سیمافکر | Simafekr

‍ 🎬درسیمافکر ببینید

🔸از برای جمع آمدن
سخنرانی دکتر عبدالکریم رشیدیان با عنوان «امکان ترجمه و مسئله مسئولیت» - ۲۶ بهمن ۱۳۹۹
‌
مسئله ترجمه همواره ما را به ضرورت گفتگو میان انسان‌ها ملتفت می‌کند. گرچه این گفتگو به سادگی ممکن نیست و هر انسان در گفتگو با دیگری به دشواری‌هایی بر می‌خورد. میان زبان‌های گوناگون، این دشواری بسیار بیشتر هم می‌شود و گاهی انسان ها را از مفاهمه ناامید می‌کند. در قبال این شرایط که خود را در مسئله ترجمه به تمامی نشان می‌دهد همواره دو موضع متضاد و رایج اتخاذ می‌شود. گروهی معتقدند که ترجمه اساسا امکان پذیر نیست و صحبت‌هایی از فاصله پرنشدنی بین زبان‌ها و شبکه‌های درهم تنیده واژگانی به میان می آورند. گروه مقابل اما این حکم را با تجربه طبیعی انسان‌ها در گفتگوی با یکدیگر در تناقض می‌دانند و معتقدند که مفاهمه دقیق شدنی است. البته این مناقشه همچنان ادامه دارد و این دو گروه کماکان دلایلی را علیه یکدیگر اقامه می‌کنند. مناقشه‌ای که گویا تمامی ندارد و هرچقدر هم که فلسفی و دقیق بنماید در نهایت ابتر باقی می‌ماند. اما به راستی باید چطور این مناقشه را پیگیری کرد؟ آیا می‌توان به نحو اساسی تری سراغ این منازعه رفت و آن را دنبال کرد؟
دشواری ترجمه همچون یک معضله نیست که بتوان آن را به نوعی رتق و فتق کرد. گویی این موقعیت انسان در عالم است که گفتگو کردن و اتفاق میان انسانها را دشوار میکند و البته در این دشواری راهی را به سوی او میگشاید و تلاشی را در او بر می انگیزد. تلاشی که هزینه ایست برای جمع آمدن انسان. تلاشی که در کتاب مقدس اینگونه به آن اشاره شده: «از برای خود نامی پیدا کنیم تا در جهان پراکنده نشویم».

🔻لینک مشاهده فیلم
https://simafekr.com/video/26195

‍ 🎬در سیمافکر ببینید

🔸درد فرهنگ
عبدالکریمی فرهنگ را از منظر فلسفی نقد می‌کند.

سخنرانی بیژن عبدالکریمی در نشست «غروب بت ها» با عنوان «فلسفه فرهنگ» -۱۲اردیبهشت ۹۵

چندی است که اهالی فلسفه هم به بحث پیرامون فرهنگ پرداخته‌اند که این بحث‌ها به «فلسفه فرهنگ» معروف شده است. شاخص‌ترین چهره‌ی این جریان، رضا داوری اردکانی است. اینکه فلسفه فرهنگ چیست و در ایران چگونه شکل گرفته است بحث دیگری است، اما سؤال اساسی این است که آیا این بررسی‌ها می‌تواند روشن‌فکری ما را تحت تأثیر خود قرار دهد؟ پاسخ عجالتا یک کلمه است: دکتر بیژن عبدالکریمی. او نقطه‌ی جمع فلسفه فرهنگ و روشن‌فکری است. او تلاش می‌کند تا نقد فرهنگ را نه از منظری جامعه‌شناسانه و مردم‌شناسانه بلکه از پایگاهی فلسفی پی بگیرد که این سخنرانی نمونه‌ای از این تلاش است. او درد جامعه و فرهنگ دارد و درد بیفرهنگی جامعه را به جان آزموده است، اما این درد او را به زبان رایج روشنفکری نمیکشاند. او اگرچه به سنت روشنفکری (و مخصوصاً «روشنفکری دینی») احترام میگذارد و از امثال شریعتی و سروش با احترام فراوان یاد میکند اما آنان را «نقد عاشقانه» میکند و سعی میکند زبان آنان را به فلسفه نزدیک کند. عبدالکریمی‌گمان میکند که با آشتی سروش و داوری تفکر و روشنفکری در ایران سامان مییابد. شاید کار او به سرانجام نرسد و عبدالکریمی‌نتواند به فیگور مهمی‌در تاریخ ایران تبدیل شود، اما هرچه باشد از او به‌عنوان انسانی دردمند یاد خواهد شد.

