Masoud79official

. مثلا کسی که در وقت ظهر نیت سفر کند و بخواهد با نماز عصر جمع تأخیر بخواند حتما باید هنگام وقت ظهر آن نیت را در قلبش داشته باشد، ولی اگر نیت نکرد و نماز ظهر را بجای نیآورد تا اینکه وقتش گذشت در اینصورت نماز ظهرش در واقع قضا شده است و گناهکار میشود.
دلیل اینکه نمازها را میشود جمع تقدیم و یا تأخیر کرد اینست که، امام بخاری و مسلم از عبدالله ابن عمر روایت کرده اند که گفت: "رسول الله صلی الله علیه و سلم را دیدم که اگر در سفرش عجله داشت نماز مغرب را تأخیر میانداخت تا اینکه با نماز عشاء بصورت جمع بخواند."
اما احکام قصر و جمع نماز برای مقیم بشرح زیر میباشد:
در صحیح مسلم از سعید بن جبیر از ابن عباس روایت شده است که گفت: "پیامبر صلی الله علیه و سلم نماز ظهر و عصر را در مدینه جمع کرد بدون علت ترس و یا سفر". ابو زبیر گفت: "از سعید پرسیدم: "چرا پیامبر صلی الله علیه و سلم این کار را انجام داد؟" گفت: "منهم از ابن عباس همین سؤال را کردم و او در پاسخ گفت: "میخواست که امتش را توی تنگنا قرار ندهد".
و در روایتی دیگر آمده است که ابن عباس گفت: " پیامبر صلی الله علیه و سلم نماز ظهر و عصر را و نماز مغرب و عشاء را در مدینه جمع کرد بدون علت ترس و یا سفر".
پس یکروز پیامبر صلی الله علیه و سلم در حالیکه در مدینه مقیم بود بدون هیچ علتی نمازهای ظهر را با عصر و مغرب را با عشاء جمع کرد، و علت آنرا عبدالله ابن عباس بیان کرده که پیامبر صلی الله علیه و سلم با این عمل خواست نشان دهد که هنگام مشقت میشود این عمل را انجام داد، لذا با استناد به این دلیل و بضی ادله دیگر، میشود نمازهای زیر را فقط جمع کرد (و نه قصر):
1- هنگامی که شخصی مریض باشد و برایش مشکل باشد که برای هر نماز در وقتش ادا کند، و یا زیر عمل جراحی باشد تا وقت نماز بعد، و یا پزشکی که بعلت حضور در عملیات جراحی نتواند مریض را ترک کند، و از این قبیل مشقتها، پس میتواند نمازهای ظهر را با عصر، و مغرب را با عشاء جمع کند تا وقتیکه این مرض و مشقت بر طرف شود.
2- هنگام باران، باد سرد و شدید، تگرگ، طوفان، و یا از این قبیل حوادث میتواند نماز را (فقط در مسجد) جمع کند، حتی اگر رفتن به مسجد هم برایش مشکل نبود بازهم میتواند همراه بقیه نمازگذاران نماز را جمع کند، زیرا پیامبر صلی الله علیه و سلم که خانه اش در مسجد بود هنگام باران نمازها را جمع میکرد.
3- برای زنی که به مرض "مستحاضه" (یعنی مرضی که عادت ماهانه اش قطع نمیشود و خون بطور مستمر خارج میشود) داشته باشد برای رفع مشقت میتواند نمازها را جمع کند، ولی برای هر جمع نماز باید غسل کند، و برای مردی که به مرض "سلس بول" (مرضی که بعلت از دست دادن کنترل ادرار، ادرار بند نمیشود) مبتلا شده باشد نیز بهمین منوال، و همچنین برای امراضی که از این قبیل باشد

