آن زمان که نا امید و مأیوس از همه در خودم فرو می‌روم، دور نیست که بگویم : "تنهایم"

اما اندکی بعد شرمندگی دلم را می‌آزارد، چگونه می‌توان با وجود ذاتی به عظمت تو، بگویم تنهایم؟

مرا چه می‌شود که فراموش می‌کنم در "مهربانی" همتا نداری؟ بار ها و بارها گفته ای : "بخشنده ام و مهربان" ولی انگار که من، پای "ایمانم" می‌لنگد..

یاری ام کن بشوم آن "بنده ای" که تو می‌خواهی.. یاری ام کن دنیا و مافيها اندوهگینم نکند و هرچه اندوه هست، اندوه تو و آخرتم باشد..

یاری ام کن که تا ابد، باور همیشگی ام این باشد : "إنّ رَبِّي رَحْيِمٌ وَدُودٌ"