یکی از دوستام بود،هردفعه با دوست پسرش بهم میزد میومد میگفت سارا بیا بریم بیرون، دپم، دلم برات تنگ شده.منم احمق، میرفتم باهاش اینور اونور.دلداریش میدادم، میخندوندمش، کلی فکر میکردم سنجیده یه چیزی بهش بگم حالش خوب شه.
بعد که جدا میشدیم یه مدت بی خبر بودیم از هم، باز من سراغشو میگرفتم که فلانی خوبی؟چه خبر عزیزم؟ میگفت با پسره آشتی کردیم!(سه چهاربار این اتفاق افتاد) من خوشحال میشدم و شوخی شوخی میگفتم پس بگو چرا خبریت نیست! اما هردفعه ناراحتیمو با توجیه اینکه شاید نشده نرسیده و اینجور چیزا خوب میکردم!
چندین بار به این منوال گذشت، من شده بودم سنگ صبوره این خانوم، این هیچی! اصلا من روحیه کمک کننده داشتم.دندم نرم دلم میخواست کمک کنم بهش، وقت بزارم، خودم و وجدان خودم راحت بود.منتی نیست!
ولی چند بار خودم به شدت تنها شدم، نه تنها اون نبود،بلکه اصلا سراغمم نگرفت ،فقط براش میگفتم میگفت آخی!دیر جواب میداد یا هرچی!باز خودم میرفتم میگفتم براش! یه بار نشد بگه اون موضوع چی شد؟حل شد؟میخوای حضوری حرف بزنیم؟
منم واسه همین چیزا، دور شدم ازش.بعد از چند سال!
میخوام بگم وقت واسه کسی بزارید که جواب محبتتون رو بده، آدم خوب زیاد هست. محبتتون رو خیرات نکنید!
الکی به درد و دل کسی گوش ندین،همینجوری مفتی مفتی انرژی منفی وارد روانتون نکنید! سعی کنید به بدبختیای کسی گوش کنید که اونم بعدا جبران کنه!و بشه بهش گفت رفیق.