مَدموزِل مینابِلز لِتِرا

امشب نیز برای دریافت آسان مفهوم شعر و تلطیف فضا ؛ با سنباده ی قلم خویش درشتی ها را صیقل داده و داستانکی بس نرم و صاف برایتان میسازم .

شما همون بچ هم بگی قبوله ؛ کراهت کلام کمتر میشه 🙂

فرزاندنم ؛ بیایید دیگر همدیگر را "خراب " مورد خطاب قرار ندهیم ؛ معنی خراب : مست ؛ لایعقل ؛ بیخود از شراب است !

فی الواقع پیر خرابات ما اگر در این دوره میزیست بسان هم مسلکان خویش به جرم انتشار اکاذیب و تشویش اذهان عمومی روانه ی گونی میشد .

ما نیز یا او را از اینستاگرام دنبال میکردیم و از غم دوری اش مینالیدیم و شاید کامنت های آبدار نثارش میکردیم ؛ یا میگذاشتیم که در بند اسارت اعتصاب غذا کند و برای آزادی اش یک استوری هم خرج نمی کردیم اما بعد از فوتش در انتشار پست های مرده پرستانه قصور نمی ورزیدیم .

شک ندارم حافظ اگر در این دوره می زیست ؛ یا هنرمندی در بند بود و یا پناهنده میشد به سوی دیاری دگر ؛ چراکه با طنز روشن فکرانه ی تند و تیز خود زمامداران حکومت را سخت در هم میکوبید .

اندیشه های ملامتی او را نسبت به ریا ؛ دوررویی ؛ فریب و تظاهر با گذشت این زمان طولانی باز هم میتوان در این عصر ستایش نمود هنگامی که در اشعارش میگوید اگر لباس ریا بر تن من باشد جایز است آن را بسوزانی و با شراب تطهیرش کنی .

اینک در تلاشم تا غزل دوم حافظ را دریابم و اعتراف میکنم هرچه با بینش عمیق او بیشتر آشنا میگردم ؛ چاکراهای بدنم به مراتب بیشتر جر میخورند.

روزی رهروی عشق به یک ساقی رسید و از او برای تحمل بار مصیبت های راه عشق و تسکین رنجی که کشیده است شراب تقاضا نمود و خسته از راه سفر سفره ی دلش را پیش او باز کرد.
ساقی از او پرسید : آیا امید و آرزوی تو برای دیدار معشوق ؛ ارزش این همه سختی را دارد؟
رهرو لبخندی زد و پاسخ داد : تو نمیدانی من حتی به امید نسیمی که به گیسوان یارم بوزد و عطر او را برایم بیاورد مشتاق و خونین جگر هستم و میدانم دشواری های این راه مرا به کمال رنج و محنت میرساند پس ارزشش را دارد .
ساقی آهی از سر آسودگی کشید و گفت : حال که در اینجا هستی فکر درد و رنج را به خود راه مده و کمی خوشگذرانی کن و راحت باش .
رهرو دست از نوشیدن کشید و جواب داد : من زمانی آسوده هستم که به مقصد عشق رسیده باشم وگرنه این اقامت ها و استراحت های موقت در مسیر عشق شادی زودگذری بیش نیستند که با هر زنگ آماده باش کاروان بر باد میرود.
رهرو جام شراب را برداشت و بر پیراهن خود ریخت ؛ ساقی بهت زده علت را از او پرسید و رهرو جواب داد :
پیر دانایی قبل از من و کاروانم مسیر عشق را پیموده بود و به ما پند داد ؛ در این راه به هرکجا که شراب نوشیدیم ؛ پیراهن خود را نیز به آن آغشته کنیم تا مبادا لباس سفید و پاک ما ؛ اسباب ریا شود زیرا در راه عشاق ظاهر نمایی جایز نیست .
ساقی قهقه ای سر داد و انگشت تمسخر را به سوی او دراز کرد اما رهرو خونسردانه پاسخ داد : آری امثال تو که در این مسیر سخت و دشوار قدم نگذاشته اند باید هم بخندند چراکه از حال دل ما خبر ندارند و مارا به رسوایی متهم میکنند بااینکه قصد ما چیز دیگری است و روزی بر شما آشکار خواهد شد .
ناگهان زنگ کاروان به صدا در آمد و رهرو از جای برخاست اما قبل از رفتن به ساقی چنین گفت :
با اینکه سبکبار هستی و مرا مسخره کردی اما پندی به تو میدهم ؛ که اگر روزی حضور یار را طلب کردی از خلق دنیا جدا شو و هنگامی که به او رسیدی دنیا و اسباب دنیا را رها کن .

رهرو این را گفت و به سمت کاروانیان به راه افتاد.

به وقت سحر حافظ میخوانم و هنوز در امواج رمز آلود ذهن و ذوق عرفانی او در غزل اولش مُستَغرِق هستم .

اینکه هیچی نیست نازنین ؛ همه چیز است برای کسی که مینویسد
سپاس