مسعود الکوردی:
@Mostafakordi2

اف در آب به خداوند نسبت زور ندهند زیرا تکلیف یا امر خداوند همیشه واضح است .
اینکه خداوند در آیه حداقل حدود را نشان داده برای این است تا در سخترین حالت امکان عمل بدان میسر باشد.وهرگز به این معنا نیست که :بیشتر از آن حد مایه ی باطل شدن است.
واگر الله تعالی بعد از آن نفرموده بود )إِلَی الْکَعْبَینِ)(تا دو کعب)ما ملزم میشدیم تمام پاهایمان را تا رانها بشوییم.ولی خداوند متعال حدود پاها را از دو بر آمدگی دو طرف پاها بالاتر نبرده است تا فقط منطقه ی پایین کعبین مد نظر باشد.
حال باز به آیه بر میگردیم که با خطاب جمع آمده :
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِذَا قُمْتُمْ إِلَی الصَّلاةِ...ای کسانی که ایمان دارید هرگاه به سوی ادای نماز ایستادید(خواستید نماز ادا کنید(
فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرَافِقِ...باید صورت خود را بشویید ودستهایتان را تا آرنجها بشویید
وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ...و به سرهای خود مسح آب بکشید...(مقدار کمی اب برسانید(.
وَأَرْجُلَکُمْ إِلَی الْکَعْبَینِ...و پاهایتان را تا دو قوزک پا بشویید ...در کنار شستن دستها)وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی(تا حدود آرنجها )الْمَرَافِقِ(بصورت جمع آمده است که طبیعی است زیرا دستها یعنی دستان مجموعه ای افراد که هر فرد دو ارنج دارد ودر مجموع میشود آرنج ها ولی متوجه میشویم در کنار یاد آوری "أَرْجُلَکُمْ"پاها دیگر سخن از قوزکها نیست و الا میباید اینچنین میشد ...و ارجلکم الی الکعاب ...و پاهایتان را تا قوزکها و به جایش آمده :
و پاهایتان تا دو قوزک...الْکَعْبَینِ...و همه میدانیم مجموعه افراد بیشتر از دو کعب دارند !
و این فقط اشاره ایست که هر پا دارای دو کعب است .ولی دوستان اهل تشیع به استخوان جلوی پایشان میگویند "کعبین"!در حالی که با این حساب هر پایشان یک کعب بیشتر ندارد و اینست که در این ایه برای طرفداری از آنان بمانند "مرافق و ایدی"از"کعاب و ارجلکم"استفاده میشد.همانطور که هر دست یک "مرفق"داشت و خداوند "مرافق"را در کنار"ایدی"اورده بود.
امیدوارم که اهل تقوی متوجه باشند که نماز فقط با وضوی صحیح درست است و نقص در وضو یعنی کم کردن حدود خداوند و ما اجازه نداریم حدود خداوند را کم و ناقص کنیم ولی میتوانیم بیشتر از ان را به نیت اجر بیشتر عمل نماییم .و مسح آب به تمام سر و شستن صورت را با آب و به گردن و گوشها هم برسانیم و این است که اهل سنت با اقتدا به رسول الله صلی علیه و اله و سلم رساندن آب به بینی و دهان و نیز نظافت عملی مستحب می دانند و شستن پاها رابه بالای کعبین هم برسانیم .و همین امر در مورد زکات و انفاق مال نیز صحیح است.میتوانیم برای اجر بیشتر بیشتر از انچه که خداوند متعال امر فرموده زکات و انفاق دهیم.

و البته علاوه بر این، احادیث نبوی بر شستن پا تاکید دارند و این خود دلیل محکم بر تفسیر آیه فوق است:
شستن پاها همراه با قوزکهای پا، این عمل از طریق سنت متواتر قولی و فعلی پیامبر صلی الله علیه و سلم‌، ثابت شده است‌. ابن عمر رضی الله عنهما گفته است‌: “‌پیامبر صلی الله علیه و سلم درسفری از ما عقب مانده بود، سپس وقتی به ما رسید،‌ که نماز عصرمان به تاخیر افتاده بود و شروع ‌کردیم به وضو گرفتن و پاهای خود را مسح می‌کردیم‌ که پیامبر صلی الله علیه و سلم با صدای بلند ما را صدا زد و فرمود: (ویل للاعقاب من النار) [وای بر کسانی که پاشنه‌های پای خود را نمی‌شویند و به آتش دوزخ‌ گرفتار می‌شوند]‌‌. دو بار یا سه بار چنین فرمود. این حدیث متفق علیه است‌.
عبدالرحمن بن ابی لیلی گفته است‌که‌: اجماع اصحاب پیامبر صلی الله علیه و سلم بر آن بوده است ‌که شستن پاشنه‌های پا واجب است‌

