د دعا په هکله علماء کرام فرمایي چې: کله تر دعا وروسته زړه تسل شي دا یوه نښه د قبلېدلو ده. څو شېبې وړاندې مې د قرآن کریم ختم وو، ځان سره مې دعا کوله، او د ابتهال په حالت کې مې الله تعالی ته لاسونه نیولي وو، ما ورته ویل: یا الله ته ما قبول کړه!
زه دېته خفه نه یم چې کار به وشي او یا ونشي، دېته هم خفه نه یم چې الله تعالی به په آخرت کې ما جنت ته ولېږي او که جهنم ته! هو! یواځې دا تصور ما ځوروي: که الله تعالی ما له خپلې لقاء محروم کړي بیا؟؟؟ ویښته راباندې ځېږه شي او ځان سره وایم چې: نه! ان شاءالله الله تعالی مې خامخا قبلوي، او چې ما قبول کړي بیا خپله لقاء حتمًا راکوي.
محبت داسې ټکی دی چې خلک یې ډېر کاروي خو پرې پوهېږي نه! زه وایم که د محبت په رښتینې معنا خلک پوهېدلی؛ خپل ځان به یې هم هېر کړی وو. زه ښه پوهېږم چې په همدې څو ورځو کې ان شاءالله د الله تعالی دربار ته ورځم، ښایي زما دا یادښتونه مې په ژوند کې هېڅوک ونه ویني، ځکه؛ ما قصد کړی چې د عملیاتو په وروستۍ شېبه یې خپل رهبر ته سپارم، زه د الله تعالی د محبت لپاره ځان سوځوم، او د خپل موټر بم بارود مې پخپل لاس بار کړي، خو بیا هم فکر کوم چې له محبت ډېر لرې یم.
هسې د یو چا محبت رایاد شو. تېر کال لوی اختر ته لږ وخت پاتې وو چې د یو ملګري عملیات برابر شول، ما نه یې موبایل وغوښت، ډېر وصیتونه یې راته ولیکل، بیا یې لیکلي وو: (په لیکنه کې هغه پخپله زما نوم لیکلی خو ځان یادوي، ما هم لیکلو کې هېڅ بدلون رانه ووست)
اې!
عبدالحلیم نور نشي غږېدی خو دومره وایي وایي شاعرانو ته ووایه چې کرار مو په خپلو توخانو کې کېنئ! تاسو به هم خمار تعریف کوئ یا تاسو به هم مینه ستایئ... الله اکبر
خلک ګرځېدل قرباني لپاره ېې څاروي اخیستل
خو عبدالحلیم رب ته دا نیم او زخمي وجود، سورۍ سینه، له غمونو او دردونو ډک زړه رب ته وړاندې کوي او رب ته وایي وایي پیسې نشته چې د اختر قرباني پرې وکړم ربه دا قرباني رانه قبوله کړه
او غواړم اختر مې له زړه، د سترګو تور... صلی الله علیه و سلم سره او څلورو یارانو سره،
سیدالشهدا اخ
ګران بلال په دین میین بلال د رب په لاره کې قربان بلال او د نورو ګل ګل صحابه وو رضی الله عنهم او هغه زموږ د زړه ټوټې هغه خواږه د الله تعالی په دین ځار ملګرو سره تیر کړم...
اخ الله نو
ملګرو اجازه غوښتله د کورو په خاطر
عبدالحیم رب ته ویل وایي اجازه وکړه زه تاته درځم
عبدالحلیم د امیر نه دکور اجازه نــــــه بلکې د رب د لقاء اجازه غوښته
عبدالحلیم د امیر نه د مور او پلار د لیدلو اجازه نــــــــه
بلکې دالله تعالی د دیدار غوښتنه کوله...
...
دا زما د شهید جانان لیکل وو، زما تر شهادت وروسته یې هم باید څوک بدل نکړي، رښتیا هم: ماسپښین یې راته لیکل وکړل، او ماښام یې خپل رب ته ځان ورساوه.
اخ! ما ویل: زه به مې د ورور جان په محبت لیکل وکړم، د دې لیکنې رانقلول راته درد شو. همدا شېبه مې په سر د درد څړیکه شوه. نور لیکل نشم کولی. یا الله! ما خپل ځان ته در ورسوه!
