نگاهی نو به احمدی نژاد

🖋چرا «متهمِ همیشگی» این بار مخالف بود؟!

🔹یکی از حقایق مهم درباره اعتراض‌های اخیر این است که انگلستان با به ثمر رسیدن آن موافق نبود به نحوی که می‌توان گفت اگر چنین موافقتی وجود می‌داشت احتمالاً آرام کردن شرایط بسیار سخت‌تر یا حتی غیر ممکن می‌شد.
در حالی که رئیس‌جمهور امریکا در همان گام اول در موضعی بسیار تند گفت «مردم ایران از فسادِ رژیم(!) و تلف کردن ثروت ملی برای تامین مالی تروریسم در خارج خسته شده‌اند» و حتی وزیر خارجه و سخنگوی کاخ سفید اعلام کردند که از «انتقال مسالمت‌آمیز قدرت در ایران» حمایت می‌کنند! ولی در این مدت وزیر خارجه انگلستان به «ابراز نگرانیِ» صرف از وقایع و لزوم به رسمیت شناخته شدن حق اعتراض مسالمت‌آمیز اکتفا کرد و عکس‌العمل ویژه دیگری نشان نداد.
بهمن کلباسی خبرنگار بی‌بی‌سی زیر اکانت توئیتر پاوِل دوروف -مدیر تلگرام- پیامی گذاشت برای درخواست حذف کانال آمدنیوز. بی‌بی‌سی نیز از پشتیبانی این وقایع در ابتدای امر سر باز زد به نحوی که کانال آمدنیوز از این کانال تحت عنوان «آیت الله بی‌بی‌سی» یاد کرد تا بتواند اثر تخریبی آن را بر اعتراض‌ها دفع کند.
در جلسه شورای امنیت سازمان ملل هم انگلستان به صراحت با مخالفت کردن با امریکا مساله‌یِ اعتراض‌ها را به دلیل به خطر نیفتادن صلح و امنیت بین‌الملل در حد و اندازه‌یِ طرح در شورای امنیت ندانست و حتی بیان کرد که ایران نگرانی‌های امنیتی مشروعی در منطقه خاورمیانه دارد!
مسئولینِ ایرانی نیز مطابق با همین واقعیت هر کسی را متهم کردند (از سیا، داعش، موساد، تلگرام، آل سعود، مجاهدین و اطرافیان احمدی نژاد تا برادرزن صدام) جز متهمِ همیشگی یعنی انگلستان!

🔹تصور کنید رسانه سلطنتی -در حالی که شبکه‌ای ماهواره‌ای است که امکان فیلترینگ ندارد و حتی فیلترینگ اینترنت موجب هجوم بیشتر مردم به آن می‌شود- محل تجمع سراسریِ فردایِ معترضان در تهران و سایر نقاط کشور را رسماً اعلام می‌کرد و به پوشش برخی از فیلم‌های ارسالی کاربران اکتفا نمی‌نمود. و نیز تصور کنید روی این خط خبری که نباید خشونت صورت بپذیرد و باید معترضان بروند و در نقطه‌ی مهمی از شهر به صورت مسالمت‌آمیز تحصن دائمی کنند کار می‌کرد، در آن صورت به نظر می‌رسد جمع شدن مساله بسیار مشکل‌تر می‌شد. خصوصاً که شرکایِ داخلیِ انگلستان نیز صدای‌شان در حمایت از این حرکات در می‌آمد و این جنبش از حرکتی کور تبدیل به جنبشی سیاسی می‌شد که خشونت علیه آن به معنایِ دستگیریِ تعدادی از سیاسیون بوده و در نتیجه هزینه‌ی آن چندین برابر می‌گردید.

❓در اینجا چند پرسش را باید مطرح کرد؛
1️⃣اولاً این «متهمِ همیشگی» دقیقاً و به چه دلیلی بر خلاف همیشه‌ی تاریخ‌ش تا امروزِ پس از انقلاب مخالف به هم ریختن ایران بود؟ به نظر می‌رسد انگلستان در «نظمِ موجود» شرکای مهمی دارد که امیدوار است با همین فرمان «آینده‌یِ ایران» به دست آن‌ها بیفتد. یا شاید در دیدگاه انگلستان مسیر طی شده توسط برجام و دیگر وقایع به نحوی پیش می‌رود که با همین روند یک «فرود آرام» را برای انقلاب اسلامی تجربه خواهیم کرد که نیازی به خشونت و گردن گرفتن تحولات توسط غرب ندارد.

