پندنامه

بس بگردید و بگردد مُلک و مال
دل به دنیا درنبند ای عقل کال!

ای که پایت می‌رسد کاری بکن
پیش از آن کز تو نیاید فوتبال

اینکه در شهنامه‌ها آورده‌اند
رستم و اسفندیار بی خیال

تا بدانند این خداوندان ملک
کز بسی خلق است دنیا پایمال

این همه رفتند و مای شوخ چشم
هیچ نگرفتیم از ایشان یک ریال

ای که وقتی نطفه بودی بی‌خبر
وقت دیگر بچه بودی لال لال

مدتی بالا گرفتی تا بلوغ
میوه ها دادی خیار و پرتقال

بعد هم پر زور و نام‌آور شدی
صبح و شب رفتی پی صید غزال

حس و حالت بر قرار خود نماند
زور و مالت هم نماند در جوال

دیر و زود این شکل و شخص نازنین
می شود خاکستر مشتی زغال

نام نیکو گر بماند ز آدمی
به کزو ماند سرایی در شمال

کام درویشان و مسکینان بده
بس نبود این قدر کردی عشق و حال؟!

سال دیگر را که می‌داند کجاست!
یا کجا رفت آنکه بودی پارسال

مردگان، بیچاره در خاک لحد
خفته اندر کلهٔ سر آشغال

صورت زیبای ظاهر هیچ نیست
سیرت زیبا بیاور، اورجنال(!)

آدمی را عقل باید در بدن
ورنه جان در کالبد دارد شغال

گنج خواهی، در طلب رنجی ببر
خرمنی می‌بایدت، تخمی بچال

با بدان بد باش و با نیکان نکو
جای گل، گل باش و جای گال، گال

دیو با مردم نیامیزد مترس
پس بترس از مردمان دیومال

ای که داری چشم عقل و گوش هوش!
پند من در گوش کن همچون مدال

#سعیده_موسوی_زاده
با سپاس ویژه از حضرت سعدی