‌شود و ثانیا هیچ دلیلی برای این ادعاها وجود ندارد.
پیامبر (صلی الله علیه وسلم) می‌فرمایند: «اگر کسی هرچه را بشنود و بدون بررسی و تحقیق نقل کند، از دروغگویان به شمار می‌رود». با این حال، اگر کسی پیرامونِ قرآن سخنان و ادعاهای تثبیت‌ناشده را نقل کند، چه طور؟!
ای مردم! بدانید که دین ما دل‌پذیرتر و زیباتر است از آن است که نیازی بدین آب و رنگ‌هایِ ناساز داشته باشد!
🔸د. اياد قنيبى🔸
@asalsoalak
می‌گویند: «آیا می دانستید:
- که شنیدنِ قرآن، تکثیرِ سلول‌هایِ سَرَطانی را مهار و سرانجام، ریشهکن می‌کند؟!
- که مکثِ بسیار در سَجده، حافظه را قوی و از سکته‌ی مغزی، پیش‌گیری می‌کند؟!
-که بلند کردنِ انگشتِ شهادت در تشهّد، روندِ پمپاژِ خون را تسریع و نارساییِ قلبی را بهبود می‌بخشد؟!
- که سجده، بارِ الکتریکیِ مثبتِ بدن را نابود می‌کند؟!»
من به عنوان کارشناس و پژوهش‌گرِ داروشناسی در زمینه‌های گوناگون، می‌گویم:
- آیا می‌دانستید که این سخنان دروغ و بی‌بنیاد است؟!
- آیا می‌دانستید که این سخنان برخی را از دین دور و متنفر می‌کند؟!
- آیا می‌دانستید که چه بسا تمرین‌های سوئدی از نماز به بدن سودمندتر باشد؟! چرا که اساسا نماز برای چنین اهدافی مشروعیت نیافته است.
- آیا می‌دانستید که دست‌وپاکردنِ فوایدِ صِحّی برای عبادات، هیچ سودی ندارد. فوایدی که هیچ دلیلی برای اثبات آن‌ها وجود ندارد. اگر مردم به فواید مادّی و دنیویِ عبادات، قانع شوند و برای چنین اهدافی به عبادات بپردازند، هیچ سود معنوی‌ای نبرده اند. چرا که در این حالت، معنای عبودیت تحقق نمی‌یابد. مهم این نیست که به هر هدفی شده نماز بخوانند، مهم این است که از سرِ بندگی و به هدف جلبِ خوشنودیِ الله متعال، نماز گزارند.
در بخشی از حدیثی که امام بخاری از پیامبر (صلی الله علیه وسلم) روایت کرده است، آمده است که ایشان فرموده اند: «هرگاه (انسانِ مسلمان) درست وضو کند و به سوی مسجد روان گردد و به هیچ هدفی جز (خوشنودیِ الله و) اقامه‌ی نماز بیرون نشده باشد، در هر گامی که بر می‌دارد، یک پله فراتر می‌رود و یک گناهش بخشوده می‌شود». دقت شود که فرمودند: «لا یُخرجه إلا الصلاة/ به هدفی جز (خوشنودیِ الله و) اقامه‌ی نماز بیرون نشده باشد». اگر هدفی جز نماز نداشته باشد به پاداشِ کامل نایل می‌گردد. اما اگر هدف بیرون شدنش این باشد که هم نماز بخواند و هم فلان کس را ببیند و هم فلان کار را اجرا کند، به پاداشِ کامل دست نمی‌یابد.
ناگفته پیدا ست که قرآن، درمانِ دردهای مادّی و معنوی ست. این حقیقتی است که برای اثباتِ آن، به هیچ پژوهش علمی نیاز نداریم. اما این که ادعا شود که: (شنیدنِ قرآن) سلول‌هایِ سرطانی را ریشهکن می‌کند و احتمالا فردا گفته شود که انسولین بدن را افزایش می‌دهد و سرانجام قند را درمان می‌کند و باکتری‌ها و ویروس‌ها را از پای در می‌آورد و در نتیجه، آماسِ نایژه را درمان می‌کند!!
اولا از ارزشِ قرآن کاسته می‌شود و ثانیا هیچ دلیلی برای این ادعاها وجود ندارد.
پیامبر (صلی الله علیه وسلم) می‌فرمایند: «اگر کسی هرچه را بشنود و بدون بررسی و تحقیق نقل کند، از دروغگویان به شمار می‌رود». با این حال، اگر کسی پیرامونِ قرآن سخنان و ادعاهای تثبیت‌ناشده را نقل کند، چه طور؟!
ای مردم! بدانید که دین ما دل‌پذیرتر و زیباتر است از آن است که نیازی بدین آب و رنگ‌هایِ ناساز داشته باشد!
🔸د. اياد قنيبى🔸
@asalsoalak