2️⃣پرسش بعدی اینجاست که اگر بپذیریم «متهم‌ِ همیشگی» در حقیقت همان «مجرمِ همیشگی» هم هست، آن وقت اگر روزی او تصمیم بگیرد کشور را واقعاً بر هم بریزد باید چه کنیم؟ خصوصاً که اگر کمی دقت کنیم علی‌رغم مخالفت‌های اولیه بی‌بی‌سی کماکان آتش‌تهیه کافی برای روز مبادا را می‌ریزد تا در صورت لزوم آن واقعه رقم بخورد. آیا سرمایه‌ی اجتماعی باقیمانده برای نظام در حد مقابله با دست‌اندازی رسانه‌ی سلطنتی بر افکار و دل‌ها و اذهان مردم‌مان هست؟ بر خلاف برآوردهای خوش‌خیالان شرایط را بسیار وخیم ارزیابی می‌کنم.

@dardnameh

در این ایام که تظاهرات های عکس العملی تحت عنوان "پاسخ مردم" برقرار بود، در یکی از گزارشهای تلویزیونی دختر جوانی با حدت میگفت که "من به خاطر این امنیتی که داریم آمده ام و حتی جانم را فدای امنیت کشورم میکنم."

گفته آن فرد مصاحبه شونده، مرا به تامل واداشت: البته که امنیت مطلوبیت ذاتی دارد، ولی آیا مشکل جامعه ایرانی در عهد حکومت پهلوی، ناامنی بود که سر به انقلاب برداشت؟ آیا هیچ شاهدی یا قرینه ای مبنی بر مطالبه امنیت به توسط انقلابیون سال ۵۷ در دست است؟ اگر پاسخ منفی باشد، فلذا موجب شرمساری و سرافکندگی است که بعد از گذشت چهل سال از انقلابی که شعارش استقلال، آزادی و عدالت بود؛ امنیت را یگانه مایه تفاخر خود اعلام بداریم. و البته ننگاور و سفله پروری نیز هست اگر که مردم را میان حفظ وضع نابسامان موجود و "سوریه ای شدن" مخیر کنیم؛ و ذره ای به خود نیاییم که چرا راه سوم یعنی عدالت گستری را در پیش نگیریم؟

@hashiesaz

🔻میزان در هر کس حالِ فعلیِ او نسبت به چی و کی است؟!

"میزان در هر کس حالِ فعلی او است." در ادبیات سیاسی کشورمان به کرات مورد استناد قرار گرفته است.

اشخاص و احزاب سیاسی بارها برای نقد و نفی رقبای خود یا بررسی شخصیت فردی یا عملکردِ جناح و گروهی که با او هم فکر و هم رای نیستند، با اشاره به این جمله یِ امام راحل ضمن تاییدِ خدماتِ گذشته یِ آن شخص یا آن گروه و جریان، تاکید می کنند که حالِ فعلیِ آن فرد یا گروه، دیگر مورد تایید نیست.

سوال اما این است که حالِ فعلی که دیگر مورد تایید نیست، با کدام حالِ معیار مقایسه شده است؟! یعنی حالِ آن فرد و آن گروه با چه چیزی یا چه کسی یا چه گروهی سنجیده شد و رد شد؟!

خیلی روشن است که اگر من حالِ خودم را معیار بدانم و بر اساسِ حال و استانداردهایِ خودم، شخص یا جریانی را رد و نفی کنم و بگویم میزان حال فعلی افراد است، از حقیقتِ کلامِ امام راحل فاصله گرفته ام.

در واقع معیار برایِ سنجشِ حالِ هر شخص و جریانی، مبناهایِ انقلاب اسلامی است. یعنی باید دید هر شخص و جریانی در هر لحظه چه نسبتی با آرمان ها و ارزش های انقلاب اسلامی دارد.

باید دید هر کسی و هر حزب و گروهی چقدر به آزادی، استقلال، کرامت انسانی، عدالت و رفاه و آسایش برای همه یِ مردم نزدیک است. باید دید هر شخص چقدر از تجمل گرایی، دروغ، ظلم، غرور و خودخواهی دور است.

باید سنجید هر شخص و جریانی چقدر مردمی ست، چقدر بیت المال برایش اهمیت دارد، چقدر هدف وسیله را توجیه می کند در نظرش زشت است، چقدر جانِ تک تک انسان ها برایش مهم است، چقدر گسترش و تعمیق معنویت برایش اولویت دارد.

