البته من شخصا بابت همه چیز افسوس می‌خورم. هیچ کلامی، هیچ کرداری، هیچ فکری، هیچ نیازی، هیچ غصه‌ای، هیچ شادی‌ای، هیچ دختری، هیچ پسری، هیچ تردیدی، هیچ تحقیری، هیچ وثوقی، هیچ شهوتی، هیچ امیدی، هیچ هراسی، هیچ لبخندی، هیچ اشکی، هیچ نامی، هیچ صورتی، هیچ زمانی، و هیچ مکانی نیست که بابتش افسوس نخورم، افسوسی به‌غایت عمیق.
– وات، بکت
