「 𝑹𝑴 𝑼𝒏𝒊𝒕𝒆𝒅 ꨄ︎」

وقتی با ظهور عکاسی، تکثیر فنی آثار هنری ممکن شد، وقتی مارسل دوشان، هنرمند آوانگارد، توالت خریداری‌شده از فروشگاه رو با عنوان «فواره» به نمایش گذاشت، وقتی واقعیت مجازی و واقعیت در تصاویر گرافیکی کامپیوتری (CGI) و واقعیت ترکیبی (MR) با هم ترکیب شدن تا حس جدیدی ایجاد کنن، دسته بندی هنرذاتی با هر فرصت برای این جهش، دائماً تغییر و گسترش پیدا کرده.

اثر دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» واضحه. اونایی که طرف دیگه سیستمی هستن که از طریق فرآیند ترهینی به خلق هنرمند می‌پردازن، «هنرمند واقعی» نامیده میشن. به عبارت دیگه، سیستم هنرمند جهانی غرب به عنوان یک هنر طبیعی و واقعی، تثبیت و عادی‌سازی میشه. در این دیسکورس، کی-پاپ به یک «کیر» عجیب تبدیل شده، نه هنر، و به حاشیه‌ی صنعت موسیقی جهانی رانده میشه.

مثل مصاحبه‌ی RM با رسانه‌ی اسپانیایی، شرایطی که خواننده‌های کی-پاپ در مصاحبه با رسانه‌های خارجی، بیشتر با سوالات در مورد فرهنگ کی-پاپ مواجه میشن تا موسیقی فردی، جاییه که درایو محرکه‌ی دیسکورسی که کی-پاپ رو به عنوان یک ژانر منحصر به فرد نزدیک به صحنه طبقه‌بندی می‌کنه، تایید میشه. RM از BTS به عنوان یک هنرمند کی-پاپ طبقه‌بندی میشه، اما دریک به عنوان یک رپر کانادایی طبقه‌بندی نمیشه. این به این دلیله که معمولاً عملیه که در یک ساختار سلسله‌مراتبی اتفاق می‌افته تا با طبقه‌بندی یک شیء، کلیشه ایجاد کنه. ‌

در این زمان، دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» نه سوالی در مورد اخلاق صنعتی یا زیبایی هنری هست، بلکه به وسیله‌ای برای بازی‌های قدرت در اطراف هژمونی فرهنگی محبوب جهانی تقلیل پیدا کرده.

دیسکورس، که به معنای فرآیند تعاملی تفکر و ارتباط و نتایج اون هست، یک فرآیند اجتماعی هست که معناهای جهان رو می‌سازه، حفظ می‌کنه و تغییر می‌ده. این فرآیند دیسکورس اجتناب‌ناپذیر شامل یک شخصیت طبقاتی و یک شکل از قدرت هست، و همیشه یک تنش و رقابت در اطراف هژمونی وجود داره. انتقاد غربی از کی-پاپ همیشه حول دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ» ساخته شده. آرایش و لباس‌های خنثی آیدل‌های مرد، کمبود مردانگی هست، و سیستم ترهینی به عنوان «کمبود هنرذاتی» که چیزهای یکسانی رو مثل کارخانه چاپ می‌کنه، خونده میشه، و در مقالات خارج از کشور که با خودکشی آیدل‌های کی-پاپ سروکار دارن، لحن «یک تراژدی ایجاد شده توسط سیستم کارخانه‌ی کی-پاپ که باید روزهای ترهینی رو از کودکی طی کنه» بدون کم و کاست ظاهر میشه.


البته صنعت کی-پاپ نسبت به این انتقاد آزاد نیست، و بخشی وجود داره که باید پذیرفته بشه و روی اون تأمل بشه. با این حال، مشخصه که لازم هست به یاد داشته باشیم که اثر عملیات هژمونیک این دیسکورس، با تأیید ضمنی هنرذاتی هنرمندان غربی و حاشیه‌سازی کی-پاپ همراهه.