باید دید حالِ هر فرد و جریان و ملتی نسبت به مبناهایِ اصولی و اساسیِ انقلابی که هزاران جوانِ نازنین برایش به شهادت رسیدند، چگونه است.

@rostamali

چرا آمدنیوز و ری استارت بززگترین حافظان وضع موجود و خائن به مردم ایرانند؟

در مورد اعتراضات سیاسی و اقتصادی، نموداری افقی را در نظر بگیرید که یک سر آن سکوت و ملایمت و مدارا و سر دیگر آن نهایت خشونت و رادیکالیسم و تندروی است. روشن است که یک حرکت اصلاحی اعتراضی، اگر نزدیک به سر ملایم این نمودار باشد، مسئولان کشور را وادار به اصلاح اساسی امور نمی کند و با بی اعتنایی آنها مواجه خواهد شد. از سوی دیگر اگر شدت اعتراضات به انتهای رادیکال نمودار نزدیک شود، ضمن اینکه بهانه کافی برای جمع کردن اعتراضات را به مسئولان خواهد داد، همراهی بدنه مردم را نیز با خود نخواهد یافت و از این رو اعتراضات، ناکام و معطل خواهند ماند.
جایی در میانه این طیف است که به اصلاح امور می انجامد: جایی که هم مسئولان با شدت واقعی نارضایتی مردم مواجه می شوند و نیز همراهی فراگیر توده مردم با اعتراضات، به جای جمع کردن اعتراضات، مسئولان را به اصلاحات اساسی وادار خواهد کرد.
با توجه به این نمودار است که بر این نظرم سازمانها، حرکتها و رسانه هایی همچون گروهک منافقین، ری استارت و آمدنیوز برخلاف ادعا و ظاهرشان، قوی ترین حافظان وضع موجود ایران و بزرگترین خائنان به مردم ایران هستند و تا زمانی که مطرح هستند و شیر فلکه دعوت و اطلاع رسانی و جهت دهی اعتراضات دست آنها یا حامیانشان در صدای آمریکا و امثالهم است، بن بست و انسداد در اصلاحات سیاسی و اقتصادی برقرار است.
ایران امروز به جنبش و رسانه هایی مربوط به آن احتیاج دارد که اولا بدانند مشکلات کشور فقط اقتصادی نیستند و مشکلات اقتصادی، معلول عوامل سیاسی هستند،
ثانیا به حمایتهای امثال ترامپ و نتانیاهو و رجوی روی خوش نشان ندهند و اصلا با شعار علیه آنها همراه باشند و بدانند که مبارزه با انواع استکبار داخلی و بین المللی از یکدیگر تفکیک ناپذیرند و تفکیک آنها از یکدیگر، راه به آزادی و عدالت نخواهد برد. (چیزی که در رسانه ای همچون آمدنیوز عکس آن دیده می شود)
ثالثا تا می توانند از حملات به اماکن و المانهای مقدسی مثل حسینیه ها، امامزاده ها، پرچم، تصاویر و اسامی شهدا جلوگیری کنند،
رابعا با هر حرکت خشنی همچون دعوت به شلوار از پا کشیدن و فراتر از آن (مثل تهدید به قتل و آتش زدن اماکن و...) برخورد کنند.
خامسا ضمن اینکه به تغییرات زیربنایی و اساسی (همچون رفراندوم و تغییر قانون اساسی که خواسته هایی غیرقانونی نیستند و در خود قانون اساسی فعلی به آنها مشروعیت داده شده) التفات دارند، به جای شعارهای گریزاننده مرگ و نفی، شعارهای ایجابی و شعارهای دعوت به استعفا و عزل و امثالهم در آن محوریت داشته باشند.

@armanha_tk

🔴چرا با این دست فرمان باید منتظر فاجعه بود؟!

