سینا جوهریان

.
ما ورطه در یک اندیشه که به سیاق یک نفر خوش نشسته، پایبندیم.
اگر چه سرشت برده خواهی در طبخ تاریخ بد نگارش گشته است ولی مکتوبات حمایت حزبی، سنخ‌های قومی، نفی به مذهب یا امر به مذهب و... افکار را به یغما میبرند.
یقین دارم همانطور که تاریخ به استعمار نوین و کهن مکتوباتی ارائه کرد، طی سالیان خواهند نوشت؛ بشر که پیوسته در انزجار است، حال با مکتوباتی که خود رهبران نیز مجری و دل به اجر بسته آنند، یغماگر افکار اند.
این جوامع با هر رسم و شکلی طی روندی دعوت به روشن فکری میکنند، سپس پایه و اصول را غیرشکننده به سبک آیین خود تغییر میدهند و در آخر وقتی جامعه‌شان خلاف میل سیاه بازی خود میبینند در پی هدفی بزرگ خواهان صبوری با مشکلات معیشتی، سیاسی و فرهنگی هستند که پایه آنها باتلاق ریشه‌ای افکار سیاه چنین مکاتبی است و هرج و مرج ایجاد شده تنها برای هدف دار نشان دادن گروه است.
این سیر تنها در آیین کشور و مذهب نخواهد بود بلکه آنارشیسم در پی عوام و اقلیت‌ها بوده و هست ولی به زعم من نداشتن قدرت آنها را با سکوت و دعوت به عشق خواهی و فتی شیسم ‌های بیشتر میکند.
ابزار بیشتر عشق و واهی را گسترده میکند و اگر تصادف افکاری رخ دهد و برای مقابله با ناهنجاری جمع زی آنها را نقض میکند و به مقابله با آن قانون برای کسب قدرت میپردازند.
اگر بشر اندکی که در خواص آیین بود و به اندیویودالیسم قعره میشد به خواص فردی که در اگزیستانسیالیسم هست می‌اندیشید، فرقه‌ها و احزاب در پی دزدی افکار و اندیشه نبودند.
.
سینا جوهریان
مقدمه

هایی

سرچشمه رویش هایی، دریایی، پایان تماشایی.
تو تراویدی: باغ جهان تر شد، دیگر شد.
صبحی سر زد، مرغی پر زد، یک شاخه شکست : خاموشی هست.
خوابم بر بود ، خوابی دیدم: تابش آبی در خواب ، لرزش برگی در آب.
این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ. اینها چه، آنها چیست، انبوه زمان ها چیست؟
این می شکفد، ترس تماشا دارد. آن می گذرد، وحشت دریا دارد.
پرتو محرابی ، می تابی. من هیچم: پیچک خوابی. بر نرده اندوه تو می پیچم.
تاریکی پروازی، رویای بی آغازی ، بی موجی ، بی رنگی ، دریای هم آهنگی!

سهراب سپهری

برف برف برف
چهل ساله
در حوالی ما برف است
بارش گرفته بوران
زمین را کرده است سنگ
آنقدر سوز و سرما
که هوای خانه گیراست
این برف است یا خون
پرسم از هر کس که بینم
مگر برف سپید نیست؟
گوید هیس این خون حیاتست
ما که چشم در تابستانیم
بازی کودکانه و هفت سنگ
آه از آن نور خورشید
که میکند دل پیر و جوان گرم
باز بوران میکوبد بر در
میکند آرزو‌ها را پرپر
از گوشه و کنار میرسد
صدای خرخاش خرده مردی
که سرود مرگ میخواند
شده است شکار گرگی
گرگ ها شکوفه خارند
دلیل تعویق بهار این است
ما را کشش عمر حزین
عزیز تر از جان برادر
این چه سوزیست
که کردست در مغزهایمان رخنه...

سینا جوهریان

بمب شام هنگام سیبیلم را کج کرد، موشک گرگ و میش (تاریک و روشن) امروز موهایم را مجعد کرد.
خُرخُر سگ‌ها از طرفی و هزارمین نامه‌های عاشقانه برگشتی گرگ‌ها از طرف دیگر، بلعیدن ماهی‌های رودخانه را بر گلویم بسته است . آن هم با این جان نحیف و یک دست چلاق علف بز ها را نمیدانم به سگ‌ها بدهم یا در سه سوت ژاژ کنم و به خورد گاو‌ها بدهم که به فهمشان برسانم خیک ‌شان را عشق و بابوفیسم نساخته است.
مار و عقرب دنبال خرتالی هستن وگرنه گزند بلبل بیل به دست رزق روزانه است. مقعدم گزگز میکند و میترسم ژاژ، گاوها را نی کند و خرتال نماند...
آه... ساعت‌ها جنبش اند، گاه در جیب آخورِ چرب است برای روغن بیشتر، گاه فقاهت، گاه نقر است بر روی نقیر.
آدمیست ژاژ میکارد، دگری برداشت میکند و به خورد خرمن خسبی میدهد.
خصلت ثانیه‌ها کاشت و برداشت است وگرنه چهار فصل گه طوفان و باران و آفتاب است، غاصب باغ میخشکاند و وعده بوستان میدهد.
فرغند قول بقل میدهد و غاصب آزموده لقب طب فقه میگیرد و از غمِ شادیِ خاک، رنگ از رنگین کمان باران میگیرد. خس را در طب مینامد و مکان را دارلحزن میکند..

یادداشت
سینا جوهریان

۹۷/۶/۷

من حاصل یک درد بی وقفه ام ، مرا دوست داشته باش ...
اگر از غم برایت مینویسم ، دریایی از درد بر روی دوشِ من است که موج میزند بر روی شن های خیس شادی و شوق در من مدفون میگردد.
من التماسِ گل رز در بهاران هستم ، مرا از این بوستان جدا کن ، بگذار در آغوشت خشک شوم.
مرگ ، با باران بهاری زنده میشود ولی ابر ، بی قطره ای از من میگذرد. نفس ما به نسیمی خوش است.
تیرگی درخت در طرفی و شهد اغبر بر سر ما بود.
برغویی بودیم و کس برق ما نبود.
شاید ایزد این طالع را بر ما نهاد بی طالب و طالب هر آلاو و نار باش.
سوز که طالع چنین است ....

سینا جوهریان