در مرکز قرار می گیرد. ولی در شیوه ی دایره ای، معلم فرصت بیش تری برای نزدیک شدن به دانش آموزان پیدا می کند. بنابراین اگر معلمی به کم کردن مرز بین خود و دانش آموزانش معتقد است، این شیوه به او کمک خواهد کرد. مزایای دیگر این شکل عبارت است از: همه ی دانش آموزان می توانند همدیگر را ببینند. در حالی که در کلاس ردیفی، اگر دانش آموز بخواهد با فرد پشت سرش ارتباط چشمی برقرار کند، مجبور است دید را از معلم بر دارد و به عقب بر گردد. در شیوه ی دایره ای و نعلی، نیازی به چنین جدایی نیست. بنابراین، کلاس برای دانش آموزان محلی صمیمی تر و بالقوه است تا از طریق گفت و گو، ارتباط چشمی و حرکات معنی دار بدن (مانند بالا بردن ابرو، شانه بالا انداختن و...) در اطلاعات و احساسات همدیگر سهیم شوند.
میزهای جداگانه
به نظر می رسد میزهای گرد و نعلی شکل، به طور رسمی تر با کلاس هایی که دانش آموزان در گروه های کوچک و میزهای اختصاصی نشسته اند، مقایسه شده اند. در چنین کلاس هایی، معلم در حال قدم زدن در کلاس، کار دانش آموزان را کنترل می کند و اگر مشکلی داشته باشند، به آن ها کمک می کند. آن ها را به کار وا می دارد و یا در گوشه و کنار، مطلبی را برایشان توضیح می دهد. در این شیوه از نشستن در کلاس، سلسله مراتب کمتری در فضای کلاس حاکم است. برای معلم خیلی آسان است که در حالی که دیگر میزها مشغول کارشان هستند با یک میز کار کند،. این روش، کم تر شبیه معلم و شاگردی به نظر می رسد. بیش تر شبیه بزرگ سالان مسئولی به نظر می رسد که مشغول یادگیری هستند. با وجود این، این شیوه ی نشستن در کلاس، خالی از اشکال نیست. در وهله ی اول، دانش اموزان ممکن است، که تمایل نداشته باشند با هم میزی های یکسانی کنار هم باشند، اما به مرور زمان ممکن است سلیقه شان تغییر کند. ثانیاً چون دانش آموزان پراکنده تر و جدا هستند، تدریس به کل کلاس مشکل تر می شود، شیوه ی نشستن دانش آموزان درباره ی سبک کار معلم و یا مؤسسه ای که در آن جا تدریس می شود، حرف های زیادی برای گفتن دارد. اکثر معلمان تمایل دارند ترتیب کلاسشان را دوباره تغییر دهند تا همیشه با ردیفی از دانش آموزان یکسان و چهره های کسل رو به رو نباشند. حتی جایی که از لحاظ فیزیکی محدودیت وجود دارد، مثل محدودیت میز و صندلی، این کار غیر ممکن است و معلمان می توانند چیدمان دیگری را برای صندلی ها انتخاب کنند
#چیدمان_کلاس
#تعلیم_وتربیت
✅انجمن علمی علوم تربیتی دانشگاه ملایر
میزهای جداگانه
به نظر می رسد میزهای گرد و نعلی شکل، به طور رسمی تر با کلاس هایی که دانش آموزان در گروه های کوچک و میزهای اختصاصی نشسته اند، مقایسه شده اند. در چنین کلاس هایی، معلم در حال قدم زدن در کلاس، کار دانش آموزان را کنترل می کند و اگر مشکلی داشته باشند، به آن ها کمک می کند. آن ها را به کار وا می دارد و یا در گوشه و کنار، مطلبی را برایشان توضیح می دهد. در این شیوه از نشستن در کلاس، سلسله مراتب کمتری در فضای کلاس حاکم است. برای معلم خیلی آسان است که در حالی که دیگر میزها مشغول کارشان هستند با یک میز کار کند،. این روش، کم تر شبیه معلم و شاگردی به نظر می رسد. بیش تر شبیه بزرگ سالان مسئولی به نظر می رسد که مشغول یادگیری هستند. با وجود این، این شیوه ی نشستن در کلاس، خالی از اشکال نیست. در وهله ی اول، دانش اموزان ممکن است، که تمایل نداشته باشند با هم میزی های یکسانی کنار هم باشند، اما به مرور زمان ممکن است سلیقه شان تغییر کند. ثانیاً چون دانش آموزان پراکنده تر و جدا هستند، تدریس به کل کلاس مشکل تر می شود، شیوه ی نشستن دانش آموزان درباره ی سبک کار معلم و یا مؤسسه ای که در آن جا تدریس می شود، حرف های زیادی برای گفتن دارد. اکثر معلمان تمایل دارند ترتیب کلاسشان را دوباره تغییر دهند تا همیشه با ردیفی از دانش آموزان یکسان و چهره های کسل رو به رو نباشند. حتی جایی که از لحاظ فیزیکی محدودیت وجود دارد، مثل محدودیت میز و صندلی، این کار غیر ممکن است و معلمان می توانند چیدمان دیگری را برای صندلی ها انتخاب کنند
#چیدمان_کلاس
#تعلیم_وتربیت
✅انجمن علمی علوم تربیتی دانشگاه ملایر