چریک نویس📿

سلام دوستان.
یکی از رفقا، پیج زده و جوراب میفروشه. کارای خوشگلی هم داره!
اگه خواستین یه سر ب پیجش بزنین♥️
https://instagram.com/patookpatook.shop?igshid=febc9hssmbnd

معلّم عزیزم، چراغ روی میزم
شمع شدی، سوختی، تا علم به من آموختی

این شعر کوچک را وقتی کلاس پنجم بودم حفظ کردم؛ تا در جشن بازنشستگی آقای بایلری-معلممان- که مدرسه سینا در نمازخانه برگزار می‌کرد، برایش بخوانم. نمیدانم چرا چشمانش پر از اشک شد!
از همان مهدکودک که «ربابه جون» وظیفهٔ سنگینِ آموزش به من را بر عهده گرفت، تا این لحظه که چند ده معلم در دوره‌های زمانی مختلف این ریسک بزرگ را به جان خریدند و مرا زیر بال و پر خود پرورش دادند.
من هرچه یاد گرفتم، از معلّم یاد گرفتم. از خواندن و نوشتن بگیر تا جبر و هندسه! از زبان فارسی بگیر تا انگلیسی و آلمانی! از زیست و فیزیک و شیمی بگیر تا دینی و تاریخ و جغرافیا! ولی همهٔ این‌ها به کنار، من از معلّم درسهایی گرفتم تا لحظهٔ مرگ با من خواهند بود و هیچگاه فراموش نخواهند شد. من از معلّم «زندگی» یاد گرفتم. «تفکّر» یاد گرفتم. «انسانیت» یاد گرفتم.
معلّم بود که به من آموخت از کجا آمده‌ام؟آمدنم بهر چه بود؟
معلّم همیشه دلسوز بوده، هست و خواهد بود. به قول کنکوری‌ها، کلید واژهٔ معلّم، دلسوزی‌ است!
معلّم بود که در سرمای زمستان و حتی در گرمای تابستان، با عشق تدریس میکرد تا بلکه کمی یاد بگیریم.
و یادش بخیر چقدر چوب خوردیم و تلخ می‌آمد، بی‌آنکه بدانیم شیرین‌ترین تجربهٔ زندگی بوده! با خود:«چوبِ معلّم گُله، هرکی نخورده خُله!» تکرار میکردیم و به خودمان دلداری می‌دادیم.
معلّم جان، این را نوشتم تا اگر به دستت رسید، بدانی که شاگردِ قدیمی‌ات، امروز کمی کشیده تر شده و هیکلی دست و پا کرده برای خودش؛ ولی برای شما همان پسر کوچولوی کلّه‌شق که سرش درد میکند برای بحث‌های علمی خواهد ماند. معلّم عزیز، آدم باید سِنّی ازش بگذرد تا بفهمد که «علم»، راه رسیدن به ثروت، و «دانایی» همان قدرت است. آدم باید طعم زندگی بچشد تا بداند شیرین‌ترین درد، دردِ ترکه های آموزشِ شماست. معلّم عزیز، اگر شما نباشید، کلماتِ «دلسوزی»،«مهربانی»،«محبت» و «صبر»، معنای خود را از یاد می‌بَرند. شما تجلّیِ معنای انسانیت هستید!

بندهٔ پیرِ مغانم که ز جهلم برهاند
پیرِ ما هرچه کند، عینِ عنایت باشد.

مبین آقچه لی
۱۴۰۰/۲/۱۲ ۲۱:۱۴

Translator is Traitor!

ميگه امشب شبِ آرزوهاست من چی آرزو كنم!؟
يه مكثی می كنم ميگم:
مي تونی كلی پول آرزو كنی
كه باهاش يه خونه ی بزرگ بخری،
يا بری مسافرت،
يا به فقرا كمك كنی...
میتونی آرزو كنی فردا كه از خواب پا شدی ديگه مامانت درد زانو نداشته باشه،
باباتم لازم نباشه قرص بخوره...
ميتونی آرزو كنی
روز به روز توو كارات موفق تر باشی و
به اونجايی كه میخوای برسی
ولی...
زود می پره وسط حرفم ميگه ولی چی!؟
ميگم:حق نداری كسی كه دوسش داری و
دوسِت نداره رو آرزو كنی.
خدا بازيچه ی من و تو نيست...
#مبین_آقچلی

خلاصه که تا مایهٔ رفعِ دلتنگی نیاید، خمارِ یار خواهیم ماند...!
#Chrik

Beni herkes sevdaya asi sanır,
Oysa aşk, beni nerde görse tanır,
Hasret tanır,
Zulüm tanır,
Ölüm tanır,
Yüzüm yüzümden utanır.
Yorgunum ustam;
Ne katıksız somun isterim senden,
Ne bir tas su,
Ne taş yastıkta bir gece uykusu.
Var gücünle asıl sükunetime,
Çığlığım kopsun,
Uzat ellerini güneşe dokun,
Uyandır uykusundan,
Tut yüreğimden ustam tut,
Tut beni, sür güne…
-Serkan Uçar

اینک همراهِ باران باریدم
بی‌ثمر، خیس و شکسته
احمدکایا زیبا خواند
دلیلِ این اشک‌ها باران است
یا عشق؟
مبین آقچه لی

‏اروین یالوم در کتاب مامان و معنی زندگی در دلایل ترس از رابطه و صمیمیت یکی از دلایل را ترس از ترک بیان می‌کند
افرادی که از ترس ترک شدن وارد رابطه نمی‌شوند مانند کسی که از ترس تصادف هیچوقت مسافرت نرود یا بدتر اینکه از ترس خفگی هیچوقت غذا نخورد! چه لذت‌هایی را از دست خواهد داد!

قرنطینه به پایان خواهد رسید.
ویروس ناپدید خواهد شد.
مدارس دوباره صدای زنگ تفریح را خواهند شنید و صف کشیدن دانش آموزان را خواهند دید.
کوچه ها دوباره زنده خواهند شد؛ گروه گروه زنان و مردان سالخوردهٔ محله مشغول صحبت خواهند شد و صدای شکستن پنجره، فریاد های عمو عزیز و فرار بچه ها در پس کوچه ها طنین انداز خواهد شد.
عشاق دیداری تازه خواهند کرد؛ یکدیگر را سخت در آغوش خواهند گرفت و ساعت ها از اینکه چقدر دلتنگ یکدیگر بودند، گپ خواهند زد.
صدای قرآن از مساجد و صدای ناقوس از کلیساها به گوش خواهد رسید. آخ که چقد دلم برای نماز جمعه تنگ شده!
حتی مهمانی ها و دید و بازدید ها نیز از سر گرفته خواهند شد و پارک ها میزبان همان کودکانی خواهند شد که موقع گل کوچیک بازی کردن، شیشه عمو عزیز را به هزاران تکه نامساوی تقسیم کردند.
دوستان دوباره در کافه مورد علاقه شان قرار خواهند گذاشت و با فنجانی قهوه، از روزمرگی ها بحث خواهند کرد.
دوباره اقوام در عروسی ها با تو خواهند رقصید و در عزاها باتو خواهند گریست.
دنیا بیش از پیش زیبا خواهد شد و همه قدر این زیبایی را خواهند دانست.
ولی
حتی در بین این همه زیبایی و خوشی هم،
همچنان "تو" باز نخواهی گشت!
مبین آقچه لی 99/1/31