Баяғыда ерігіп жүрген кезімде, яғни ауыздан шыққан әр сөз үшін Алла алдында жауап беретінімізді білмейтін уақытым ғой. Сол кезде Энн Хэтуэй деген актриса туралы "Сіз сияқты сұлу адамды гүл бағына апарып, гүлдерге көрсету керек. Өйткені, гүлдер де нағыз сұлулық қандай болатынын білуге құқылы" деген бір сөз жазғанмын күнде Эннмен уатсапта сөйлесетін адамдай..
Кеше Ақсақ Темір туралы подкаст тыңдап отырып, мынадай фактімен таныстым.
Бүкіл әлемді өзіне бағындырғысы келген ұлы қолбасшының басқа қанішерлерге ұқсамайтын ерекше қасиеті болған. Ол - қай елді басып алса да, сондағы ақындар мен ғалымдарды өлтірмеген. Олардың барлығын Самарқанға апарып, сол жерде жұмыс істеп, ғылыммен айналысып, сонда ақындары өлеңін жазуды қамтамасыз еткен. Егер оның әскерлері басып алған қалада бір ғалымды байқамай өлтірсе, "за себя не отвечаю. Держите меня семеро!" деп ескертіп қояды екен.
Ақсақ Темір туралы тағы бір факт: Ол Самарқан қаласын өте қатты жақсы көрген. Бүкіл әлемді тонап, қалаларды жермен-жексен етсе де, Самарқанды гүлдендірген. Былайша айтқанда, Назарбаев үшін Астана қандай қымбат болса, Темірлан үшін де Самарқан сондай ерекше мекен болған деседі.
Бірде Самарқан маңында жүрген бір ақын өзі жақсы көрген қызы үшін "мен сенің мұрныңдағы қалың үшін Самарқанның бар байлығын беруге дайынмын. Мен үшін сен кірпігің Самарқанның бүкіл байлығынан қымбат" деген шамада өлең жазыпты.
Бұл мәлімет Самарқанды көзінің қарашығындай көретін Тимекеңе де жетіп, "Мынау нағыз ит екен ғой! Мен 20 жыл бойы Самарқанға инвестиция саламын. Қайдағы жоқ алқаш ақын Самарқанды айдаладағы бір қыздың жолында жұмсап жіберемін дей ме?" деп ашуланып, әлгі ақынды алдына алып келуді тапсырады.
Ақыннан жазған өлеңің үшін сенің басыңды алмауыма бір себеп айтшы дейді. Сонда ғашық ақын жыртық-жыртық шапанын шешіп "Әміршім, көріп тұрғаныңыздай менің үстімде жыртық шапаннан басқа ештеңе қалмаған. Мен сондай ысырапшыл адаммын. Ысырапшылдығым сонша, Самарқан сияқты әдемі қаланы бір қызға айырбастап жіберуге дайынмын" деп жауап берген екен.
Қазақтардағы "сөз тапқанға қолқа жоқ" деген мақалды Темірлан да білетін болған-ау, әйтеуір ақынның осы жауабы оның көңілінен шығып, ақынға бостандық беріпті.
Мораль: Екі тістің арасынан шыққанға дейін сіз сөзіңіздің қожайынысыз. Сөз айтылған сәттен бастап - сіз оны бақылай алмайсыз. Ал орта ғасырда ақындар эпитет немесе метафоралар үшінен басынан айырылып қалу ықтималы жоғары болған.
Кеше Ақсақ Темір туралы подкаст тыңдап отырып, мынадай фактімен таныстым.
Бүкіл әлемді өзіне бағындырғысы келген ұлы қолбасшының басқа қанішерлерге ұқсамайтын ерекше қасиеті болған. Ол - қай елді басып алса да, сондағы ақындар мен ғалымдарды өлтірмеген. Олардың барлығын Самарқанға апарып, сол жерде жұмыс істеп, ғылыммен айналысып, сонда ақындары өлеңін жазуды қамтамасыз еткен. Егер оның әскерлері басып алған қалада бір ғалымды байқамай өлтірсе, "за себя не отвечаю. Держите меня семеро!" деп ескертіп қояды екен.
Ақсақ Темір туралы тағы бір факт: Ол Самарқан қаласын өте қатты жақсы көрген. Бүкіл әлемді тонап, қалаларды жермен-жексен етсе де, Самарқанды гүлдендірген. Былайша айтқанда, Назарбаев үшін Астана қандай қымбат болса, Темірлан үшін де Самарқан сондай ерекше мекен болған деседі.
Бірде Самарқан маңында жүрген бір ақын өзі жақсы көрген қызы үшін "мен сенің мұрныңдағы қалың үшін Самарқанның бар байлығын беруге дайынмын. Мен үшін сен кірпігің Самарқанның бүкіл байлығынан қымбат" деген шамада өлең жазыпты.
Бұл мәлімет Самарқанды көзінің қарашығындай көретін Тимекеңе де жетіп, "Мынау нағыз ит екен ғой! Мен 20 жыл бойы Самарқанға инвестиция саламын. Қайдағы жоқ алқаш ақын Самарқанды айдаладағы бір қыздың жолында жұмсап жіберемін дей ме?" деп ашуланып, әлгі ақынды алдына алып келуді тапсырады.
Ақыннан жазған өлеңің үшін сенің басыңды алмауыма бір себеп айтшы дейді. Сонда ғашық ақын жыртық-жыртық шапанын шешіп "Әміршім, көріп тұрғаныңыздай менің үстімде жыртық шапаннан басқа ештеңе қалмаған. Мен сондай ысырапшыл адаммын. Ысырапшылдығым сонша, Самарқан сияқты әдемі қаланы бір қызға айырбастап жіберуге дайынмын" деп жауап берген екен.
Қазақтардағы "сөз тапқанға қолқа жоқ" деген мақалды Темірлан да білетін болған-ау, әйтеуір ақынның осы жауабы оның көңілінен шығып, ақынға бостандық беріпті.
Мораль: Екі тістің арасынан шыққанға дейін сіз сөзіңіздің қожайынысыз. Сөз айтылған сәттен бастап - сіз оны бақылай алмайсыз. Ал орта ғасырда ақындар эпитет немесе метафоралар үшінен басынан айырылып қалу ықтималы жоғары болған.