د عمر غږ یې وپېژاند، مخکې راغی خوږه ستړي مشي یې وکړه. زه لا هم ویرانې ته په سوچ کې یم. داسې ښکاري چې دا کلا ډېر وخت مخکې نړېدلې او بیا چا لاس هم پرې ندی وهلی. لږ وړاندې د دېوال په منځ کې سوری دی، عمر وړاندې او زه ورپسې... د کوټو ګروپونه ښکاره شول، چې ننوتم ښایسه کوټه، یو ملګری پکې ناست دی کتاب ګوري. ډېر خوږ روغبړ یې وکړ، ملګري یو یو راتلل، په څېرو یې تازه د ژړا او اوښکو اثر معلومېده، کابو اولس فدایان ملګري ول، دې سره مې داسې فکر کاوه چې بلې دنیا ته راغلی یم. دومره د مینې چاپېریال ما هېڅکله نه وو لیدلی، هر ملګري پخپلې خاصې مینې مړۍ یا راکوله، چا به مېوه رانږدې کړه. داسې راته ښکارېدله چې زه نور بلې دنیا کې یم، چې لږ ورسره بلد شوم، وپوهېدم چې د ملګرو په څېرو کې دغه معصومیت د وروستي انتظار نښې دي. د دې ملګرو عملیات برابر ول، هغوی د وروستي انتظار لپاره پدې ځای کې پټ اوسېدل. ما هېڅکله داسې ماحول نه وو لیدلی. خو یو ټکی چې ما به ډېر ځان سره تکراراوه، دا وو چې: ربه! هغه به کوم وخت وي چې زه هم په وروستۍ انتظارګاه کې د خپلو عملیاتو وروستۍ شېبې شمارم.
خو رښتیا هم: ان تصدق يصدقک الله(که ته رښتیا وایې؛ الله تعالی به هم د رښتیاوو معامله درسره وکړي) د رسول الله صلی الله علیه و سلم خبره بشپړ حقیقت دی: الله تعالی هغه تصور په حقیقت بدل کړ. کلونه تېر شول؛ خو الله تعالی دا دی وروستۍ انتظار ګاه ته هم راورسولم. اوس چې هغه ملګري یادوم کابو ټول شهیدان دي، په مختلفو ځایونو او مختلفو وختونو کې شهیدان شول، عمر هم شهید شو، له هغو ملګرو زه یواځې پاتې یم. الله تعالی دې هغه هیله هم راته رښتیا کړي چې د موټر تر انفجار وروسته مې څوک د بدن د ټوټو د لټون تصور هم ونکړي.
بېګا مشر رهبر راغلی وو، ناڅاپي یې وویل: سبا نه بله ورځ عملیاتو ته تیار یئ؟! ما ورته وویل چې همدا اوس هم تیار یو، خو وروسته یې ویل چې که د الله تعالی خوښه وه راتلونکې یکشنبه مو د عملیاتو ورځ ده. نن د سې شنبې ورځ ده، ساعتونو او شېبو ته هم شمار کوم، چې کله به الله تعالی زمونږ په لاس د کفارو غلامانو ته عذاب ورکوي او د "وَ يَشْفِ صُدُوْرَ قَوْمٍ مُؤْمِنِیْنَ" وخت به څه وخت راځي.
هغه لومړۍ ورځ وه، او اوس د وروستۍ ورځې شېبې په تلوار شمارم.
ربه!
