Мегаполисімізде өзіміз қатарлас жастардың қолдарында электронды тасбихтарды көре отырып, сүйсінемін. Бір қызық жағдай, не нәрсеге мән беріп ойлансам келесі күні сол бір нәрсе алдымнан шығады.

“ Türk Diyanet başkanlığı”* лекциясын тыңдап отырып Hayati İnanç – тың сұхбатына тап болдым. Осы бір зікір, истиғфар, салауаттарды айтудағы тасбихтардың рөлі жайында сөз қозғаған болатын. Келесідей оқиғаны баяндайды:

Қарапайым күндердің бірінде бір қыз етегіне балғын алмаларды жинап кетіп бара жатыр екен. Алдынан дервиш** шығып жөн сұрасып, алмаларды кімге алып бара жатқанын сұрайды. Шопан сүйіктіме деп нұсқайды, қыз. Сонда әлгі дервиш “қанша алма жинадың “ дегенінде, қыз таңқалып: “Адам сүйіктісіне беретінін санайды ма?” - дегенінде дервиш қолындағы тасбихын шағып жібереді. “Мен Алланы әрдайым еске аламын, бірақ санаймын” - деп тұра қалған.

Беріп жатып санамайтын, тіпті бергенін ойламайтын, керісінше бере алғанын өзіне құрмет санайтындардан қылсын.

“Сүйген жоқ болады, сүйілген мәңгі бақи қалады”, шекердің шайда ерігені іспеттес.

* ”Diyanet Başkanlığı” - Түркия Республикасының ҚМДБ – сы.
** Derviş (дервиш) - сопы