چرا اهل سنت هنگام وضو پاهایشان را میشویند مگر در ایه ی 6 سوره ی مائده خداوند نفرموده که آن رامسح کنید؟







الحمدلله،
به دو دلیل:
اول اینکه خود آیه بدین معناست که پاها بشورید و نه مسح کنید.
دوم اینکه احادیث نبوی بر آن تاکید دارند.
توضیحات:

اول صورت کامل ایه:
« یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِذَا قُمْتُمْ إِلَی الصَّلاةِ فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرَافِقِ وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ
وَأَرْجُلَکُمْ إِلَی الْکَعْبَینِ وَإِن کُنتُمْ جُنُبًا فَاطَّهَّرُواْ وَإِن کُنتُم مَّرْضَی أَوْ عَلَی سَفَرٍ أَوْ جَاء أَحَدٌ مَّنکُم مِّنَ الْغَائِطِ أَوْ لاَمَسْتُمُ النِّسَاء فَلَمْ تَجِدُواْ مَاء فَتَیَمَّمُواْ صَعِیدًا طَیِّبًا فَامْسَحُواْ بِوُجُوهِکُمْ وَأَیْدِیکُم مِّنْهُ مَا یُرِیدُ اللّهُ لِیَجْعَلَ عَلَیْکُم مِّنْ حَرَجٍ وَلَکِن یُرِیدُ لِیُطَهَّرَکُمْ وَلِیُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَیْکُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ»﴿6/مائده﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِذَا قُمْتُمْ إِلَی الصَّلاةِ...ای کسانی که ایمان دارید هرگاه به سوی ادای نماز ایستادید(خواستید نماز ادا کنید(
فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرَافِقِ...باید صورت خود را بشویید ودستهایتان را به سوی آرنج(تا آرنج) بشویید...
وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ...سر خود را مسح(آب)بکشید...
وَأَرْجُلَکُمْ إِلَی الْکَعْبَینِ...و پاهایتان را تا قوزک پا (بشویید(

اهل تشیع ایرادهایی دارند که ما در اینجا این ایرادها را می اوریم:
1- اینکه اهل سنت شستن پا را از خودشان درست کرده اند!
2- ایه وضو فقط بر مسح سر و پاهاست و نه غسل آن!
3- مسح پا به همراه مسح سر آمده است.
4- اتصالی بین فعل شستن صورت و دستها و پاها وجود ندارد.

