🚨باز هم نزاع حاکمیتی ها و دولتی ها در صحنه سیاسی ایران(۲)
-این بار به بهانه شعر یک طیعی
🔻اما به دلایل مختلف رویارویی بی حاصل این دو ادامه دارد. حاکمیتی ها یا اصولگرایان رسانه های خود را دارند و دولتی ها یا اصلاح طلبان نیز چنین و هردو هر زمان که لازم باشد دستگاه های خود را برای پیشبرد اهدف تبلیغاتی خود فعال میکنند. آنجا که لازم باشد نیز خمپاره های تبلیغاتی خود را به سمت یکدیگر نشانه میگیرند و با استعانت از استعاره قبلی میتوان گفت وارد دعوای زن و شوهری میشوند. آنان با زبانی حق به جانب سعی در اختیار گرفتن فضای فرهنگی میکنند و از جامعه نیز یارگیری میکنند و اختلاف دو رکن قدرت سیاسی را تبدیل به اختلاف دو قطب از جامعه میکنند و اینگونه است که آنچه در ایران از آن تحت عنوان "دو قطبی" شدن جامعه یاد میشود، درواقع یک رویارویی با اصالت فرهنگ نیست.
🔻این فضای دوقطبی در واقع پیامد نزاع دو رکن حاکمیت و دولت است که در لایه "فرهنگ" خود را بازنمایی میکند. در این فضا، فرهنگ به محل معامله و نزاع دو رکن حاکمیت و دولت تبدیل میشود، به مصادره درمی آید و اصالت خود را از دست میدهد. اینگونه است که هم هیات سیاسی میشود هم کنسرت. هیات و کنسرت در این وضعیت تنها محل بازنمایی یک سبک زندگی و یا مصرف خاص فرهنگی نیستند بلکه این دو به محل به رخ کشیدن گرایش و اتصال به دو رکن حاکمیت و دولت تبدیل میشوند. اینگونه است که در ایران همه چیز یا سیاسی است و یا سیاسی تعبیر میشود، چرا که هر تربیونی احتمالا برای سخن گویی یک قطب با قطبی دیگر با اهداف سیاسی ساماندهی شده است و اینجا مقصود از سیاست، آن کنش متعالی پیامبرگونه و اراده معطوف به قدرت برای تغییر سرنوشت جامعه نیست، اینجا مقصود از سیاست یک نوع سرسپردگی به عرضیات دنیای مدرن است که با اغراض اولیه بشر سرکار دارد چرا که در این سیاست منفعت بر همه چیز سایه افکنده است.
🔻در این وضعیت نه فقط "نقد" هرچقدر هم دلسوزانه و کارشناسانه بلکه شعر، کلیپ، سینما، تلویزیون و حتی سبک لباس پوشیدن و غذاخوردن هم در منشور سیاست تعبیر میشود. در این وضعیت فرهنگ به محاق میرود. جامعه سیاسی میشود.
حتی این نوشته نیز سیاسی تعبیر میشود.
[نقد و تحلیل]
[تیرماه ۱۳۹۶-ایران-تهران]
ا[ yon.ir/rZLEV ]
➕قسمت اول یادداشت را اینجا بخوانید👇
🔗 https://t.me/miladdokhanchi/194
☑️ اگر اهل حماسه نیستی، لااقل حماسه کش نباش | کانال رسمی میلاد دخانچی👇
@MiladDokhanchi
-این بار به بهانه شعر یک طیعی
🔻اما به دلایل مختلف رویارویی بی حاصل این دو ادامه دارد. حاکمیتی ها یا اصولگرایان رسانه های خود را دارند و دولتی ها یا اصلاح طلبان نیز چنین و هردو هر زمان که لازم باشد دستگاه های خود را برای پیشبرد اهدف تبلیغاتی خود فعال میکنند. آنجا که لازم باشد نیز خمپاره های تبلیغاتی خود را به سمت یکدیگر نشانه میگیرند و با استعانت از استعاره قبلی میتوان گفت وارد دعوای زن و شوهری میشوند. آنان با زبانی حق به جانب سعی در اختیار گرفتن فضای فرهنگی میکنند و از جامعه نیز یارگیری میکنند و اختلاف دو رکن قدرت سیاسی را تبدیل به اختلاف دو قطب از جامعه میکنند و اینگونه است که آنچه در ایران از آن تحت عنوان "دو قطبی" شدن جامعه یاد میشود، درواقع یک رویارویی با اصالت فرهنگ نیست.
🔻این فضای دوقطبی در واقع پیامد نزاع دو رکن حاکمیت و دولت است که در لایه "فرهنگ" خود را بازنمایی میکند. در این فضا، فرهنگ به محل معامله و نزاع دو رکن حاکمیت و دولت تبدیل میشود، به مصادره درمی آید و اصالت خود را از دست میدهد. اینگونه است که هم هیات سیاسی میشود هم کنسرت. هیات و کنسرت در این وضعیت تنها محل بازنمایی یک سبک زندگی و یا مصرف خاص فرهنگی نیستند بلکه این دو به محل به رخ کشیدن گرایش و اتصال به دو رکن حاکمیت و دولت تبدیل میشوند. اینگونه است که در ایران همه چیز یا سیاسی است و یا سیاسی تعبیر میشود، چرا که هر تربیونی احتمالا برای سخن گویی یک قطب با قطبی دیگر با اهداف سیاسی ساماندهی شده است و اینجا مقصود از سیاست، آن کنش متعالی پیامبرگونه و اراده معطوف به قدرت برای تغییر سرنوشت جامعه نیست، اینجا مقصود از سیاست یک نوع سرسپردگی به عرضیات دنیای مدرن است که با اغراض اولیه بشر سرکار دارد چرا که در این سیاست منفعت بر همه چیز سایه افکنده است.
🔻در این وضعیت نه فقط "نقد" هرچقدر هم دلسوزانه و کارشناسانه بلکه شعر، کلیپ، سینما، تلویزیون و حتی سبک لباس پوشیدن و غذاخوردن هم در منشور سیاست تعبیر میشود. در این وضعیت فرهنگ به محاق میرود. جامعه سیاسی میشود.
حتی این نوشته نیز سیاسی تعبیر میشود.
[نقد و تحلیل]
[تیرماه ۱۳۹۶-ایران-تهران]
ا[ yon.ir/rZLEV ]
➕قسمت اول یادداشت را اینجا بخوانید👇
🔗 https://t.me/miladdokhanchi/194
☑️ اگر اهل حماسه نیستی، لااقل حماسه کش نباش | کانال رسمی میلاد دخانچی👇
@MiladDokhanchi