Шу вақт уфқда пайдо бўлган бир тўп қора нарса эътиборини тортди. Бу қора борган сари яқинлашиб келаётган қушлар тўдаси эди. — Бу томондан ҳам келаётирлар. Абраҳа ўгирилди. Ўнг томондан ҳам бир тўда куш яқинлашмоқда эди. — Қалдирғочга ўхшайди. — Иўқ, булар абобил кушларидир. ― Қаранглар, бу тарафдан ҳам келаётирлар. — Демак, ҳаммаси бизнинг устимиздан учиб ўтишади. ― Устимизни ишқилиб ифлос қилишмасинда... Фил эсдан чиқиб, лашкар ҳар тарафдан учиб келаётган қушларга тикилиш билан овора эди. —Умримда кўрмаганман бунақасини. —Орқа томондан ҳам келаётирлар қупш қурмагурлар. —Толеи бор биронтамизнинг бошимизга нимадир ташлаб кетар. — Э, толеъ бизда нима қилсин... Қушлар жуда яқинлашиб қолди. Лашкарнинг устига келди. Шу пайт бир фарёд эшитилди: — Онажон,вой-дод!.. Биринкетин оҳу фарёдлар ортаверди. Қўлини ушлаган одамга қарадилар. Билаги тешик, қон отилиб чиқарди. Нўхатдан кичик, мошдек келадиган, пишган ғиштнинг ушоғи сингари қаттиқ бир тош бор эди қўлида. — Нима бўлди, оғайни? — Ким отди сенга?