الله تعالی به وضوح از شستن صورت و دستان تا حدود مرافق نام برده است.و سپس از مسح سر به این صورت واضح سخن گفته است:
وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ...سر خود را مسح(اب)بکشید...
وَامْسَحُواْ...مسح (آب)کنید (به سرهایتان)
خداوند متعال در مورد سرها و چگونگی لمس کردن نیز سخن گفته است
بِرُؤُوسِکُمْ...آوردن حرف "ب" قبل از رُؤُوسِکُمْ.. نشان دهنده اینست که حتی رساندن مقدار کم آب هم کفایت میکند و رساندن آب به تمام سر الزامی نیست.
اگر خداوند این حرف"ب"را نیاورده بود می شد:
وَامْسَحُواْ رُؤُوسِکُمْ...سرهایتان را مسح آب بکشید (آب به تمام سرهایتان برسد). و حد نهایت مسح نیز مشخص نشده است .
که آن وقت تمام سر و کشاندن آب به تمام سر الزامی می شد.پس از آنجایی که لمس کردن سر با مقداری آب است اینست که مجرد مسح آبی کم وسطحی نیز کفایت میکند.
اینجاست که که میتوان سوال کرد که :
آیا مسح نمودن فقط با کشیدن دستان خیس ممکن است و راه دیگری نیست ؟
جواب اینست:
نه اینطور نیست می توان تمام مراحل وضو را بدون بکار گرفتن دست نیز صحیح دانست.مانند اینکه دستان را به زیر آب برد یا در آب شناور شد.و کشاندن مقداری آب به سر تنها با دست کشیدن نیست و ممکن است این مقدار کم اب بصورت پاشیدن اب نیز انجام گیرد.
متا سفانه تقلید کور کورانه موجب شده که عده ای خیال کنند وضو گرفتن بایستی حتما با دست انجام گیرد و الا باطل است !و خیال میکنند کشیدن آب بر سر فقط با دست کشیدن است !و اینست که مسح پا ها را با کشیدن دست بر پشت پا کافی میدانند واین یک اشتباه بسیار بزرگ است که بی توجه به لغت قران شایع شده است.
این که اهل سنت شستن پاها را الزامی میدانند سببش بسیار قوی است ولی متا سفانه عدهای اجازه ی فکر کردن از عوام را میربایند.
سبب الزامی شدن شستن پاها و معطوف شمردن آن به فعل شستن(فا غسلوا)اینست که در ذکر پاها
(وَأَرْجُلَکُمْ )حرف "ب"وجود ندارد که با مقداری کم کشاندن آب به پاها و خیسی آب کفایت کند.بلکه اطلاق کلمه (وَأَرْجُلَکُمْ (خود به معنای این است که تمام پاها مورد بحث است ونه مقداری پا و قسمتی از آن.
یعنی کف پا و بین انگشتان و پشت و رویش نیز داخل است.و این است که تمام پاها را نمیتوان با دست خیسی که بعد از کشاندن به موهای سر حسابی خشک شده است با آب خیس کرد!
زیرا مسح آب یعنی رسیدن آب به انجا و نه اینکه خودمان را فریب دهیم و بگوییم:
خوب اولش دستمان خیس بود حال خشک شده است اشکالی ندارد و حتی با وجود اینکه اثری ازآب در دستان نباشد!
اینست که مسح یعنی کشاندن آب واینکه اثر آب به انجا برسدو عبارت "مسح "در زبان عربی استعمال همیشگی دارد و همیشه به معنای پوشش و رسیدن است.
مانند عبارت "مسح السکانی"یعنی شمارش و زیر نظر گرفتن تعداد سکان یک شهر یا کشور.یا"مسح الامنی"یعنی به زیر پوشش امنی قرار دادن یک منطقه.پس "مسح "به معنای نوعی پوشش است و فرقش با شستن اینست که در شستن مقدار کمتری آب مصرف می شود و در مسح آب به کمترین مقدار اکتفا می شود تا فقط اثر آن بماند.و این حدود خداوند است تا کسانی با اصر

خداوند متعال در آیه 6 سوره مائده میفرماید:
" یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِذَا قُمْتُمْ إِلَی الصَّلاةِ فاغْسِلُواْ وُجُوهَکُمْ وَأَیْدِیَکُمْ إِلَی الْمَرَافِقِ وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِکُمْ وَأَرْجُلَکُمْ إِلَی الْکَعْبَینِ ...."
«ای‌ مؤمنان‌! چون‌ به‌ نماز برخاستید پس‌ روهای‌ خود را بشویید دستهای‌ خود را تا مرفق و پاهای‌ خود را تاشتالنگ (قوزک‌ پاها)‌ بشویید»

ملاحظه میکنیم که در این آیه کلمه " بِرُؤُوسِکُمْ " حرف "ب" جزو حروف جر هست، و حرف جر (حرف آخر از) کلمه بعد خود را مجرور میسازند یعنی کسره میگیرد پس حرف "س" در کلمه "رءوس" بعلت وجود حرف جر "ب" کسره گرفته، اما حرف بعد از " بِرُؤُوسِکُمْ " یعنی "و" جزو حرف عطف هست، و چون "وارو" عطف است پس طبق قاعده ی زبان عربی باید کلمه بعدی نیز همان حکم کلمه ی قبل واو را بگیرد؛ یعنی حرف "ل" نیز بایستی در کلمه بعدی که " َأَرْجُلَکُمْ " هست کسره بگیرد، ولی میبینیم که فتحه گرفته؟!، پس نتیجتا این خلاف حکم دلیل بر این هست که کلمه ی " َأَرْجُلَکُمْ " عطف بر کلمات "وُجُوهَکُمْ" و " َأَیْدِیَکُمْ " (که اندامهای شستنی هستند) است، و علت ذکر کلمه " َأَرْجُلَکُمْ " بعد از کلمه " رُؤُوسِکُمْ " (که اندام مسح هست) این است که ترتیب اعضاء وضوء رعایت شود، که بترتیب عبارتند از شستن صورت و شستن دستان و مسح سر و شستن پا