🔻لینک مشاهده فیلم:
https://simafekr.com/video/25085

‍ 🎬در سیمافکر ببینید

🔸ملتی به پیشواز مرگ رفته بود
مستند «برای آزادی» کاری از حسین ترابی
‌‌
در اواسط مستند «برای آزادی» بختیار در یک مصاحبه تلویزیونی در حال پاسخ دادن به به پرسش‌هایی درباره وقایع انقلاب و آینده کشور است. او صحبت از نامه‌ای می‌کند که برای آیت‌الله خمینی فرستاده و در آن با احترام امام (ره) را دعوت به گفت‌وگو و تعامل کرده است. بختیار در ادامه می‌گوید نمی‌تواند جایگاه قانونی خود را رها کند. او به تعبیر خودش « به صورت قانونی در این سنگر» قرار گرفته است. حتی در پایان سخن به شوخی می‌گوید؛ در جایی که نشسته راحت است. چند دقیقه بعد سخنرانی مشهور امام(ره) را در بهشت زهرا می‌بینیم. امام (ره) رو به بختیار و سایر دست نشانده‌های شاه می‌گوید که همه جاهایی که آنها گرفته‌اند از وزارت تا وکالت همه غیر قانونی است و این اوست که به پشتیبانی ملت دولت تعیین می‌کند! این لحظات از مستند «برای آزادی» در نظر کسی که آماده مواجهه با انقلاب و لحظه خطیر آن است، تکان دهنده می‌نماید. تنها یک نفر ممکن است در این لحظات چنین جمله‌ای بگوید. و او رهبر یک ملت است. اوست که می‌تواند قانون را دوباره بازگو کند. چنان که انقلاب از او طلب می‌کند. امام (ره) انگار در آستانه تاریخ ایستاده است. در شرایطی که هنوز قانونی بودن مثل یک سلاح عمل می‌کند و به می‌رود تا رفتار نامشروع حکومت شاه را توجیه کند، دوباره باید قانون را خواند و از آن پرسید. و این به دست هرکس ممکن نیست. مستند «برای آزادی» از این لحظه‌های تاریخی باز هم دارد. لحظه‌هایی که تاریخ به خود دیده و در ذهن و روح یک ملت ثبت شده‌اند. حسین ترابی فیلمساز، به درستی در نوشتۀ ابتدای فیلم اقرار می‌کند؛ اگر هزاران دوربین می‌داشتیم نمی‌توانستیم عظمت این انقلاب را انعکاس دهیم. مستند «برای آزادی» باید حس یک انقلاب را داشته باشد...

🔻لینک مشاهده فیلم:
https://simafekr.com/video/24857

‍ در سیمافکر ببینید

🔸در سالروز لوترکینگ و به مناسبت آغاز دولت جو بایدن

جمهوری‌‌خواهان، دموکرات‌ها و اخیرا میهن‌پرستان چگونه مارتین لوترکینگ را مصرف می‌کنند؟

سی و چهارمین سالیانۀ «روز لوترکینگ»، رنگ و بوی دیگری دارد. ترامپ، رئیس جمهوری ماجراجو، که با آمدنش وعدۀ «بازگشت به آمریکایی دیگر» داده بود؛ در روز مارتین لوترکینگ امسال، مشغول جمع کردن اسباب و اثاثیه اش از کاخ سفید بود، و جو بایدن، رئیس جمهوری که آمدنش با تنش‌های بی سابقه ای در امریکا همراه بود، تنها پنج روز پس از روز لوترکینگ، سکان این کشور را به دست گرفت. آمریکا – و جهان- به دو نیم تقسیم شده است. آنهایی که دیوانه وار از ترامپی طرفداری میکنند که میخواهد حزب میهن پرست را تاسیس کند و آنهایی که با جو بایدن دموکرات و مدعی تعامل همدل هستند و آمدنش را جشن میگیرند. جالب اینجاست که هر دو طرف می‌توانند به گفتار لوترکینگ، ارجاع دهند. اینکه کدامیک بهتر می‌توانند روز مارتین لوترکینگ امسال را «مصرف» کنند، موضوعی است که کنجکاوی ما را برمی‌انگیزد، اما فراتر از آن، آنچه مهم است، آمریکایی است که هست، همان آمریکایی که لوترکینگ را تاب نیاورد، همان آمریکایی که در آن، چه بسا تمایز چندانی میان جو بایدن و ترامپ نباشد.

🔻لینک مشاهده فیلم:

🔗https://simafekr.com/video/26135