چون زلف توام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی‌سروسامانی

من خاکم و من گَردَم، من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که تو را در بر، بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

ای شاهدِ افلاکی! در مستی و در پاکی
من چشم تورا مانم تو اشک مرا مانی

در سینهٔ سوزانم مستوری و مهجوری
در دیدهٔ بیدارم پیدایی و پنهانی

من زمزمهٔ عودم تو زمزمه پردازی
من سلسلهٔ موجم تو سلسله جُنبانی

از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغی که نمی‌بینی دردی که نمی‌دانی

دل با من و جان بی‌تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

ای چشم رَهی سویَت کو چشم رهی‌جویت ؟
روی از من سر گردان شاید که نگردانی

-رهی معیری