راديو_لوژى

#پیشگفتار_نویسنده
#ارباب_نجوا، پیرمرد کور دوره گردیست که مدعی شنیدنِ نجوای خانه ها است. اینکه چطور چنین چیزی ممکن است، همان سئوالِ اصلی راوی جوانِ داستان است که در مسیری ادیسه وار و همراه با شنیدن داستانِ خانه های منتخب آرام آرام پاسخ داده میشود.
این داستان علیرغم اینکه کلیتی یکپارچه به نظر می آید، خود شامل هفده داستان کوتاه فرعی است که هرکدام سویه هایی از وضعیت این دو مرد، پیرمرد نوازنده و راوی جوان را آشکار میسازد.
در مسیری چند ساله که این دو در کوچه ها میگذرانند و در خلال رو به رو شدن با سرنوشت های گوناگونی که پیرمرد تعریف مینماید، قرار است جوان به نوعی تغییر دیدگاه نائل شود، هرچند که او سبکسرانه همواره به دنبال راز زدایی از چیستی و چگونگی کسب این توانایی شگرف توسط پیرمرد است. داستان کلیدی که پیرمرد در اختیار دارد و به دنبال دری برای گشوده شدن با آن است.
روح حاکم بر این مجموعه خود دارای یک دوگانگیست. در بدنهی اثر ما با رویکردی روایی و قصه محور با حالتی کلاسیک روبرو هستیم. اما در داستانهای فرعی حرف اول را "وضعیت" میزند. لحظاتی اغلب بغرنج که بالاخره یک کدامش را پیش از این تجربه کردیم.
این مجموعه داستان مبنایی حقیقی دارد، و بر این نظر جایی از کتاب تاکید میکند که گفته شده است: " ما فقط میتوانیم روایت هایی را به پایان برسانیم که قصه ی خودمان باشد."
ارباب نجوا اولین جلد از یک مجموعه داستانِ دنباله دار به نام #صور_انواع است.
https://t.me/radiolozhi/756
#ارباب_نجوا
#پلاک_۲
#شهریار_جوهری
#رادیو_لوژی
@shahriarjohari
@radiolozhi

https://t.me/radiolozhi/754
«اربابِ نجوا» عنوانِ مجموعه‌ی داستان کوتاهی‌ست به قلمِ «شهریار جوهری» که به خواستاریِ #نشر_ایجاز به چاپ رسیده.

از آن‌جایی که آیینِ رونماییِ این مجموعه در «آدینه‌روزِ یازدهم اسفندماه» در «باغ ِکتابِ تهران» برگزار میشود، رادیولوژی مفتخر است پیش از انتشارِ مجموعه، پاره‌ای از آن را به خوانشِ خودِ نویسنده -در نقش راویِ اوّل و به کوشش و تنظیمِ گروهِ رادیولوژی به شنیداشتِ شما برساند. امیدواریم دلنشینتان باشد.

#پلاک_۲ #ارباب_نجوا
#شهریار_جوهری
#رادیو_لوژی
@shahriarjohari
@radiolozhi

#فرامتن #ریشه_در_بادام_و_زیتون

باید گریست، باید گریست و باید خون نوشت...
شاید شعرِ مدرنِ عربی را در این سه جمله بتوان خلاصه کرد! چه آن‌جا که نزار قبّانی ۱۲شاخه‌گل بر گیسوی سوخته‌ی بلقیس میگذارد، چه آن‌جا که محمود درویش وطنی پاره‌پاره را میسراید، و چه آن‌جا که غادة السّمان انگشتانِ نویسنده(غسّان کنفانی) را بر درخت‌ها مویه میکند...!

شعرِ مدرنِ عربی شعرِ درد است؛ شاعرانِ معاصرِ عرب‌زبان در قرنی و در اقلیمی زی‌سته‌اند که از همه‌سو با خشونت درآمیخته؛ و حتّا در خانه، باید هر لحظه منتظرِ آوارِ سربازان بود. شاعرانِ عراقی شهیدانِ زنده و بی‌واسطه‌ی آوارِ سربازان‌اند؛ چه آوارِ سربازانِ هموطن در سال‌هایی دورتر، و چه آوارِ سربازانِ خارجی در سال‌های اخیر!

شعرِ مدرنِ عربی را به شکلِ عمده در سه کشور میتوان ریشه‌یابی کرد: در سوریه با نزار قبّانی، غادة السّمان، آدونیس و محمّد الماغوط، در فلسطین با محمود درویش، و در عراق با عبدالوهّاب البیاتی؛ این سه جغرافیای باستانی، از دیربازِ تاریخ آبستنِ خشونت‌های کور، و آبستنِ شاعرانِ درد بوده است؛ شاعرانی که دین‌ها و باورهای گوناگون داشته‌اند، امّا سهمِ رنجی یکسان را به سینه کشیده‌اند...

#رادیو_لوژی با افتخار، دردِ خواهران و برادرانش -که در تمامِ اقصای زمین خون‌باران گریسته‌اند- را فریاد میزند، و همنوا با محمود درویشِ بزرگ زمزمه میکند:
«این زمین
کوچک‌تر است از خونِ فرزندانش...!»

#پادکست #شعر_عربی
@radiolozhi
https://t.me/radiolozhi/741

جهانِ ما به دو چیز زنده است؛
اوّلی: شاعر،
و دوّمی: شاعر!

و شما هر دو را کشته‌اید!
اوّل: خسرو گلسرخی را...
دوّم: خسرو گلسرخی را....!

#رضا_برآهنی
#رادیو_لوژی
@radiolozhi
https://t.me/radiolozhi/732