ــ ــ ــ
د محبت یادونه
کابو یوه اونۍ شوه چې هېڅ لیکل مې ونکړل. په تېره لیکنه کې مې د یوه شهید ملګري یادونه وکړه، د لیکنې پرېښودلو نه لږ وروسته لاړم او د شهید جانان ټول یادښتونه مې راپیدا کړل، دا ډېرې شپې مې خپل لیکل ځکه پاتې کېدل چې د شهید جانان یادګارونه مې کتل، دومره خواږه دردونه پکې رانغښتي وو چې کله کله به مې بې اختیاره له خولې چېغه ووتله: اخ! ورور جانه!
اوس ځان پدې ډاډه کوم چې ان شاءالله ډېر ژر به ورسره یو ځای شم.
ربه نور مو زر یوځای کړه!
ــ ــ ــ
لومړۍ او وروستۍ ورځ
ډېر کلونه وړاندې زه په معسکر کې وم چې پلار مې راباندې خبر شو. د معسکر تر دورې وروسته کور ته راغلم، خو بیا مرکز ته په پټه لاړم، زه هسې هم ډېرو چورتونو کې وم چې لا خیالي ځای ته یې بوتلم. د مازدیګر په لمانځه پسې متصل شهید عمر راغی: مولوي صیب! نن زه او ته ځو، په موټر سکېل باندې مو تر ماښامه مزل وکړ، ماښام لمونځ مو په یو کور کې دوه په دوه وکړ. عمر راته وایي: ما پسې پیاده راځه! اف خدایه! پدې شاړو کې چېرته پیاده روان یو. له پټیو ووتو، لږ وړاندې دنګ چنارونه پر لیکه ولاړ دي، د چنارو څنګ ته لوړ دېوال دی چې یواځې نرۍ لاره یې منځ کې پاتې ده. چې لږ خبره وکړم بیا عمر اذکار په لوړ غږ ووایي، بېرته غلی شم، عمر خپل اذکار کول او زما زړه کې سلګونه پوښتنې...
د لوړ دېوال څنګ ته غلي روان یو، عمر یوې لویې دروازې ته ودرېد، دروازه کلکه زنځیر ده، ځان سره وایم، پدې شاړه کې عمر دې ويرانې کې څه کوي؟! خو غلی یم. کیلي یې راپیدا کړه او قلف یې خلاص کړ: اشاره کې یې پوه کړم چې ما پسې راځه! توره تیاره ده، څو ګامه وړاندې لاړو: درېش!!! دروند غږ وو، ما ویل: خدایه! پدې شاړه کې بیا څوک دي؟! عمر پرې غږ وکړ: مونږ یو.
زه دېته خفه نه یم چې کار به وشي او یا ونشي، دېته هم خفه نه یم چې الله تعالی به په آخرت کې ما جنت ته ولېږي او که جهنم ته! هو! یواځې دا تصور ما ځوروي: که الله تعالی ما له خپلې لقاء محروم کړي بیا؟؟؟ ویښته راباندې ځېږه شي او ځان سره وایم چې: نه! ان شاءالله الله تعالی مې خامخا قبلوي، او چې ما قبول کړي بیا خپله لقاء حتمًا راکوي.
محبت داسې ټکی دی چې خلک یې ډېر کاروي خو پرې پوهېږي نه! زه وایم که د محبت په رښتینې معنا خلک پوهېدلی؛ خپل ځان به یې هم هېر کړی وو. زه ښه پوهېږم چې په همدې څو ورځو کې ان شاءالله د الله تعالی دربار ته ورځم، ښایي زما دا یادښتونه مې په ژوند کې هېڅوک ونه ویني، ځکه؛ ما قصد کړی چې د عملیاتو په وروستۍ شېبه یې خپل رهبر ته سپارم، زه د الله تعالی د محبت لپاره ځان سوځوم، او د خپل موټر بم بارود مې پخپل لاس بار کړي، خو بیا هم فکر کوم چې له محبت ډېر لرې یم.
هسې د یو چا محبت رایاد شو. تېر کال لوی اختر ته لږ وخت پاتې وو چې د یو ملګري عملیات برابر شول، ما نه یې موبایل وغوښت، ډېر وصیتونه یې راته ولیکل، بیا یې لیکلي وو: (په لیکنه کې هغه پخپله زما نوم لیکلی خو ځان یادوي، ما هم لیکلو کې هېڅ بدلون رانه ووست)
اې!
