𝐒𝐞𝐫𝐞𝐧𝐝𝐢𝐩𝐢𝐭𝐲

همین‌طوری دلم خواست مقداری دلتنگتون کنم.

Mad Black P9
زمانیکه ۲۰۰ متر پایین‌تر از ساختمونی که داخل اون با آقای یانگ قرار داشتند از چانگبین جدا شد، هر قدمی که برمی‌داشت استرسش ده برابر بیشتر از قدم قبلی می‌شد. صورت و گوش‌هاش رو زیر ماسک و کلاهی مشکی رنگ پنهون کرده بود و هر قدم برای برجستگی دم گربه‌ایش که اون رو با بدبختی به کمرش بسته بود استرس می‌کشید. صبح زود از طرف هان جیسونگ پیامی با محتوای "یک آدرس" به دستش رسید و دامپزشک جوان ازش خواسته بود که رأس ساعت مشخص شده خودش رو به اون‌جا برسونه. فلیکس با خودش فکر می‌کرد که تدارک دیدن این دیدار اون هم توی این شرایط اصلاً لزومی نداره! اگر لو می‌رفتند و همگی باهم گیر می‌افتادند چی؟ اگر بلایی سر آقای یانگ می‌افتاد اون‌موقع چه کسی قرار بود هایبریدها رو نجات بده یا از اون‌ها حمایت کنه؟ بدون آقای یانگ و حمایت‌هاش، تمامی تشکیلات پناهگاه از بین می‌رفت و با خاک یکسان می‌شد!
از نگهبانی ساختمون تجاری عبور کرد و در حالی که میون کوله پشتیش می‌گشت تا پلاک نوشته شدهٔ داخل آدرس رو چک کنه روی پله برقی ایستاد. پله برقی به سمت پایین حرکت می‌کرد و هایبرید عسلی رنگ هر چقدر ته کیفش رو می‌گشت، تلفن کوچیک و ساده‌ای که برای ارتباط بهش داده شده بود رو پیدا نمی‌کرد.
- خدای من... کجا رفت؟ مطمئنم همین‌جا بود!
زیر لب با استرس زمزمه کرد و به محض این‌که به طبقه‌ی زیرین مرکز خرید رسید، سکویی پیدا کرد تا کیفش رو اون خالی کنه و به دنبال گوشیش برگرده. دست‌های کوچکش هر زیپ کوله پشتی رو با استرس فجیعی باز می‌کرد و با ندیدن تلفن مورد نظر تنش به لرزش می‌افتاد؛ حاضر بود قسم بخوره که داخل ماشین، لحظه‌ی آخر اون رو داخل کیفش هول داده بود اما حالا چرا پیداش نمی‌کرد؟ نکنه کف ماشین مَسترش افتاده بود؟ با این شرایط، از کجا باید می‌فهمید که کجای این مرکز خرید با آقای یانگ قرار ملاقات داره؟!
.
.
.

کیم سونگمین: زیبایی خدا

چرا کارای من تمومی نداااارع

دارم کور میشم به خدا

عمیقا دلم نوشتن میخواد ولی وقت -

نمیدانم چه شد در من، نمی‌دانم.

اگه ریدری دارید که با چانگجین بهتون اتک بزنه ۱۰ هیچ از بقیه جلوترید.

سرجمع سه چهار خط نوشتم -