انجمن علمی علوم تربیتی

ترم سه بودم داشتم ازپله های سلف بالا میرفتم بعد ی دخترخانومی رو دیدم باهم هم قدم شدیم و لبخند زدیم ازش پرسیدم ترم چندی گف ترم یک گفتم اخی عزیزم گف ترم یک کارشناسی ارشد، تو دلم دعادعا میکردم ازمن نپرسه ترم چندی😂الان ک اخرای ترم پنجیم دانشگاه نیستیم یکم حس ترم بالایی بودنو بگیریم، تازه ب جاهای خوبش رسیده بودیم☹️❤️

از خاطرات اگ بخوام بگم ک کم نیست از برداشتن میلیون ها لیوان و قاشق و نون از سلف تا گرفتن سالاد اضافه و ..
از حضوری زدن تو کلاسای اندیشه خوب یادمه سر کلاس استاد امیدی ده نفر بیشتر نبودن و اون ده نفر حضوری سی نفر رو زدن
هیچ وقت خدا ام ک تو خوابگاه ظرف شسته نداشتیم و این قانون عمومیت داشت ک تا ظرف مشابه هست ظرف شستن ممنوع!مثلا تا وقتی کاسه هست نیاز نیس برای چای خوردن لیوان شست.یا تا وقتی ک تو بطری یخچال آب هست نیاز نیس دو قدم تا آشپزخونه راه بری و چای ساز رو پرکنی
البته این نبود ک ما ادمای شلخته ای باشیم کلا این شکل بود ک برای گرفتن چن تکه چوب به هم پیوسته ک بهش میگفتن جارو از سرپرست خوابگاه باید کارت دانشجویی گرو میزاشتی و کارت دانشجویی ت کفاف گرفتن خاک انداز رو نمی داد و این گونه از تمیزی اتاق منصرف میشدی

نسل ما نسلی ست که درس خواند تا دانشجو شود…
شنیده بودیم دانشجو شدن یعنی خوشبختی…
ما درس خواندیم…
کم یا زیاد، گاهی با علاقه و گاهی به اجبار…
خواندیم تا برای آن چهار ساعت پر استرس آماده شویم…
چهار ساعتی که می‌توانست سرنوشت ما را تغییر دهد…
غول بزرگ!!!
کنکور!!!
وارد یک دنیای جدید شدیم…
آدم‌های جدید…
تفکرات جدید…
فکر و خیال‌های جدید…
گاهی کنار درس خواندن عاشق شدیم و گاهی دلتنگ عزیزانمان…
شب بیداری کشیدیم برای امتحان…
دانشگاه مثل زندگی بالا و پائین زیاد داشت…
گاهی کنار درس‌ها، آدم‌های زندگیمان را هم حذف و اضافه کردیم…
گاهی به اجبار سر کلاسی نشستیم و گاهی مثل روزهای خوب زندگی، آنقدر همه چیز عالی بود که دوست نداشتیم زمان بگذرد…
گاهی درسی را فقط پاس می‌کردیم که تمام شود، مثل روزهایی که تحمل می‌کنیم تا فقط بگذرد…
گاهی هم امتحان آنقدر سخت می‌شد که به جواب نمی‌رسیدیم،
مثل روزهای سخت زندگی که برای حل مشکلاتمان به جواب نمی‌رسیم…
کم و زیاد…
خوب و بد…
بالا و پائین می‌گذرد…
یک روز چشم هایمان را باز می‌کنیم و می‌بینیم همه چیز تمام شده…
ما می‌مانیم و به یاد ماندنی ترین خاطرات زندگیمان…

روز دانشجو مبارک

#یادداشت_روز_دانشجو🎓


@malayer_educational_science

در کوچه درس رهگذاریم هنوز / وین راه دراز می‌سپاریم هنوز
از اول ثبت نام سال ها می گذرد / ما واحد پاس نکرده داریم هنوز !


دانشجوی عزیز علوم‌تربیتی روز دانشجو را بهت تبریک میگم.امیدواریم حال دلت همیشه خوب باشه.و همیشه موفق و سرافراز باشی.😍😍🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹💐
و اما
انجمن علمی علوم‌تربیتی به مناسبت روز دانشجو یه برنامه عالی داره برات که میتونی بهترین خاطرت از دوران دانشجویی رو برا ما بفرستی و ما هم تو کانال به رای میزاریم .به خاطره ای که بیشترین رای رو بیاره جایزه میدیم.