عبدالحلیم نور نشي غږېدی خو دومره وایي وایي شاعرانو ته ووایه چې کرار مو په خپلو توخانو کې کېنئ! تاسو به هم خمار تعریف کوئ یا تاسو به هم مینه ستایئ... الله اکبر
خلک ګرځېدل قرباني لپاره ېې څاروي اخیستل
خو عبدالحلیم رب ته دا نیم او زخمي وجود، سورۍ سینه، له غمونو او دردونو ډک زړه رب ته وړاندې کوي او رب ته وایي وایي پیسې نشته چې د اختر قرباني پرې وکړم ربه دا قرباني رانه قبوله کړه
او غواړم اختر مې له زړه، د سترګو تور... صلی الله علیه و سلم سره او څلورو یارانو سره،
سیدالشهدا اخ
ګران بلال په دین میین بلال د رب په لاره کې قربان بلال او د نورو ګل ګل صحابه وو رضی الله عنهم او هغه زموږ د زړه ټوټې هغه خواږه د الله تعالی په دین ځار ملګرو سره تیر کړم...
اخ الله نو
ملګرو اجازه غوښتله د کورو په خاطر
عبدالحیم رب ته ویل وایي اجازه وکړه زه تاته درځم
عبدالحلیم د امیر نه دکور اجازه نــــــه بلکې د رب د لقاء اجازه غوښته
عبدالحلیم د امیر نه د مور او پلار د لیدلو اجازه نــــــــه
بلکې دالله تعالی د دیدار غوښتنه کوله...
...
دا زما د شهید جانان لیکل وو، زما تر شهادت وروسته یې هم باید څوک بدل نکړي، رښتیا هم: ماسپښین یې راته لیکل وکړل، او ماښام یې خپل رب ته ځان ورساوه.
اخ! ما ویل: زه به مې د ورور جان په محبت لیکل وکړم، د دې لیکنې رانقلول راته درد شو. همدا شېبه مې په سر د درد څړیکه شوه. نور لیکل نشم کولی. یا الله! ما خپل ځان ته در ورسوه!
ــ ــ ــ
د محبت یادونه
کابو یوه اونۍ شوه چې هېڅ لیکل مې ونکړل. په تېره لیکنه کې مې د یوه شهید ملګري یادونه وکړه، د لیکنې پرېښودلو نه لږ وروسته لاړم او د شهید جانان ټول یادښتونه مې راپیدا کړل، دا ډېرې شپې مې خپل لیکل ځکه پاتې کېدل چې د شهید جانان یادګارونه مې کتل، دومره خواږه دردونه پکې رانغښتي وو چې کله کله به مې بې اختیاره له خولې چېغه ووتله: اخ! ورور جانه!
اوس ځان پدې ډاډه کوم چې ان شاءالله ډېر ژر به ورسره یو ځای شم.
ربه نور مو زر یوځای کړه!
ــ ــ ــ
لومړۍ او وروستۍ ورځ
ډېر کلونه وړاندې زه په معسکر کې وم چې پلار مې راباندې خبر شو. د معسکر تر دورې وروسته کور ته راغلم، خو بیا مرکز ته په پټه لاړم، زه هسې هم ډېرو چورتونو کې وم چې لا خیالي ځای ته یې بوتلم. د مازدیګر په لمانځه پسې متصل شهید عمر راغی: مولوي صیب! نن زه او ته ځو، په موټر سکېل باندې مو تر ماښامه مزل وکړ، ماښام لمونځ مو په یو کور کې دوه په دوه وکړ. عمر راته وایي: ما پسې پیاده راځه! اف خدایه! پدې شاړو کې چېرته پیاده روان یو. له پټیو ووتو، لږ وړاندې دنګ چنارونه پر لیکه ولاړ دي، د چنارو څنګ ته لوړ دېوال دی چې یواځې نرۍ لاره یې منځ کې پاتې ده. چې لږ خبره وکړم بیا عمر اذکار په لوړ غږ ووایي، بېرته غلی شم، عمر خپل اذکار کول او زما زړه کې سلګونه پوښتنې...
د لوړ دېوال څنګ ته غلي روان یو، عمر یوې لویې دروازې ته ودرېد، دروازه کلکه زنځیر ده، ځان سره وایم، پدې شاړه کې عمر دې ويرانې کې څه کوي؟! خو غلی یم. کیلي یې راپیدا کړه او قلف یې خلاص کړ: اشاره کې یې پوه کړم چې ما پسې راځه! توره تیاره ده، څو ګامه وړاندې لاړو: درېش!!! دروند غږ وو، ما ویل: خدایه! پدې شاړه کې بیا څوک دي؟! عمر پرې غږ وکړ: مونږ یو.