ته مې ښه وینې د طوفان د زلزلو په غېږ کې
ستا په نظر کې مې ایسار کړه ستا په پاکه مینه
ــ ــ ــ
د اختر شپه څومره اوږده وي
زما کمکیتوب کې تر ټولو لویه خوښي د اختر وه، داسې مې ګڼله چې تر دې لویه خوشالي به په دنیا کې نه وي. کله به چې د اختر شپه شوه، دېته به انتظار وم چې ولې اوس زر نه سهار کېږي؟! خو دې خوشالۍ رانه د اختر خوشالي هېره کړې ده. د اختر شپه به که څومره هم اوږده شوه خو بیا هم لڼډه وه، دا ځل مې د اختر شپه ډېره اوږده شوه، د چهار شنبې ورځ هم تېره شوه خو پنجشنبه بیخي نه تېرېږي. کله مې حمزه څنګ ته راشي، یوه خوږه ترانه ووایي. کله د شوخۍ شعر ووایو، کله د عملیاتو خبرې کوو، خوشالي بې انتها ده خو شېبې لکه کلونه تېرېږي چې رب مو زر خپل ارمان ته ورسوي.
نن مې خپل وروستي وصیتونه وکړل، امت ته! زوانانو ته! ملګرو ته! استادانو ته! مشرانو ته! ټولو ته مو پیغامونه پرېښودل. نور خبره له غربت اووښتې او د عابر سبیل په حالت کې یو.
ماښام حمزه یو شعر ویلو، ما ته یې هم خوند راکړ، ورسره بدرګه مې کړه. وروسته مې هسې شعر په خوله راته، نوی شعر مې ولیکه. ماخوستن یوولس بجې دی خو له خوشالۍ خوب نه راځي، حمزه ویل راشه دا نوی شعر ووایو: ورغلم، ابودجانه هم بدرګه وکړله:
د خدای له خواږه دینه قربانېږو همدا نن
ګذار مو برابر دی روانېږو همدا نن
له رب سره مو عهد کړی نه ترې شاته کېږو
لمبو د موټر بم ته هوسېږو همدا نن
همدا شېبه یې زېری د سفر راته راوړی
نو ځکه خو خندېږو خوشالېږو همدا نن
لقاء د متعال رب مو د زړونو تمنا ده
دا ځکه ډېر خوشال یو ور رسېږو همدا نن
کلونه انتظار مو قبول شوی د رب در کې
شېبې د ژوند دي ختمې نور قبلېږو همدا نن
"منیبه" تصور دې حقیقیت ته دی اووښتی
هجران کډه بار کړې وصل کېږو همدا نن
ما چې شعرونه پیل کړل، هغه وخت به مې د عمر "منیب" په نامه نشرول، اوس هم هماغه نوم راپاتې دی.
نن شپه ډېره اوږده شوه، رب دې وکړي چې په کامل نصرت مو نور ور ورسوي.
رښتینې وروستۍ ورځ
نن د جمعې ورځ وه، داسې ښکاري چې نور عملیات د رښتیا رالنډ شوي. غرمه مې خپل کور ته زنګ وواهه، او ورته مې وویل چې دعا راته کوئ ممکن ډېر وخت بیا سره ونشو غږېدلی. مورکۍ مې راته ویل چې: زوی جانه هېڅ وخت مې نه یې هېر کړی، ته هم راته دعا کوه!
خو رښتیا هم: ان تصدق يصدقک الله(که ته رښتیا وایې؛ الله تعالی به هم د رښتیاوو معامله درسره وکړي) د رسول الله صلی الله علیه و سلم خبره بشپړ حقیقت دی: الله تعالی هغه تصور په حقیقت بدل کړ. کلونه تېر شول؛ خو الله تعالی دا دی وروستۍ انتظار ګاه ته هم راورسولم. اوس چې هغه ملګري یادوم کابو ټول شهیدان دي، په مختلفو ځایونو او مختلفو وختونو کې شهیدان شول، عمر هم شهید شو، له هغو ملګرو زه یواځې پاتې یم. الله تعالی دې هغه هیله هم راته رښتیا کړي چې د موټر تر انفجار وروسته مې څوک د بدن د ټوټو د لټون تصور هم ونکړي.