خاطرات خودتون رو به آیدی زیر ارسال کنید
👇🏻👇🏻
 @soroush3122

✅انجمن ‌علمی علوم تربیتی دانشگاه ملایر
@malayer_educational_science

✴️مراسم معارفه دانشجویان جدید الورود علوم تربیتی دانشگاه ملایر

🔻بابرگزاری تیم انجمن علمی علوم تربیتی
و حضور مدیر گروه محترم دکتر هانیه کلانتری و دیگر اساتید هیت علمی🔺

🟢 معرفی رشته علوم تربیتی و زمینه های شغلی مرتبط با آن و پاسخ به سوالات شما عزیزان

همراه با مسابقه و اعطای جوایز🎉🎉🎉

💢زمان مراسم: پنجشنبه 20 آذر ماه در سامانه ادوب کانکت

ساعت: ۱۱ صبح

لینک ورود از طریق کانال رسمی علوم تربیتی ارائه خواهد شد

@malayer_educational_science

پاسخ دکتر کلانتری به سوالات دانشجویان

https://daneh.ir/demo2/mod/newmodule/view.php?id=5608

لینک ورود✅

در مرکز قرار می گیرد. ولی در شیوه ی دایره ای، معلم فرصت بیش تری برای نزدیک شدن به دانش آموزان پیدا می کند. بنابراین اگر معلمی به کم کردن مرز بین خود و دانش آموزانش معتقد است، این شیوه به او کمک خواهد کرد. مزایای دیگر این شکل عبارت است از: همه ی دانش آموزان می توانند همدیگر را ببینند. در حالی که در کلاس ردیفی، اگر دانش آموز بخواهد با فرد پشت سرش ارتباط چشمی برقرار کند، مجبور است دید را از معلم بر دارد و به عقب بر گردد. در شیوه ی دایره ای و نعلی، نیازی به چنین جدایی نیست. بنابراین، کلاس برای دانش آموزان محلی صمیمی تر و بالقوه است تا از طریق گفت و گو، ارتباط چشمی و حرکات معنی دار بدن (مانند بالا بردن ابرو، شانه بالا انداختن و...) در اطلاعات و احساسات همدیگر سهیم شوند.
 

میزهای جداگانه

 
به نظر می رسد میزهای گرد و نعلی شکل، به طور رسمی تر با کلاس هایی که دانش آموزان در گروه های کوچک و میزهای اختصاصی نشسته اند، مقایسه شده اند. در چنین کلاس هایی، معلم در حال قدم زدن در کلاس، کار دانش آموزان را کنترل می کند و اگر مشکلی داشته باشند، به آن ها کمک می کند. آن ها را به کار وا می دارد و یا در گوشه و کنار، مطلبی را برایشان توضیح می دهد. در این شیوه از نشستن در کلاس، سلسله مراتب کمتری در فضای کلاس حاکم است. برای معلم خیلی آسان است که در حالی که دیگر میزها مشغول کارشان هستند با یک میز کار کند،. این روش، کم تر شبیه معلم و شاگردی به نظر می رسد. بیش تر شبیه بزرگ سالان مسئولی به نظر می رسد که مشغول یادگیری هستند. با وجود این، این شیوه ی نشستن در کلاس، خالی از اشکال نیست. در وهله ی اول، دانش اموزان ممکن است، که تمایل نداشته باشند با هم میزی های یکسانی کنار هم باشند، اما به مرور زمان ممکن است سلیقه شان تغییر کند. ثانیاً چون دانش آموزان پراکنده تر و جدا هستند، تدریس به کل کلاس مشکل تر می شود، شیوه ی نشستن دانش آموزان درباره ی سبک کار معلم و یا مؤسسه ای که در آن جا تدریس می شود، حرف های زیادی برای گفتن دارد. اکثر معلمان تمایل دارند ترتیب کلاسشان را دوباره تغییر دهند تا همیشه با ردیفی از دانش آموزان یکسان و چهره های کسل رو به رو نباشند. حتی جایی که از لحاظ فیزیکی محدودیت وجود دارد، مثل محدودیت میز و صندلی، این کار غیر ممکن است و معلمان می توانند چیدمان دیگری را برای صندلی ها انتخاب کنند
#چیدمان_کلاس
#تعلیم_وتربیت
✅انجمن علمی علوم تربیتی دانشگاه ملایر

در بسیاری از کلاس های درس در دنیا، دانش آموزان در ردیف های مرتب پشت سر یکدیگر می نشینند. گاهی اوقات روی یکی از دسته های صندلی دانش آموز، تخته ای چوبی به عنوان سطحی برای نوشتن و گاهی میزی جلوی دانش آموز وجود دارد گاهی نیز صندلی هایی را می بینیم که با پیچ به کف کلاس محکم شده اند. غالباً جلوی چنین کلاس هایی، سکوهایی(که همه ی دانش آموزان بتوانند معلم را ببینند) وجود دارد که معلم روی آن می ایستد. در مقابل چنین کلاس هایی، کلاس های درس دیگری هستند که دانش آموزان آن ها به صورت دایره ای بزرگ دور تا دور دیوارهای کلاس می نشینند و یا حتی ممکن است گروه های کوچکی از دانش آموزان در قسمت های گوناگون کلاس با هم مشغول کار باشند. بعضی اوقات نیز به صورت نعلی شکل دور معلم می نشینند که در نگاه اول، مشخص نمی شود معلم کیست. راه های متعددی را در ترتیب میز و صندلی ها مشاهده می کنیم که باعث مطرح شدن سؤالات زیادی می شود. برخی از این سؤال ها عبارت اند از: آیا مدرسه هایی که از انواع چیدمان کلاسی استفاده می کنند، برای آن ها شیوه ای مستمر است یا صرفاً از آن نوع چینش به عنوان مد روز استفاده می کنند؟ آیا ذاتاً ایده ی برتری درباره ی ترتیب چیدن صندلی ها وجود دارد، یا این که چنین کلاس هایی محصول اعتقادی سنتی هستند؟ آیا نوعی از ترتیب چیدن میز و صندلی ها بر نوعی دیگر برتری دارد؟ مزایای هر چینش چیست؟ در این مقاله، درباره ی راه های گوناگون چیدمان میز و صندلی ها بحث شده است.
 