در ۱۲ مارس، مصاحبه‌ی RM، لیدر گروه BTS با رسانه‌ی اسپانیایی El Pais، سروصدای زیادی به پا کرد. یکی از مهم‌ترین بخش‌های این مصاحبه، جواب RM به سوال خبرنگار بود: «پرستش جوانی و کمال در کی-پاپ و تلاش‌های بیش از حد برای موفقیت، ویژگی‌های فرهنگی کره‌ای هستند.»

آر اِم گفت: «چطور کشوری که ۷۰ سال پیش مورد حمله قرار گرفت و هیچ چیزی نداشت، الان توجه کل دنیا رو جلب کرده؟ این به خاطر تلاش دیوونه‌ی مردم ماست. آدم‌هایی از کشورهایی که قرن‌ها کل دنیا رو استعمار کردن، میان و میگن: ‘فکر می‌کنم خیلی به خودتون فشار می‌آرید. زندگی در کره خیلی استرس‌زاست’... اما برای انجام کاری به این سطح از تلاش نیاز داری. همین موضوع هم هست که کی-پاپ رو جذاب می‌کنه.»

این جواب، تحسین زیادی به خاطر پاسخ قاطعانه به ارزش‌های امپریالیستی و انتقاد تکراری از «چه‌راجع‌به‌خودت‌گویی» دریافت کرد. نکته‌ی جالب در این مصاحبه این بود که بیشتر سوالات رسانه‌ها از رهبران معروف‌ترین گروه‌های دنیا، در مورد سیستم «غیرانسانی» و «غیرطبیعی» کی-پاپ بود که با تمرین‌های سخت و رقابت‌های شدید همراهه.

وقتی خبرنگار عبارت «سمت تاریک کی-پاپ» رو توی گوگل سرچ می‌کرد، کلی مقاله، ویدیو، پست و کتاب در موردش پیدا می‌شد. همین باعث شده بود که RM سریع به سوال «فکر می‌کنی بزرگ‌ترین پیش‌داوری در مورد کی-پاپ چیه؟» جواب بده. احتمالا این به خاطر تجربه‌ی مداوم قرار گرفتن زیر ذره‌بین و آموزش دیدن با این دیدگاه بوده.

مشکلات صنعت کی-پاپ، مثل قراردادهای ناعادلانه، کار کودکان، ظاهرگرایی، محیط غیرانسانی به خاطر رقابت شدید، وضعیت روانشناختی آسیب‌پذیر آیدلا، و ساختار درآمد وابسته به فن‌ها، کم نیستن. در ۱۹ آوریل، مونبین از گروه آسترو در ۲۵ سالگی فوت کرد. نمی‌دونم چقدر درد کشیده یا تو چه شرایطی بوده، اما حدس می‌زنم دردش بی‌ارتباط با شرایط حرفه‌ایش نبوده.

حداقل، تلاش‌هایی برای بهبود صنعت، مثل معرفی قراردادهای استاندارد برای آیدلا و گذاشتن مشاوران روانشناسی، داره کم‌کم انجام می‌شه. و برخلاف گذشته، رفتارهای بیرونی صنعت داره به خاطر تغییر وضعیت فن‌ها که صدای اعتراضشون رو برابر با کمپانی‌ها بلند می‌کنن، داره کم‌کم بهتر می‌شه. اما مداخله‌ی قانونی برای حل مشکلات حقوق اولیه و انسانی که توی صنعت آیدلا وجود داره، هنوز هم ضروریه.