در حدود سال 1371 شمسی بود که عده ای از کارشناسان و محققان حکومت ایران مستقر در مجلس شورای اسلامی که جزو نمایندگان هم بودند پس از 1400 سال تحقیق و بررسی ناگهان به راز مهمی پی بردند و آن اینکه حضرت فاطمه دختر رسول خدا فوت ننموده بلکه شهید شده است اینجا بود که آن نمایندگان مجلس اعلام کردند از این پس در تقویمها بجای وفات بنویسند شهادت، و این روز را تعطیل اعلام نمودند و بدین صورت بزرگترین ضربت را بر وحدت اسلامی وارد نموده و شکافی عمیق ایجاد نمودند، و اگر تقویمهای قبل از سالهای 1371 شمسی را بررسی کنید خواهید یافت که در آنها بجای شهادت فاطمه، وفات فاطمه نوشته شده است.
بنابراین مسئله شهادت فاطمه رضی الله عنها بزرگترین افترا و دروغ تاریخ است و هرگز چنین چیزی صحت ندارد.

جالب اینجاست که چطور ممکن است حضرت علی رضی الله عنه که اسد الله (شیر خدا) و فاتح خیبر بحساب میاید، و کسیکه موظف بود از همه مظلومان دفاع کند نتوانست از خودش و ناموسش دفاع کند؟ و ناموس (همسر) خط قرمز هر شخصی به حساب می آید و بیعرضه ترین آدمها جاییکه زن و بچه خود را در خطر ببینند از فدا نمودن خود دریغ نمی نمایند، پس چرا حضرت علی از همسر خودش و از دختر پیامبر صلی الله علیه و سلم دفاع ننمود؟ در حالیکه پست ترین و نامردترین آدمهای کره زمین از همسر و فرزندان خود دفاع می کنند و اگر نتوانند از جان خود دریغ نمی نمایند. این را در اصطلاح ما مظلومیت نمی گویند بلکه بی غیرتی و نامردی می نامند.

اهل سنت حضرت علی رضی الله عنه را اسد الله الغالب (شیر پیروزمند خدا) لقب داده اند چون حضرت علی در هیچ جا مغلوب کسی دیگر نشد، ولی اهل تشیع متاسفانه با قبول کردن شهادت فاطمه در واقع حضرت علی را نامرد دانسته اند که شایسته چنین شخص بزرگواری نیست، و در صورت پذیرفتن این مطلب دروغ، حضرت علی چه مردانگی داشت؟

و در صورت صحت این مطلب دروغ، آنان که چنین کردند ظالم بودند و طبق آیه کریمه که میگوید: "ولاترکنوا الی الذین ظلموا فتمسکم النار (به ظالمان نزذیک نشوید که در آتش می افتید)"، حضرت علی با چه مجوزی دست در دست آنان گذاشته بود و پشت سرشان نماز می خواند و در همه موارد کمکشان می نمود طوریکه حضرت عمر رضی الله عنه حضرت علی را مشاور خود قرار داده بود؟
و چرا حضرت علی رضی الله عنه دخترش ام کلثوم (دختر فاطمه) را به عقد حضرت عمر در آوردند؟ آن دختر چطوری پذیرفت که با قاتل مادرش همبستر شود؟ حسن و حسین کجا بودند؟ چرا هیچ اعتراضی ننمودند؟
خلاصه قول اینست که حادثه شهادت فاطمه که سببش لگد زدن عمر به شکم او میدانند و سبب سقط جنین فاطمه میدانند، یکی از بزرگترین افتراءات تاریخ است و نباید چنین خرافاتی را قبول کرد، و هر کسی آنرا قبول کند در واقع حضرت علی رضی الله عنه را دیوث و نامرد و ترسو میداند، ولی اهل سنت که این حادثه را افتراء میدانند حضرت علی رضی الله عنه را اسد الله و مرد حق و شجاع و دلیر میدانند که هرگز ممکن نبود در دفاع از اهل حق دریغ کند چه برسد به دفاع از ناموس خود؟!

والله اعلم

بره تو گوگل بنویسه وفات فاطمه تقویم به تاریخ سال ۷۱ میاره نوشته وفات .

بعد از ۱۴۰۰ سال یادشون میافته که وفات نکردن حضرت فاطمه بلکه شهید شده

این دروغ از این بزرگتره هست ایا

عاقلان را اشاره ای کافیست