ردیف های مرتب

نشستن دانش آموزان در کلاس درس به صورت ردیفی، مزیت های زیادی دارد. به این معنا که معلم دید کافی بر همه ی دانش آموزان دارد و آن ها هم، معلم را به راحتی می بینند. این شیوه، ارائه ی درس را آسان می کند و معلم را قادر می سازد با تمام کسانی که سخن می گوید، ارتباط چشمی داشته باشد. هم چنین، برقراری نظم را آسان می کند. زیرا در صورت ردیفی نشستن، ایجاد بی نظمی مشکل تر می شود. اگر در کلاس، بین ردیف ها راهروهایی وجود داشته باشد، معلم می تواند به راحتی قدم بزند و ارتباط شخصی بیش تری با تک تک دانش آموزان برقرار سازد و آن چه را که انجام می دهند، مشاهده کند. شیوه ی نشستن ردیفی ایجاب می کند، معلمان با تمام کلاس کار کنند. بعضی از فعالیت ها، مختص این نوع از سر کلاس نشستن هستند. برای مثال، می توان توضیح یک نکته ی دستوری، تماشای فیلم، استفاده از تخته و نشان دادن یک پاراگراف به صورت متنی با استفاده از پروژکتور اُورهد را نام برد. هم چنین وقتی دانش آموزان در انواع خاصی از تمرین زبان شرکت داده می شوند، مفید است. زیرا، اگر توجه همه ی دانش آموزان روی یک تکلیف متمرکز شود، همه ی کلاس پیام یکسانی دریافت می کنند.
 هنگامی که معلم با کلاسی کار می کند که به صورت ردیفی نشسته اند، بسیار مهم است که از حفظ ارتباط با دانش آموزان اطمینان حاصل کند و تک تک آن ها را متوجه خود سازد. بنابراین، اگر از دانش آموزان سؤالی می پرسد، به یاد داشته باشد که از دانش آموزان عقب کلاس درس به ویژه آن هایی که ساکت ترند نیز، سؤال کند و فقط به آن هایی که نزدیک هستند، اکتفا نکند. معلمان باید در اطراف کلاس درس حرکت کند تا همه ی دانش آموزان را ببیند و عکس العملشان را نسبت به آن چه در حال انجام است، بسنجد. ترفندی که اکثر معلمان به کار می برند، این است که پیوسته دانش آموزان را در حال حدس زدن نگه می دارند. به ویژه آن جایی که معلمان سؤالات انفرادی می پرسند، ضرورت دارد که از دانش آموزان به ترتیب سؤال نپرسند. چنان چه این کار را بکنند، کارشان بسیار کسالت آور می شود و دانش آموزان می دانند کِی قرار است از آن ها سؤال شود و اگر یکدفعه از آن ها سؤال شد، دیگر مورد سؤال قرار نخواهند گرفت. بهتر است از دانش آموزان همه ی قسمت های کلاس و آن هم به صورت کاملاً تصادفی، سؤال شود؛ چون این کار همه ی دانش آموزان را آماده و هوشیار نگه می دارد. در بسیاری از کلاس های درس در دنیا، معلمان ممکن است در یک لحظه با تعداد بین 40 تا 200 نفر، سر و کار داشته باشند. در چنین شرایطی، کلاس های ردیفی ممکن است بهترین و یا حتی تنها راه حل باشد.
 

دایره ای شکل و نعل اسبی

خیلی از معلمان و دانش آموزان در کلاس های کوچک تر، روش نعل اسبی و دایره ای را ترجیح می دهند. در شیوه ی نعل اسبی، معلم در قسمت انتهایی باز نعل قرار خواهد گرفت. چون باید در قسمتی باشد که تخته، پروژکتور اُورهد و یا رادیو ضبط قرار گرفته است. در شیوه ی دایره ای، موقعیت معلم (جایی که تخته قرار دارد)، از اشراف کمتری برخوردار است. کلاس هایی که به صورت دایره ای چیده شده اند، به طور جدی بیانگر باور و عقیده ی معلم و دانش آموزان هستند. در این شیوه ی نشستن، تمام افرادی که در یک دایره نشسته اند، احساس عمیق تری از برابری به نسبت این که معلم جدا و جلوی کلاس بایستد، وجود دارد. این مطلب ممکن است در مورد شیوه ی نعلی درست نباشد، چون معلم