فهرست کارهایی که مسئولین برای مهار اعتراض ها انجام دادند:
▪️فیلترینگ اینترنت
▪️انداختن تقصیرها به گردن جناح دیگر
▪️انداختن تقصیر به گردن امریکا و سعودی
▪️انداختن تقصیر به گردن مردمِ کوفه یِ بی تحمل که منتظر نمی مانند بالاخره از این گردنه اقتصادی عبور کنیم
▪️انداختن تقصیر به گردن احمدی نژاد
▪️انداختن تقصیر به گردن مردم که به روحانی رای دادند یا فریب خوردند
▪️کمونیست معرفی کردنِ معترضان چون چند دانشجو شعارهای کمونیستی داده بودند!
▪️مخلوط کردن اعتراض های خشن با مردمِ به تنگ آمده و جمع کردن اعتراض های مردمی به بهانه اعتراض های غیر قانونی
▪️اعلام کردن اینکه تظاهرات کنندگان «کم تعداد» بوده اند (مثلاً فقط و فقط ۵۰ هزار نفر! مطابق اعلام وزیر کشور)
▪️سطحی و نرم و اقتصادی جلوه دادنِ مطالبات معترضان
▪️فراخواندن حامیان سنتی به خیابان با پخش موسیقی مهیج و گرفتن شعارهای حمایتی همیشگی و پخش گسترده تلویزیونی
▪️فتنه نامیدن و امنیتی کردن وقایع به صورت کلی
▪️گشتن به دنبال قاتلِ بروسلی!
و ...

به طور خلاصه همه کاری انجام شد ولی حتی یک فرماندار یا بخشدار از مردم عذرخواهی نکرد‍! هیچ طرح تحولیِ جدی و آسیب شناسیِ واقعی صورت نپذیرفت. تقریبا هیچ رسانه ای به دلِ معترضان نرفت تا حرف شان را بشنود و صرفا از شعارهایِ تند بهره برداری سیاسی شد.

از سوی دیگر در حالی حامیانِ همیشگی انقلاب به میدان آمدند که به قول صدا و سیما اصلی ترین چیزی که داشتند از آن حمایت می کردند «آرامش» کشور بود. در حالی که باید مثلا طرحی اصلاحی ارائه می شد تا مردم به حمایت از آن به خیابان بیایند وگرنه همه می دانند حفظ آرامش که فی نفسه ارزشی ندارد! حتی در ۸۸ اعتراض ها خوابید چون ادعای تقلب در انتخابات حق نبود وگرنه عموم مردم حمایت نمی کردند.

شاید فکر می کردیم که دیگر از این به بعد تجمعِ آرامِ چند کارگرِ بدبختِ معدن در فلان کوره دهات برای گرفتن شندرغاز حقوق که ۱۰ ماه عقب افتاده آزاد بشود ولی قضیه برعکس خواهد بود! هر اعتراضی از این به بعد بیش از پیش همراهی با #فتنه_گران نامیده خواهد شد!

با این فرمان باید منتظر انفجار بود! عمده مردمِ فرودست همراهی نکردند ولی اگر راه های تنفسی تنگ تر شود آن هم اتفاق خواهد افتاد.

امید که این پیش بینی بر خلاف موارد قبل صحیح از آب در نیاید!

