Алаш қауымы ел арасында үгіт насихат жүргізіп, халықтың көзін ашып, сауаттылыққа шақырып жүргенде Базарбай тексіздің бұл жағдайды өз еншісіне қалай пайдаланғанын көрдік баршамыз.

Сол секілді қазіргі қоғамда небір топтар, небір индивидтар шығып жүр, шығады да. Олардан сақтану, жемсіз қармақтарына ілініп қалудан аулақ болу үшін баршамыз жаратылыстану, қоғамдық және формалдық ғылымдардан хабардар болуымыз қажет.

Бұдан бөлек діни білімімізге ықтиятты болуымыз, ғалым болмасақ та ең болмағанда жанымыздағы дос – бауырларымызға, отбасымызға төре бола алатындай ілімге мұқтаждығымыз бар. Неге мұқтаждық? Себебі, сол ілімнің болмағаны кесірінен қоғамымыз харман болуда. Мына дүниенің әсем пердемен көмескіленгеніне алданып, ақиқатты көрмей, адасып жүрмейік.

Біреудің айтқанына еріп сыртынан тон пішпейік, өзіміз ізденіп көз жеткізбегенімізше. Өмірдің заңдылығы. Соған бір мысал: Университет қабырғасында философия пәнін өтудеміз, алғашқыда бізге “не керегі бар” деп айтқанымыз рас, бірақ берері көп – ақ екенін кейін аңғардық. Есімде, бірінші дәрісінің өзінде студенттерді сауатты болуға, көрсеқызарлықтан сақтануға шақырған болатын. Келесідей сөзін де қойын дәптеріме түртіп алыппын:
“Кез – келген жерде ең ылдымен – білім өзін көрсетеді”

Адамның жақсы болуы тегінде емес, бәлки тәрбиесінде, ақылында, өнер-білімде. Адамға үш алуан адамнан мінез жұғады: Ата-анадан, Ұстазынан, Досынан (Құрбысынан). Әсіресе қайсысын жақсы көрсе, содан көп жұғады деген Хакім Абай атамыз. Жанына қазіргі адамнан да әсері жоғары интернет желісін де қоссақ қателеспеген боламыз. Тағы да сол сүзгіш мәселесі.