بېګا مشر رهبر راغلی وو، ناڅاپي یې وویل: سبا نه بله ورځ عملیاتو ته تیار یئ؟! ما ورته وویل چې همدا اوس هم تیار یو، خو وروسته یې ویل چې که د الله تعالی خوښه وه راتلونکې یکشنبه مو د عملیاتو ورځ ده. نن د سې شنبې ورځ ده، ساعتونو او شېبو ته هم شمار کوم، چې کله به الله تعالی زمونږ په لاس د کفارو غلامانو ته عذاب ورکوي او د "وَ يَشْفِ صُدُوْرَ قَوْمٍ مُؤْمِنِیْنَ" وخت به څه وخت راځي.
هغه لومړۍ ورځ وه، او اوس د وروستۍ ورځې شېبې په تلوار شمارم.
ربه!
ته مې ښه وینې د طوفان د زلزلو په غېږ کې
ستا په نظر کې مې ایسار کړه ستا په پاکه مینه
ــ ــ ــ
د اختر شپه څومره اوږده وي
زما کمکیتوب کې تر ټولو لویه خوښي د اختر وه، داسې مې ګڼله چې تر دې لویه خوشالي به په دنیا کې نه وي. کله به چې د اختر شپه شوه، دېته به انتظار وم چې ولې اوس زر نه سهار کېږي؟! خو دې خوشالۍ رانه د اختر خوشالي هېره کړې ده. د اختر شپه به که څومره هم اوږده شوه خو بیا هم لڼډه وه، دا ځل مې د اختر شپه ډېره اوږده شوه، د چهار شنبې ورځ هم تېره شوه خو پنجشنبه بیخي نه تېرېږي. کله مې حمزه څنګ ته راشي، یوه خوږه ترانه ووایي. کله د شوخۍ شعر ووایو، کله د عملیاتو خبرې کوو، خوشالي بې انتها ده خو شېبې لکه کلونه تېرېږي چې رب مو زر خپل ارمان ته ورسوي.
نن مې خپل وروستي وصیتونه وکړل، امت ته! زوانانو ته! ملګرو ته! استادانو ته! مشرانو ته! ټولو ته مو پیغامونه پرېښودل. نور خبره له غربت اووښتې او د عابر سبیل په حالت کې یو.
ماښام حمزه یو شعر ویلو، ما ته یې هم خوند راکړ، ورسره بدرګه مې کړه. وروسته مې هسې شعر په خوله راته، نوی شعر مې ولیکه. ماخوستن یوولس بجې دی خو له خوشالۍ خوب نه راځي، حمزه ویل راشه دا نوی شعر ووایو: ورغلم، ابودجانه هم بدرګه وکړله:
د خدای له خواږه دینه قربانېږو همدا نن
ګذار مو برابر دی روانېږو همدا نن
له رب سره مو عهد کړی نه ترې شاته کېږو
لمبو د موټر بم ته هوسېږو همدا نن
همدا شېبه یې زېری د سفر راته راوړی
نو ځکه خو خندېږو خوشالېږو همدا نن
لقاء د متعال رب مو د زړونو تمنا ده
دا ځکه ډېر خوشال یو ور رسېږو همدا نن
کلونه انتظار مو قبول شوی د رب در کې
شېبې د ژوند دي ختمې نور قبلېږو همدا نن
"منیبه" تصور دې حقیقیت ته دی اووښتی
هجران کډه بار کړې وصل کېږو همدا نن
ما چې شعرونه پیل کړل، هغه وخت به مې د عمر "منیب" په نامه نشرول، اوس هم هماغه نوم راپاتې دی.
نن شپه ډېره اوږده شوه، رب دې وکړي چې په کامل نصرت مو نور ور ورسوي.
رښتینې وروستۍ ورځ
نن د جمعې ورځ وه، داسې ښکاري چې نور عملیات د رښتیا رالنډ شوي. غرمه مې خپل کور ته زنګ وواهه، او ورته مې وویل چې دعا راته کوئ ممکن ډېر وخت بیا سره ونشو غږېدلی. مورکۍ مې راته ویل چې: زوی جانه هېڅ وخت مې نه یې هېر کړی، ته هم راته دعا کوه!