@dardnameh

اولین باری که مردم به صورت گسترده در حکومت محمد رضا پهلوی به خیابان ها ریختند 11 سال بعد از تبعید رضا شاه و اشغال ایران توسط متفقین بود. جماعت معترض علیه انتصاب جدید نخست وزیر توسط شاهنشاه همایونی در 30 تیر سال 1331 به خیابان ریختند و جواب تهدید های قوام سلطنته را با حمله به خانه وی دادند، شاه جوان در گام اول کوتاه آمد و مصدق را با اختیارات بیشتر به نخست وزیری منصوب کرد، اما بعد از کشمکش های فراوان در 28 مرداد 1332 قائله نخست وزیر سرکشش را با اقتدار خاتمه داد و 28 مرداد تبدیل به روز ملی و قیام مردم ایران شد. تجدید میثاق ملت و شاه نیز در تقویم کشور ثبت شد و همه ساله این روز را جشن می گرفتند!
اعلی حضرت با اقتدار بعد از 28 مرداد تمام گروه های فتنه طلب را سرکوب کرد، عوامل بیگانه و وابسته به شوروی یعنی حزب توده را که در راستا پروژه نفوذ در ارتش حضور داشتند، شناسایی و پاکسازی های گسترده ای صورت گرفت.
برخی از مذهبیون تندرو به زعم شاهنشاه آریامهر با وجود آنکه در اثر اختلافات درونی از قیام 28 مرداد حمایت کردند بعد از مدتی نوبتشان رسیده بود که سر جای خود نشانده شوند و نواب صفوی یکسال بعد از اعدام حسین فاطمی (که پیش تر از ترور فدائیان اسلام جان سالم به در برده بود) به جوخه مرگ سپرده شد!
تمام جریان های مستقل از شاهنشاه (بخوانید احزاب و جریان های غیر حکومتی)، سرخورده و به حاشیه رانده شدند و گویا انقلاب مردم ایران و بلکه مطالبه اجرای بی کم و کاست قانون مشروطه برای همیشه سرکوب شده بود! در بسیاری از خاطرات مبارزین به حضور پر رنگ و پر تعداد مردم در استقبال از شاه اشاره کرده اند، امری که سبب سر خوردگی روز افزون معارضین پهلوی بود. انتخابات نیز روز به روز فرمایشی تر می شد و قدرت شاه مطلقه تر!
تا انکه آتشفشان خشم مردم مجددا 10 سال بعد به بهانه دستگیری مرجع تقلیدشان در 15 خرداد 42 فوران کرد. رژیم پهلوی این آشوب را به عوامل بیگانه، وطن فروشان، ارازل اوباش بدنام و فئودال های ناراضی از اصلاحات به نفع زارعین، نسبت داد. شورش هایی که در همان چند روز اول موجب آسیب رساندن به اموال عمومی و خصوصی فراوان شده بود و حتی در فرودگاه افرادی دستگیر شدند که اعلام شد از طرف دولت های خارجی دشمن، برای مخالفین پول می آوردند!
هر چه بود این بار نیز اقتدار ارتش و پلیس سبب شد تا دامنه اعتراضات چنان گسترده نشود و با مشت آهنین سرکوب نتیجه مطلوب برای رژیم دهد.
بعد از فروکش کردن اعتراضات، البته روح الله موسوی خمینی در 11 مرداد در عین آرامش آزاد شد.
اما وقتی یکسال بعد وی مجددا دستگیر و در تاریخ 13 آبان 1343 به ترکیه تبعید شد ، اینبار حتی اعتراض حداقلی میدانی هم صورت نگرفت. مبارزین ناکام و سرخورده فعالیت سیاسی را بی نتیجه فرض می کردند. همزمان گروهی از جوانان رادیکال مماشات با حکوت را بی نتیجه و مبارزه مسلحانه را بر اساس تجربیات کوبا ، چین و الجزایر پیش گرفتند، 6 سال بعد حمله به پاسگاه سیاهکل در 19 بهمن 1349 آغاز سبک متفاوتی از مبارزات بود که حالا خرابکاری و کشتن مردم و سرباز بی گناه در آن اظهر من الشمس بود!
مارکسیست ها و مارکسیست های اسلامی در ضربه های کاری ساواک در شهریور 1350 و نهایتا 1354 به محاق رفتند و شاه و یارانش یکه تاز میدان شد، نه اقدامات ملیون نه مذهبیون و نه چریک ها پایه های حکومت پهلوی را متزلزل نشان نمی داد. تمام گزارشات نیز همین امر را انعکاس می کرد. بی راه نبود که 10 دی 1356 کارتر رئیس جمهور امریکا در تهران ، ایران را جزیره ثبات خطاب کرد. اما همه آن اقتدار، همه آن ثبات، همه ناامیدی انقلابیون، همه و همه در عرض چند ماه از لبریز شدن صبر مردم ( که بهانه آغازش از مقاله ای مطبوعاتی بود که تکرار همان ادعاهای همیشگی و تکراری وابسته فرض کردن مخالفین به عامل بیگانه با عنوان ایران استعمار سرخ و سیاه بود.) به سرعت باور نکردنی موجب فروپاشی رژیم 2500 ساله شاهنشاهی شد، حتی خود انقلابیون نیز باورشان نمی شد به این سرعت سرنگونی محقق شود و انتظار قدرت نمایی دیگری از ارتش و ساواک داشتند!

خرابکاران وحشی! خائنان دیروز، آدم کش های حرفه ای و وابستگان به بیگانگان (تعابیر رسانه های وقت رژیم پهلوی)حالا انقلابیون فداکار و وطن پرست شده بودند (هر چند بعدا برخی از آنان مجددا ضد انقلاب خطاب شدند)
رجال وطن پرست دیروز که مفتخر به تقدیر حکومت بودند،حالا خائن و عامل امپریالیست و نوکر اسرائیل خطاب می شدند و مستجب محاکمه!
اعلی حضرت همایونی، شاهنشاه آریامهر که در 20 شهریور 1320 محبوب و مقبول عام و خاص بود. اما بعد 37 سال کاری کرده بود که شعار مرگ بر شاه ، تبدیل به شعار ملی ایرانیان شده بود!

📌به مناسبت نزدیک شدن به دهه فجر بازخوانی عملکرد پهلوی را پی میگیریم.
@edallat1