و عشق، از لای پستوهای محبت، درقلب آدمیزاد، چون کودکی نوپا سرک میکشد و با برق و معصومیت دیدگانش، قلب را با عشق آذین میبندد. در دنجترین گوشه، سرش را به دیواری تکیه میدهد
و به سور و سات تپشهای قلب گوش میسپارد و در رخداد جریان پیدا کردن بوسهای، در شریانهای قلب،
مانا میشود!
خورشید آن روز بی طلوع بماند
اگر این کودک گریزپا، از قلب بگریزد.