ҲИЖРОННИНГ ГУЛИ
Орзулар, орзулар, мискин орзулар,
Теграмда айланур қуёш мисоли.
Соғинч тимдалайди, юрак эзилар,
Ўтмишда санғийди кўнгил висоли.
Нархсиз якун топди қалбим савдоси,
Самодан янгради қайғули фармон -
Кун сайин кўкарар ҳижрон новдаси,
Баҳорнинг исига ўхшайди армон.
Бир хато айладим, бир бўлди кўрлик,
Бир билмай бузилди азалий сарҳад.
Бошқа севмайман, деб юрагим шўрлик
Ҳажр қоғозига ёзмоқда тилхат.
Бахтсизлик ҳақида ажиб қасида,
Ўҳ, тинглаб дилгинанг топмоқда ҳузур,
Аччиқ тақдиримнинг рўпарасида
Минғиллаб шеър ўқиб, куляпман базўр...
Ҳа, шундай кунларга ташлаб кетдинг сен,
Осмону заминга буткул ётдирман.
Энди англаб билдим – асирингман мен,
Сен шод бўлган кунинг мен ҳам шоддирман.
Майли, охиргача мағрур турасан,
Шунақа кибрли севгининг йўли.
Ва лекин бир куни ўлсам, кўрасан –
Тупроғимдан унггай ҳижроннинг гули...
© Хайрулла Ҳамидов
@bushro_tarjima