این تکه از مستند «خون است دلم برای ایران» ساختۀ سید جواد میرهاشمی را بسیار دوست دارم. آینۀ منوچهر ستوده است. خضوع و عجز پیر جهاندیده را در برابر هنر دست هنرمندان پیشینه می‌بینید. به گریه افتاده مردی که به سختی و استواری مثل بود. بنای‌تاریخی‌ندیده نبود ستوده. وجب‌به‌وجب ایران را گشته بود و بناها دیده بود و وصفشان را نوشته بود. با ناز و فخر می‌خواند:
بدستی نماند اندرین پهن‌دشت
که اسب فرامرز در وی نگشت

با اینهمه در برابر شکوه معماری آرامگاه امیر اسماعیل سامانی درمانده شد و گریست. خیلی قیمت دارد این اشک. صیقل است. باران است. صبح است؛ صبح شستۀ نیشابور و هرات و بخارا...

https://t.me/n00re30yah