از طرف دیگه، مشکلات داخلی که عمیقا به ویژگی‌های کی-پاپ ربط دارن، ابعاد پیچیده‌تری دارن. یکی از منحصر به فردترین نقاط صنعت کی-پاپ، رابطه‌ی بین آیدلا و فن‌هاست. حس ارتباط با فن‌ها، به آیدلا حس وظیفه و لذت از کار رو می‌ده، اما از طرف دیگه باعث میشه که آیدلا تلاش و کار بیش از حد، از جمله در ظاهر، مهارت، شخصیت و برنامه‌های کاری فشرده، انجام بدن. این فقط برای آیدلا نیست، بلکه برای فن‌ها هم صدق می‌کنه.

فن‌ها هم توی فرآیند حمایت از آیدلا، کار بدون دستمزد، مصرف بیش از حد و خستگی عاطفی رو تحمل می‌کنن. خلاصه اینکه، تضادها و مشکلات سیستم کی-پاپ، که نیروی محرکه‌ی رابطه‌ی آیدل-فن به عنوان یک «جامعه‌ی عاطفی» هست، پیچیده و در نقطه‌ی تلاقی «فشار ساختاری» سیستم و «خستگی داوطلبانه» آیدلا و فن‌ها قرار داره.

دیسکورس «سمت تاریک کی-پاپ»، که توسط خبرنگار اسپانیایی استفاده شد، خیلی به این «جنبه‌ی پیچیده» کی-پاپ علاقه‌ای نداره. این دیسکورس با لنز لیبرالیسم و روشنگری به صحنه‌ی کی-پاپ نگاه می‌کنه.

نتیجه‌اش هم دیسکورسیه که با نامیدن خواننده‌های کی-پاپ به «عروسک‌های ساخته‌شده از کارخانه»، هنر رو تحقیر می‌کنه. محور دیگه این انتقاد، شرایط کاری آیدلا، مثل قراردادهای بندگی، برنامه‌های کاری فشرده، بندهای منع عشق و هرزه‌نگاری کودکان و نوجوانانه. حالا بیاین به اساس این دیسکورس که هنر کی-پاپ رو تحقیر می‌کنه، نگاه کنیم.

مشکل این دیسکورس، سیستم ترهینی هست. این سیستم به خاطر آسیب به حقوق اولیه و انسانی آیدلا نیست که مورد انتقاد قرار گرفته. گفته میشه که کی-پاپ هنر واقعی نیست و افراد با استعداد به صورت «طبیعی» هنرمند نمیشن، بلکه کمپانی‌ها ترهینی‌ها رو آموزش میدن و به عنوان هنرمند دبیو می‌کنن، بنابراین کی-پاپ هنر واقعی نیست. اینجا، این تصور وجود داره که هنرذاتی به صورت طبیعی به وجود میاد و نمیشه از طریق آموزش ایجادش کرد. اگه نمیشه از طریق آموزش هنرذاتی ایجاد کرد، پس استعداد هنری مثل هدیه از بدو تولد داده میشه؟ اما این نگرش که به «سوژه ذاتی» هنرمند معنا می‌ده، نه معاصر و نه حتی مدرن هست.

چون از دوران مدرن و پست‌مدرن، مرکز ثقل هنر از خلاقیت هنرمند به انتخاب هنرمند و به دریافت‌کننده‌هایی که به هنر معنا میدن و ازش لذت می‌برن، تغییر کرده.

توضیح:


این جمله از مصاحبه‌ی آر ام با روزنامه‌ی اسپانیایی El País هستش. توی این مصاحبه، اون به تفاوت در نحوه‌ی دسته‌بندی هنرمندان غربی و شرقی اشاره می‌کنه. می‌گه که کی-پاپ به عنوان یک ژانر خاص و محدود دسته‌بندی می‌شه، در حالی که هنرمندان غربی، مثل دریک، صرفاً بر اساس ملیتشون شناخته می‌شن و به ژانرهای مختلفی تعلق دارن.

این تفاوت نشون‌دهنده‌ی یک نگاه سلسله‌ مراتبیه که در اون، فرهنگ‌های غربی به عنوان استاندارد و فرهنگ‌های شرقی به عنوان متفاوت و خاص دسته‌بندی می‌شن..